Czasu na podjęcie decyzji jest coraz mniej – oto, jaki powinien być kandydat PiS-u na prezydenta

To ostatni dzwonek, by PiS zdecydował, kogo wystawi w kampanii prezydenckiej. Kandydat lub kandydatka musi mieć czas, by pokazać, że jest kimś więcej niż reprezentantem partyjnych interesów.
Pałac prezydencki  Czasu na podjęcie decyzji jest coraz mniej – oto, jaki powinien być kandydat PiS-u na prezydenta
Pałac prezydencki / Marcin Białek, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons

To nie wybory do Parlamentu Europejskiego – choć i te są rzecz jasna istotne – zdecydują o kierunku, w którym będzie podążać nasz kraj w następnych latach. Najważniejsze będzie głosowanie, a właściwie plebiscyt, w sprawie decyzji o tym, kto wprowadzi się do Pałacu Prezydenckiego. Albo prawica utrzyma możliwość wpływania na losy państwa, albo lewicowo-liberalna koalicja uzyska pełnię władzy i rozpocznie obyczajowo-światopoglądową rewolucję, którą trudno będzie powstrzymać. Jeśli Platforma Obywatelska obsadzi stanowisko głowy państwa, nie będzie już w kraju instytucji zdolnej do ograniczania jej władzy. 

Czytaj także: Za cudze grzechy: dlaczego Polska nie powinna ulegać migracyjnej presji?

Dwa razy lepszy

Choć politycy PO uważają się za emanację dążeń i ambicji lepszej części społeczeństwa, to formacji tej tylko raz udało się wygrać wybory prezydenckie. Stało się to w wyjątkowej sytuacji, tuż po katastrofie smoleńskiej, gdy w zdestabilizowanej Polsce Bronisław Komorowski pokonał Jarosława Kaczyńskiego. Trudno te wybory porównywać z wcześniejszymi i późniejszymi, gdyż poziom emocji, narodowej traumy oraz instrumentalnego wykorzystywania śmierci spowodowały, że wymykają się z racjonalnych analiz. 

O tym, że Bronisław Komorowski był jedynie niezręcznym epizodem w najnowszej, polskiej historii świadczą wybory z roku 2015, gdy mało znany wówczas Andrzej Duda pokonał go najpierw w I a następnie w II turze. 
Nie sposób także dokonać chłodnej oceny wyborów z 1990 r. Polski system polityczny dopiero się kształtował, a Lech Wałęsa był w nim wówczas postacią absolutnie kluczową. Zaskoczeniem nie był jego wybór, ale fakt, że dokonało się to dopiero w drugiej turze. 

Gdy więc przeanalizujemy nie wszystkie siedem dotychczasowych prezydenckich elekcji, ale jedynie pięć z tych, które odbywały się w miarę stabilnych warunkach, łatwo się przekonamy, że częściej głową państwa zostawał kandydat konserwatywny. Z drugiej jednak strony, by wygrać, musiał być dwa razy lepszy od socjalliberalnego rywala.

Siła i odwaga 

Lech Kaczyński górował nad Donaldem Tuskiem wykształceniem, politycznymi dokonaniami, kulturą, wiedzą, przenikliwością i odwagą. Swoje przymioty udowodnił najpierw podczas sprawowania funkcji prezydenta Warszawy – jego dziełem było m.in. zorganizowanie obchodów sześćdziesiątej rocznicy powstania warszawskiego, na które przybyli szefowie rządów i głowy państw naszych najważniejszych sojuszników, ale też walka z bezprawiem – oraz podczas burzliwej kadencji. To on dostrzegł niebezpieczeństwa wynikające z podpisania traktatu lizbońskiego i pierwszy otwarcie sprzeciwiał się rosyjskim planom odrodzenia imperium. 
Andrzej Duda startował w wyborach w 2015 roku jako uczeń i kontynuator polityki Lecha Kaczyńskiego. Mimo tego że Bronisław Komorowski miał nad nim przewagę popularności i doświadczenia, to jednak kandydat PiS dominował wykształceniem, umiejętnością posługiwania się językiem polskim, politycznym programem, elegancją, determinacją, pracowitością, a przede wszystkim inteligencją. Ówczesne wybory były zderzeniem ospałości, ciężkości, siermiężności i przaśności z młodością, werwą oraz chęcią działania. 
Pięć lat później PO wystawiło przeciwko Andrzejowi Dudzie kandydata młodszego, ale już politycznie doświadczonego i kreującego się na europejskiego salonowca. Rafał Trzaskowski rzeczywiście nawiązał równorzędną walkę z urzędującym prezydentem. Przegrał, gdyż Duda ciągle miał nad nim przewagę: doświadczenia, powagi, odwagi, osobowości i wewnętrznej siły. 

Czytaj także: Józefaciuk porównał religię do męskiego przyrodzenia. Nawet Czarzasty nie wytrzymał

Gładki jak Trzaskowski 

Politycy PO wypuszczają sygnały, że o najwyższy urząd w państwie może chcieć ubiegać się Donald Tusk, jednak na dziś wydaje się to mało prawdopodobne. Obecny premier jest politykiem nielubianym i posiada bardzo silny elektorat negatywny. Przegrana w wyborach prezydenckich mogłaby go kosztować zbyt wiele. Dlatego najbardziej prawdopodobnym kandydatem Platformy Obywatelskiej jest Rafał Trzaskowski, który cztery lata temu zdobył dziesięć milionów głosów. Posiada więc spory kapitał mobilizacyjny. Gdy spojrzymy na wyniki wyścigu do fotela prezydenta Warszawy, łatwo dostrzeżemy, że konkurent o podobnych cechach – a taki właśnie był Tobiasz Bocheński – czyli młody, gładki i nieco bez wyrazu, nie ma z Trzaskowskim szans. 

Siła wizerunku obecnego prezydenta stolicy polega właśnie na jego swoistej nijakości. Jest tym typem młodego, ale już dojrzałego mężczyzny, jakiego wiele kobiet chciałoby mieć za zięcia. Przystojny, znający języki obce, bywały w świecie i odnoszący sukcesy. Jego wpadki – wywiad, kiedy mówił o sobie „dupiarz”, czy nagrywanie spotu w kuchni, na którym on siedzi, a żona krząta się, przygotowując potrawy na święta – paradoksalnie dodają mu nieco uroku. Nie jest ideałem, ale człowiekiem z wadami, które przecież posiada każdy z nas. 

Jeśli PiS chce poważnie myśleć o zwycięstwie, musi wystawić jego przeciwieństwo. Polityka o silnej osobowości, posiadającego niepodważalny dorobek, wizję państwa oraz zdolność zjednywania ludzi z dużych miast. Wybory z 15 października 2023 r. pokazały, że duża mobilizacja elektoratu największych aglomeracji może przesądzić o wyniku. 

Czytaj także: To już koniec wczasów all inclusive, jakie znamy?

Ewentualni kandydaci PiS

Na dziś największe szanse na start z ramienia PiS wydaje się mieć Mateusz Morawiecki. To druga – po Jarosławie Kaczyńskim – twarz tego ugrupowania. Zdecydowanie polityk wagi ciężkiej, który może się pochwalić ogromnym doświadczeniem i rozpoznawalnością. Ma nienaganny życiorys, dobre wykształcenie, jest niezależny finansowo oraz niezwykle pracowity. Na tym jednak zalety się kończą. 

Morawiecki jest jednocześnie politykiem zgranym, który pełniąc przez siedem lat funkcję premiera – w bardzo trudnych przecież warunkach – zyskał spory elektorat negatywny. Dodatkowo nie cieszy się poparciem znacznej części partyjnej elity, dla której ewentualna porażka byłego szefa rządu byłaby okazją do rozprawienia się z nim. Zwłaszcza że Mateusz Morawiecki oficjalnie ogłosił chęć kierowania Prawem i Sprawiedliwością po odejściu z funkcji Jarosława Kaczyńskiego. Start w wyborach byłby dla niego ogromnym ryzykiem. Przegrana oznaczałaby koniec marzeń o roli przywódcy prawicy. 

Na wewnątrz partyjnej giełdy pojawiają się także nazwiska Beaty Szydło oraz Elżbiety Witek. Obie są doświadczonymi politykami, nigdy jednak nie uczestniczyły w tak morderczej i długotrwałej kampanii, która czeka kandydata PiS. Ponadto żadna z nich nie ma zdolności przekonania do siebie mieszkańców dużych miast. Zarówno była premier, jak i była marszałek Sejmu są raczej ulubienicami partyjnego aktywu niż szerokich mas. 

Osobowości spoza polityki 

Polityczna kariera Szymona Hołowni – który zresztą też pewnie stanie w wyborcze szranki – pokazuje, że przy odpowiednim zapleczu możliwe jest wejście do polityki z zewnątrz. Już sam fakt, że showman bez wyższego wykształcenia w ciągu kilku lat staje się jednym z szefów współrządzącej partii, a sam obejmuje funkcję marszałka Sejmu, pokazuje, jakie zmiany zaszły w polskiej polityce. Nie chodzi tylko o zmęczenie wojną plemienną między PO i PiS, ale również o znaczenie mediów społecznościowych w kreowaniu lidera.
W tym kontekście należy spojrzeć na pojawiającą się w kuluarach kandydaturę dziennikarki Polsatu Doroty Gawryluk. Łączy w sobie wiele cech, które dzisiejszej prawicy są potrzebne jak tlen: jest atrakcyjną kobietą, jej konserwatywne poglądy nie są w żaden sposób nachalne, ma ogromne doświadczenie medialne i niekwestionowany dorobek zawodowy, nie ciągną się za nią pudełkowe skandale. Jak na polityka byłaby także w idealnym wieku – pięćdziesiąt dwa lata, czyli już doświadczona, a jeszcze pełna energii i kreatywności. 
Jej kandydatura – niepewna przecież – może jednak budzić sporo wątpliwości. Jeśli skorzystamy z porównania z marszałkiem Hołownią, dostrzeżemy, że jemu marsz do objęcia jednego z najwyższych stanowisk w państwie zajął kilka lat i był poprzedzony serią porażek. Gawryluk miałaby tylko rok na polityczne przetarcie, zyskanie zaufania, politycznego doświadczenia i odniesienie sukcesu. Nie wiemy także, jak zachowywałaby się w kontaktach z wyborcami. Bezpośrednie rozmowy z ludźmi to jednak coś zupełnie innego niż sterylne studio telewizyjne. 

No i kwestia chyba kluczowa, czyli polityczny kontrakt, jaki musiałaby zawrzeć z Prawem i Sprawiedliwością. Nie wiemy, czy to w ogóle możliwe i jak wyglądałaby w tym ewentualna rola Zygmunta Solorza. 

Pozostaje także opcja osoby zupełnie spoza układu – rodzaju politycznego eksperta, który miałby wnieść do polityki więcej spokoju i rozumu. Paradoks polega na tym, że mimo poparcia elit Platforma nie dysponuje dziś taką postacią, a prawica owszem. Jest nią profesor Andrzej Nowak, wybitny historyk i wyjątkowej klasy intelektualista, który doskonale rozumie nie tylko meandry przeszłości, ale również obecną politykę.

Dodatkowo otwarcie przyznaje, że los prawicy w Polsce jest mu bliski. Pisząc list otwarty do Jarosława Kaczyńskiego, w którym domagał się jego odejścia, dał sygnał, że jest gotowy wejść do polityki. 
Problemem pozapartyjnego kandydata jest oczywiście jego sterowność i lojalność wobec popierającej go formacji. Z punktu widzenia partii to może być kluczowe, ale dla wyborców już niekoniecznie. 

Nowy numer

Tekst ukazał się w nowym numerze „Tygodnika Solidarność” dostępnym już od środy w kioskach. 

Chcesz otrzymywać „Tygodnik Solidarność” prosto do swojego domu lub zakładu pracy? Zamów prenumeratę <TUTAJ>

 

 


 

POLECANE
Jutro protest rolników. W Warszawie pojawiły się już pierwsze uśmiechnięte barierki gorące
Jutro protest rolników. W Warszawie pojawiły się już pierwsze "uśmiechnięte" barierki

W piątek w Warszawie odbędzie się protest rolników organizowany przez Porozumienie Organizacji Rolniczych. Manifestacja rozpocznie się pod przedstawicielstwem Komisji Europejskiej a następnie protestujący przejdą pod Teatr Narodowy. Na Placu Teatralnym pojawiły się pierwsze barierki.

Iluzoryczna polska prezydencja w UE gorące
Iluzoryczna polska prezydencja w UE

Z dniem 1 stycznia 2025 roku Polska przejęła prezydencję w Radzie Unii Europejskiej. Daje to jej szansę na zadbanie o własne interesy, która to szansa – jak należy wnioskować z przyjętego programu – nie zostanie wykorzystana. Planowane utrzymanie transformacji energetycznej i dalsze zwijanie rolnictwa z pewnością doprowadzi do kryzysu, który obejmie nie tylko Polskę, ale całą Unię Europejską.

To powinien być ich koniec. Gorące komentarze po emisji naszego reportażu w TV Republika gorące
"To powinien być ich koniec". Gorące komentarze po emisji naszego reportażu w TV Republika

- To powinien być ich koniec - skomentował Dawid Wildstein reportaż Moniki Rutke i Tygodnika Solidarność. W sieci pojawiły się gorące komentarze po emisji materiału w TV Republika.

Samuel Pereira po reportażu Moniki Rutke: Ludzie sami po powodzi, ale władzy się powodzi tylko u nas
Samuel Pereira po reportażu Moniki Rutke: Ludzie sami po powodzi, ale władzy się powodzi

Od kilku lat słyszymy bajki o rządzących, którzy mają być „bliżej ludzi”, „dla ludzi” i „z ludźmi”. Serduszka na klapie, zakasane rękawy i ubłocone buty. W teorii brzmi to pięknie, na zdjęciach wygląda „atrakcyjne”, a rzeczywistość brutalnie weryfikuje te hasła. Ostatnie wydarzenia na terenach dotkniętych powodzią w Lądku-Zdroju i to, co ujawniła w „Tysolu” Monika Rutke pokazuje, że władza, skupiona na własnych interesach, coraz bardziej odwraca się plecami do obywateli, także tych, którzy nie tak dawno powierzyli jej swoje zaufanie.

Wypadek drogowy w Wielkopolsce. Jest wiele rannych osób pilne
Wypadek drogowy w Wielkopolsce. Jest wiele rannych osób

W czwartek po południu w okolicach Wojnowic doszło do wypadku drogowego z udziałem czterech pojazdów. W zdarzeniu zostało rannych łącznie siedem osób.

Eksplozja samochodu przed hotelem Donalda Trumpa. Nowe informacje Wiadomości
Eksplozja samochodu przed hotelem Donalda Trumpa. Nowe informacje

W środę przed hotelem Donalda Trumpa w Las Vegas doszło do eksplozji Tesli Cybertruck. Według ustaleń stacji CNN mężczyzna, który jest powiązany z wynajęciem pojazdu ma być żołnierzem amerykańskich sił specjalnych. Nie jest jasne, czy to on ponosi odpowiedzialność za to wydarzenie.

To koniec strategicznej inwestycji drogowej na Podlasiu Wiadomości
To koniec strategicznej inwestycji drogowej na Podlasiu

Z trzech planowanych dróg ekspresowych w północno-wschodniej Polsce ostatecznie powstanie tylko jedna – informuje "Dziennik Gazeta Prawna".

Niespodziewana deklaracja posła Romanowskiego pilne
Niespodziewana deklaracja posła Romanowskiego

- Zrzekłem się statusu posła zawodowego, nie będę pobierać wynagrodzenia - poinformował w czwartek poseł Marcin Romanowski. Wyjaśnił również, że zamierza nadal pracować na rzecz Lubelszczyzny a także nad przywróceniem w Polsce "rządów prawa".

Donald Tusk zrezygnował ze szczytu UE w Polsce, bo... gości witałby prezydent Andrzej Duda Wiadomości
Donald Tusk zrezygnował ze szczytu UE w Polsce, bo... gości witałby prezydent Andrzej Duda

"Rząd Donalda Tuska nie chciał, żeby prezydent Andrzej Duda witał unijnych przywódców i był gospodarzem takiego spotkania, wolał więc zrezygnować z organizacji szczytu" – pisze korespondent RMF FM w Brukseli Katarzyna Szymańska-Borginon.

Nowy prezes GUS. Premier Tusk dokonał wyboru z ostatniej chwili
Nowy prezes GUS. Premier Tusk dokonał wyboru

Główny Urząd Statystyczny poinformował w czwartek, że premier Donald Tusk powołał nowego szefa tej instytucji. Został nim dr hab. Marek Cierpiał-Wolan.

REKLAMA

Czasu na podjęcie decyzji jest coraz mniej – oto, jaki powinien być kandydat PiS-u na prezydenta

To ostatni dzwonek, by PiS zdecydował, kogo wystawi w kampanii prezydenckiej. Kandydat lub kandydatka musi mieć czas, by pokazać, że jest kimś więcej niż reprezentantem partyjnych interesów.
Pałac prezydencki  Czasu na podjęcie decyzji jest coraz mniej – oto, jaki powinien być kandydat PiS-u na prezydenta
Pałac prezydencki / Marcin Białek, CC BY-SA 4.0 , via Wikimedia Commons

To nie wybory do Parlamentu Europejskiego – choć i te są rzecz jasna istotne – zdecydują o kierunku, w którym będzie podążać nasz kraj w następnych latach. Najważniejsze będzie głosowanie, a właściwie plebiscyt, w sprawie decyzji o tym, kto wprowadzi się do Pałacu Prezydenckiego. Albo prawica utrzyma możliwość wpływania na losy państwa, albo lewicowo-liberalna koalicja uzyska pełnię władzy i rozpocznie obyczajowo-światopoglądową rewolucję, którą trudno będzie powstrzymać. Jeśli Platforma Obywatelska obsadzi stanowisko głowy państwa, nie będzie już w kraju instytucji zdolnej do ograniczania jej władzy. 

Czytaj także: Za cudze grzechy: dlaczego Polska nie powinna ulegać migracyjnej presji?

Dwa razy lepszy

Choć politycy PO uważają się za emanację dążeń i ambicji lepszej części społeczeństwa, to formacji tej tylko raz udało się wygrać wybory prezydenckie. Stało się to w wyjątkowej sytuacji, tuż po katastrofie smoleńskiej, gdy w zdestabilizowanej Polsce Bronisław Komorowski pokonał Jarosława Kaczyńskiego. Trudno te wybory porównywać z wcześniejszymi i późniejszymi, gdyż poziom emocji, narodowej traumy oraz instrumentalnego wykorzystywania śmierci spowodowały, że wymykają się z racjonalnych analiz. 

O tym, że Bronisław Komorowski był jedynie niezręcznym epizodem w najnowszej, polskiej historii świadczą wybory z roku 2015, gdy mało znany wówczas Andrzej Duda pokonał go najpierw w I a następnie w II turze. 
Nie sposób także dokonać chłodnej oceny wyborów z 1990 r. Polski system polityczny dopiero się kształtował, a Lech Wałęsa był w nim wówczas postacią absolutnie kluczową. Zaskoczeniem nie był jego wybór, ale fakt, że dokonało się to dopiero w drugiej turze. 

Gdy więc przeanalizujemy nie wszystkie siedem dotychczasowych prezydenckich elekcji, ale jedynie pięć z tych, które odbywały się w miarę stabilnych warunkach, łatwo się przekonamy, że częściej głową państwa zostawał kandydat konserwatywny. Z drugiej jednak strony, by wygrać, musiał być dwa razy lepszy od socjalliberalnego rywala.

Siła i odwaga 

Lech Kaczyński górował nad Donaldem Tuskiem wykształceniem, politycznymi dokonaniami, kulturą, wiedzą, przenikliwością i odwagą. Swoje przymioty udowodnił najpierw podczas sprawowania funkcji prezydenta Warszawy – jego dziełem było m.in. zorganizowanie obchodów sześćdziesiątej rocznicy powstania warszawskiego, na które przybyli szefowie rządów i głowy państw naszych najważniejszych sojuszników, ale też walka z bezprawiem – oraz podczas burzliwej kadencji. To on dostrzegł niebezpieczeństwa wynikające z podpisania traktatu lizbońskiego i pierwszy otwarcie sprzeciwiał się rosyjskim planom odrodzenia imperium. 
Andrzej Duda startował w wyborach w 2015 roku jako uczeń i kontynuator polityki Lecha Kaczyńskiego. Mimo tego że Bronisław Komorowski miał nad nim przewagę popularności i doświadczenia, to jednak kandydat PiS dominował wykształceniem, umiejętnością posługiwania się językiem polskim, politycznym programem, elegancją, determinacją, pracowitością, a przede wszystkim inteligencją. Ówczesne wybory były zderzeniem ospałości, ciężkości, siermiężności i przaśności z młodością, werwą oraz chęcią działania. 
Pięć lat później PO wystawiło przeciwko Andrzejowi Dudzie kandydata młodszego, ale już politycznie doświadczonego i kreującego się na europejskiego salonowca. Rafał Trzaskowski rzeczywiście nawiązał równorzędną walkę z urzędującym prezydentem. Przegrał, gdyż Duda ciągle miał nad nim przewagę: doświadczenia, powagi, odwagi, osobowości i wewnętrznej siły. 

Czytaj także: Józefaciuk porównał religię do męskiego przyrodzenia. Nawet Czarzasty nie wytrzymał

Gładki jak Trzaskowski 

Politycy PO wypuszczają sygnały, że o najwyższy urząd w państwie może chcieć ubiegać się Donald Tusk, jednak na dziś wydaje się to mało prawdopodobne. Obecny premier jest politykiem nielubianym i posiada bardzo silny elektorat negatywny. Przegrana w wyborach prezydenckich mogłaby go kosztować zbyt wiele. Dlatego najbardziej prawdopodobnym kandydatem Platformy Obywatelskiej jest Rafał Trzaskowski, który cztery lata temu zdobył dziesięć milionów głosów. Posiada więc spory kapitał mobilizacyjny. Gdy spojrzymy na wyniki wyścigu do fotela prezydenta Warszawy, łatwo dostrzeżemy, że konkurent o podobnych cechach – a taki właśnie był Tobiasz Bocheński – czyli młody, gładki i nieco bez wyrazu, nie ma z Trzaskowskim szans. 

Siła wizerunku obecnego prezydenta stolicy polega właśnie na jego swoistej nijakości. Jest tym typem młodego, ale już dojrzałego mężczyzny, jakiego wiele kobiet chciałoby mieć za zięcia. Przystojny, znający języki obce, bywały w świecie i odnoszący sukcesy. Jego wpadki – wywiad, kiedy mówił o sobie „dupiarz”, czy nagrywanie spotu w kuchni, na którym on siedzi, a żona krząta się, przygotowując potrawy na święta – paradoksalnie dodają mu nieco uroku. Nie jest ideałem, ale człowiekiem z wadami, które przecież posiada każdy z nas. 

Jeśli PiS chce poważnie myśleć o zwycięstwie, musi wystawić jego przeciwieństwo. Polityka o silnej osobowości, posiadającego niepodważalny dorobek, wizję państwa oraz zdolność zjednywania ludzi z dużych miast. Wybory z 15 października 2023 r. pokazały, że duża mobilizacja elektoratu największych aglomeracji może przesądzić o wyniku. 

Czytaj także: To już koniec wczasów all inclusive, jakie znamy?

Ewentualni kandydaci PiS

Na dziś największe szanse na start z ramienia PiS wydaje się mieć Mateusz Morawiecki. To druga – po Jarosławie Kaczyńskim – twarz tego ugrupowania. Zdecydowanie polityk wagi ciężkiej, który może się pochwalić ogromnym doświadczeniem i rozpoznawalnością. Ma nienaganny życiorys, dobre wykształcenie, jest niezależny finansowo oraz niezwykle pracowity. Na tym jednak zalety się kończą. 

Morawiecki jest jednocześnie politykiem zgranym, który pełniąc przez siedem lat funkcję premiera – w bardzo trudnych przecież warunkach – zyskał spory elektorat negatywny. Dodatkowo nie cieszy się poparciem znacznej części partyjnej elity, dla której ewentualna porażka byłego szefa rządu byłaby okazją do rozprawienia się z nim. Zwłaszcza że Mateusz Morawiecki oficjalnie ogłosił chęć kierowania Prawem i Sprawiedliwością po odejściu z funkcji Jarosława Kaczyńskiego. Start w wyborach byłby dla niego ogromnym ryzykiem. Przegrana oznaczałaby koniec marzeń o roli przywódcy prawicy. 

Na wewnątrz partyjnej giełdy pojawiają się także nazwiska Beaty Szydło oraz Elżbiety Witek. Obie są doświadczonymi politykami, nigdy jednak nie uczestniczyły w tak morderczej i długotrwałej kampanii, która czeka kandydata PiS. Ponadto żadna z nich nie ma zdolności przekonania do siebie mieszkańców dużych miast. Zarówno była premier, jak i była marszałek Sejmu są raczej ulubienicami partyjnego aktywu niż szerokich mas. 

Osobowości spoza polityki 

Polityczna kariera Szymona Hołowni – który zresztą też pewnie stanie w wyborcze szranki – pokazuje, że przy odpowiednim zapleczu możliwe jest wejście do polityki z zewnątrz. Już sam fakt, że showman bez wyższego wykształcenia w ciągu kilku lat staje się jednym z szefów współrządzącej partii, a sam obejmuje funkcję marszałka Sejmu, pokazuje, jakie zmiany zaszły w polskiej polityce. Nie chodzi tylko o zmęczenie wojną plemienną między PO i PiS, ale również o znaczenie mediów społecznościowych w kreowaniu lidera.
W tym kontekście należy spojrzeć na pojawiającą się w kuluarach kandydaturę dziennikarki Polsatu Doroty Gawryluk. Łączy w sobie wiele cech, które dzisiejszej prawicy są potrzebne jak tlen: jest atrakcyjną kobietą, jej konserwatywne poglądy nie są w żaden sposób nachalne, ma ogromne doświadczenie medialne i niekwestionowany dorobek zawodowy, nie ciągną się za nią pudełkowe skandale. Jak na polityka byłaby także w idealnym wieku – pięćdziesiąt dwa lata, czyli już doświadczona, a jeszcze pełna energii i kreatywności. 
Jej kandydatura – niepewna przecież – może jednak budzić sporo wątpliwości. Jeśli skorzystamy z porównania z marszałkiem Hołownią, dostrzeżemy, że jemu marsz do objęcia jednego z najwyższych stanowisk w państwie zajął kilka lat i był poprzedzony serią porażek. Gawryluk miałaby tylko rok na polityczne przetarcie, zyskanie zaufania, politycznego doświadczenia i odniesienie sukcesu. Nie wiemy także, jak zachowywałaby się w kontaktach z wyborcami. Bezpośrednie rozmowy z ludźmi to jednak coś zupełnie innego niż sterylne studio telewizyjne. 

No i kwestia chyba kluczowa, czyli polityczny kontrakt, jaki musiałaby zawrzeć z Prawem i Sprawiedliwością. Nie wiemy, czy to w ogóle możliwe i jak wyglądałaby w tym ewentualna rola Zygmunta Solorza. 

Pozostaje także opcja osoby zupełnie spoza układu – rodzaju politycznego eksperta, który miałby wnieść do polityki więcej spokoju i rozumu. Paradoks polega na tym, że mimo poparcia elit Platforma nie dysponuje dziś taką postacią, a prawica owszem. Jest nią profesor Andrzej Nowak, wybitny historyk i wyjątkowej klasy intelektualista, który doskonale rozumie nie tylko meandry przeszłości, ale również obecną politykę.

Dodatkowo otwarcie przyznaje, że los prawicy w Polsce jest mu bliski. Pisząc list otwarty do Jarosława Kaczyńskiego, w którym domagał się jego odejścia, dał sygnał, że jest gotowy wejść do polityki. 
Problemem pozapartyjnego kandydata jest oczywiście jego sterowność i lojalność wobec popierającej go formacji. Z punktu widzenia partii to może być kluczowe, ale dla wyborców już niekoniecznie. 

Nowy numer

Tekst ukazał się w nowym numerze „Tygodnika Solidarność” dostępnym już od środy w kioskach. 

Chcesz otrzymywać „Tygodnik Solidarność” prosto do swojego domu lub zakładu pracy? Zamów prenumeratę <TUTAJ>

 

 



 

Polecane
Emerytury
Stażowe