Leszek Balcerowicz i inni ekonomiści straszą, że Polska powtarza błędy Edwarda Gierka – tymczasem dane i logika finansów pokazują coś zupełnie odwrotnego. Dzisiejszy dług nie tylko nie grozi hiperinflacją, ale jest zupełnie innym rodzajem zobowiązania niż to, które pogrążyło PRL.

Jak ten czas szybko leci! Chyba nawet Donald Tusk nie zauważył, że to już półmetek jego rządów. Ze stu konkretów na sto dni, które obiecywał, nie zrealizował do końca nawet połowy. Zresztą w niektórych przypadkach może to i lepiej, że jego pomysły nie weszły w życie. Ale od początku.

Donald Tusk wrócił do władzy, ale nie do formy. Choć ocalił Platformę Obywatelską przed rozpadem i ponownie objął ster rządów, jego premierostwo coraz bardziej przypomina dryf niż kierowanie państwem. Zmęczenie, brak wiary w sens polskiej polityki i chłód wobec samej Polski sprawiają, że jego rząd pogrąża się w marazmie, a społeczne rozczarowanie rośnie z miesiąca na miesiąc.

Donald Tusk traci zaufanie wyborców, ale nie lojalność swojego otoczenia. Wokół premiera powstał układ polityków, dziennikarzy i internetowych fanów, którzy zamiast pomóc – tworzą dla niego świat pozorów i propagandy sukcesu.

Rządowe programy „Czyste Powietrze” i „Ciepłe Mieszkanie” miały poprawić jakość życia i powietrza w Polsce, ale w praktyce przynoszą odwrotny efekt – wielu ubogich lokatorów starych kamienic zamiast ciepła i oszczędności zyskało zimne, wilgotne mieszkania i rachunki za prąd, których nie są w stanie opłacić.

Donald Tusk ma bardzo prosty plan na utrzymanie się u władzy do roku 2027 (a może i dłużej). Jego sednem jest nieszczególnie nawet skrywany szantaż wobec swojej partii, koalicjantów, a nawet szerzej – wobec całego liberalnego establishmentu III RP oraz tych, którzy do niej aspirują. Do nich wszystkich premier Tusk wysyła prosty przekaz: Beze mnie was nie ma! Rozumiecie?! Nie ma was!

Nowy "Tygodnik Solidarność", a w nim: Tusku, ile jeszcze musisz? - podsumowujemy dwa lata rządów Donalda Tuska. Na półmetku swoich rządów premierowi nie sprzyjają ani sondaże, ani sytuacja gospodarcza kraju. Teksty autorów „Tygodnika Solidarność” punktują Tuska w niemal każdej dziedzinie życia publicznego.

Francja znalazła się w stanie głębokiego kryzysu politycznego i ustrojowego — rząd upada po jednym dniu, prezydent Emmanuel Macron traci społeczne zaufanie, a zadłużenie kraju bije kolejne rekordy. Coraz wyraźniej widać lęk francuskich elit przed demokracją i narodem, który miał być fundamentem V Republiki stworzonej przez Charles’a de Gaulle’a.

Polska traci pozycję kluczowego kraju tranzytowego w Europie. Decyzje obecnego rządu - od ograniczenia projektu CPK i osłabienia PKP Cargo, po blokowanie żeglugi na Odrze i zamknięcie granicy z Białorusią - sprawiają, że przepływ towarów omija nasz kraj. W efekcie zyskują Niemcy i Rosja, a Polska rezygnuje z własnych wpływów i miejsc pracy.

W myśleniu o Izraelu i Bliskim Wschodzie wielu ulega modnym uproszczeniom. Zamiast emocjonalnych deklaracji czy ideologicznych sympatii warto podejść do sprawy realistycznie, co przejawiałoby się w braku zaangażowania Polski po którejkolwiek stronie konfliktu.

W Platformie Obywatelskiej narasta niepokój przed zbliżającym się Kongresem Zjednoczeniowym i możliwą zmianą przywództwa. Zdaniem publicysty Andrzeja Gajcego, Donald Tusk traci autorytet w partii, a wewnętrzne napięcia i słabnące poparcie społeczne mogą przyspieszyć polityczne przetasowania w obozie władzy. W tle pojawia się nazwisko Radosława Sikorskiego jako potencjalnego następcy.

Niemiłe było to, że w III RP nikt nie miał pomysłu, jak pozostawionych samym sobie artystów zagospodarować. „Państwu już dziękujemy” – słyszeli z tyłu głowy. Aż wjechał Tusk na białym koniu, oferując tym rozczarowanym jakieś wziątka, granty, stypendia. Kto by się oparł?

Nie ma miesiąca, a ostatnio wręcz tygodnia, w którym Solidarność nie protestowałaby w związku z dramatyczną sytuacją w którejś ze Spółek Skarbu Państwa. Protesty dotyczą PKP Cargo, Enei, Poczty Polskiej, Polskiej Grupy Energetycznej, Grupy Azoty… Wszystkie wymienione spółki są strategiczne dla bezpieczeństwa państwa – czy to w dziedzinie energetyki, rolnictwa, transportu, czy obiegu informacji.

Od kilku dni pies sąsiada w naszym bloku nieustannie szczeka. Od rana do wieczora słychać głośne ujadanie, które uniemożliwia mi pracę zdalną i odpoczynek. Próby rozmowy z sąsiadem nie przyniosły efektu, a sytuacja staje się coraz bardziej uciążliwa. Inni sąsiedzi też zaczęli się skarżyć, ale to również nie przyniosło efektu. Czy możemy coś zrobić prawnie, aby wymusić zakończenie tego hałasu?

Gdzież te czasy, w których Lech Kaczyński, prezydent Rzeczypospolitej, manifestował niechęć wobec Andrzeja Leppera? Dziś każda mainstreamowa partia chciałaby mieć swojego "chuligana".

Ucieczka od rozumu – tak można by w skrócie opisać stan współczesnych polskich elit akademickich i eksperckich. Ich zadaniem przestało być dochodzenie prawdy, a stało się znalezienie uzasadnienia czy podstawy prawnej do łamania prawa przez obecny rząd.

Czytasz wpis lub komentarz w medium społecznościowym i nie jesteś pewien, czy został napisany przez prawdziwego człowieka. Oglądasz film na YouTubie i masz wrażenie, że docierają do ciebie same banały, tak jakby ktoś bezdusznie zebrał ogólnodostępne fakty, a potem przeczytał je bez emocji, ładnym głosem, ale robiąc przy tym dziwne, maszynowe błędy. Oglądasz zdjęcia pięknych potraw, niesamowitych produktów rękodzieła albo po prostu atrakcyjnych dziewczyn. Wszystko jest zbyt idealne, a zarazem w swoim szaleństwie powtarzalne. Setki komentarzy wyrażają podziw, zachwalają produkt, gratulują lub współczują. W tym tłumie i hałasie czujesz się coraz bardziej samotnie. Witamy w martwym internecie.

W ubiegłym tygodniu minęły dwa lata od wyborów parlamentarnych. Chociaż rząd Donalda Tuska został zaprzysiężony w grudniu 2023 roku, to jednak pokuszę się o małe podsumowanie dokonań uśmiechniętej koalicji. Dokonań, które bez wątpienia są katastrofalne dla Polski i Polaków.

Jednym z filarów budowy unijnego superpaństwa ma być wspólny nadzór nad oświatą. W 2026 roku do systemu Europejskiego Obszaru Edukacyjnego (EOE) miałaby dołączyć także Polska. Oznacza to, że o kierunkach nauczania w naszym kraju w coraz większym stopniu decydować będzie Bruksela.

Mike Judge to postać, której twórczość, niezależnie od tego, czy przybiera formę animowanych klasyków, czy kultowych filmów fabularnych, niezmiennie wyprzedza swoje czasy. Tak przynajmniej twierdzą autorzy licznych dziennikarskich portretów powtarzający tezę o profetycznych wizjach autora Beavisa i Butt-Heada. Czy rzeczywiście jest prorokiem? A jeśli tak, gdzie bije źródło jego przenikliwości?