Polski system ochrony zdrowia stoi na krawędzi. Tego zdania są zarówno jego pracownicy jak i pacjenci. W najnowszym numerze „Tygodnika Solidarność” (47/2025) przyglądamy się narastającemu konfliktowi między rządem a środowiskiem medycznym. Działania rządu postrzegane są nie jako potknięcia, ale świadoma próba demontażu kluczowych mechanizmów płacowych, co grozi chaosem i uderza w bezpieczeństwo zawodowe medyków oraz samych pacjentów.

Polska stoi dziś na niebezpiecznym zakręcie historycznym: mimo patriotycznych uniesień i rocznicowych deklaracji ponownie dryfuje w stronę utraty realnej podmiotowości, powtarzając błędy przeszłości i oddając kluczowe decyzje w ręce zewnętrznych ośrodków władzy.

– Dzisiaj powinniśmy sobie życzyć, aby obecna telewizja służyła odbiorcom, a nie tylko władzy, partiom politycznym i zarabiającym w niej ludziom. Niestety wciąż na nowo powielamy wzorzec telewizji partyjnej czy też rządowej – mówi Monika Luft, autorka książki „Oko prezesa. Telewizja PRL od Sokorskiego do Drawicza”, w rozmowie z Marcinem Darmasem.

– Sprowadzamy stal z Brazylii, Indii czy Krzywego Rogu, gdzie jej produkcja jest o wiele bardziej emisyjna niż u nas, transportując ją statkami z potężnymi silnikami diesla przez pół świata. Jednocześnie wstrzymujemy pracę linii i zakładów, w których sami możemy produkować w o wiele bardziej ekologicznych warunkach. Jaka jest w tym logika? – mówi Mirosław Nowak, przewodniczący MOZ NSZZ „Solidarność” ArcelorMittal Poland S.A. w Dąbrowie Górniczej, w rozmowie z Jakubem Pacanem.

Polskie hutnictwo pogrąża się w najpoważniejszym kryzysie od dekad – dławi je unijna polityka klimatyczna, zalew taniej stali spoza UE i brak reakcji rządu, a konsekwencje mogą wykraczać daleko poza samą branżę.

Gdybym miał powiedzieć, które z wydarzeń związanych z Marszem Niepodległości uważam za mówiące najwięcej o obecnym stanie Polski, wymieniłbym zapewne pogłoski o wyłączeniu na czas Marszu kluczowej stacji metra, i reakcję na – tym razem autentyczne – wyłączenie w tym czasie kolejowego Dworca Centralnego. Czy raczej – o wywołanym przez oba te wydarzenia szumie w społecznym polu informacyjnym, owocującym charakterystycznymi emocjami.

„Ameryka też się sypie, to osobny rozdział/ Bill Clinton palił trawę, ale się nie zaciągał” – śpiewał Kazik już dekady temu. I od tamtej pory niewiele się chyba zmieniło, Ameryka się sypie, ale trwa, a Bill Clinton pewnie nadal pali trawę. Sypie się chyba także niestety ruch MAGA, który był nadzieją dla Amerykanów na powrót do względnej normalności.

Temat mediów publicznych dla bardzo wielu odbiorców wydaje się dziś całkowicie nieistotny. O TVP słyszymy wyłącznie przy okazji kolejnych propagandowych wyczynów jej najbardziej znanych dziennikarzy i kolejnych starć Doroty Wysockiej-Schnepf z Krzysztofem Stanowskim i politykami opozycji. O radiu jest dużo ciszej, o Polskiej Agencji Prasowej nie mówi się i nie pisze zbyt wiele, póki nie przydarzy się jej kolejna wpadka lub jawna manipulacja. Niedawny panel poświęcony tej tematyce podczas konwencji PiS stał się dość głośnym wydarzeniem, głównie jednak za sprawą doboru gości. Temat jednak żyje. Właśnie pojawia się ministerialna propozycja nowej ustawy medialnej.

Usuwanie z politycznej sceny partii Szymona Hołowni zbiega się próbą likwidowania politycznego centrum. Donald Tusk doskonale rozumie, że chwiejny elektorat podatny na argumenty prawicy może pozbawić go władzy.

Polskie huty to nie tylko dzieje narodowego przemysłu, ale także kawał historii polskiego ducha. Zrządzeniem Opatrzności zakłady pracy i osiedla, które miały być miejscami bez Boga, stały się z czasem bastionami wiary.

Klimatyści postawili nam na horyzoncie kolejny cel. Emisje CO2 muszą zostać zredukowane o 90 proc. do 2040 roku. Ambicje Unii Europejskiej stają się coraz bardziej wygórowane, ale w tym szalonym wyścigu Europa nie zauważyła, że... nikt się z nią nie ściga.

Łatwo zmanipulować odbiorcę efektowną mieszanką faktów i zmyśleń. Tego właśnie typu mechanizmy zamętu pojawiają się w sporach o konstytucję, gdy polityczna uznaniowość zastępuje rzetelną interpretację prawa.

Jakiś czas temu wynająłem kawalerkę pewnemu studentowi. Początkowo wszystko układało się dobrze, do czasu, gdy po kilku miesiącach mój najemca przestał płacić czynsz. Przypomnienia, prośby, a nawet groźby, nic nie pomagały. W końcu uznałem, że jedyne wyjście to „wyrzucić lokatora”. Wiem, że to dość powszechny temat i w praktyce chyba nie jest to takie proste, ale czy właściciel może samowolnie zabrać klucze takiemu nieuczciwemu najemcy, wynieść jego rzeczy i zmienić zamki?

Zapewne znają Państwo frazę: „Operacja się udała, ale pacjent zmarł”. Pasuje ona jak ulał do obecnej sytuacji w służbie zdrowia, która jest katastrofalna. Choć premier i Ministerstwo Zdrowia robią wszystko, by pudrować rzeczywistość, to coraz mocniej widać postępujący rozkład. Czy to już agonia?

– Obserwując działania Brukseli, mam wątpliwości co do reindustrializacji państw unijnych i tworzenia wielkich nowych zakładów na Pomorzu, jeśli nie odejdziemy od obecnej, zabójczej dla przemysłu polityki zielonej transformacji. Zwłaszcza że Chiny kontrolują szereg metali rzadkich, bez których transformacja energetyczna nie może się po prostu wydarzyć – mówi Kacper Płażyński w rozmowie z Konradem Wernickim.

Każdy Polak „wie”, bo słyszał to milion razy w telewizorze, że 500 plus powoduje inflację, bezrobocie i inne koszmary. Jak większość mądrości wyprodukowanych w liberalnej bance, są to bajki.

„Jako pierwsi ostrzegaliśmy przed dramatycznymi skutkami zielonej ideologii”. Jak państwo myślą, kto to powiedział? Jarosław Kaczyński? Inny znany działacz PiS-u? Ktoś z Konfederacji? Andrzej Duda? Piotr Duda? Karol Nawrocki? Jakiś „oszołom”? „Populista”? „Skrajny prawicowiec”? Nikt taki.

Polska, która niegdyś należała do europejskich potęg hutniczych, dziś zmaga się z dramatycznym spadkiem produkcji stali, a polityki klimatyczne i wieloletnia dezindustrializacja pogłębiają kryzys strategicznego sektora gospodarki.

Jeżeli chcą Państwo ożywić nudną i ponurą imprezę, proponuję głośno powiedzieć, że PiS wciąż ma szansę na osiągnięcie blisko 40% w przyszłych wyborach. Wybuch śmiechu i seria dowcipnych komentarzy gwarantowane, a cała sytuacja jeszcze długo będzie wspominana jako wyśmienita anegdota. Tymczasem... stwierdzenie to jest po prostu prawdziwe.

Nazwy piłkarskich klubów ze „Stalą” i „Hutnikiem” w tle są dziś żywym pomnikiem przemysłowej historii Polski – od XIX-wiecznych hut, przez COP i budowę Nowej Huty, aż po powolny upadek branży po 1989 roku.