[Tylko u nas] Prof. Marek Jan Chodakiewicz: Internacjonały na polskiej ziemi

Zatrzymajmy się na dłużej nad najważniejszym przywódcą praktycznym SDKPiL, Feliksem Dzierżyńskim. Jego odwrót od polskości i religii katolickiej zaczął się w gimnazjum. Wtedy też stracił wiarę i stał się wojującym ateistą. Stopniowo przyswajał sobie marksizm w rozmaitych postaciach.
 [Tylko u nas] Prof. Marek Jan Chodakiewicz: Internacjonały na polskiej ziemi
/ foto. Tomasz Gutry, Tygodnik Solidarność

Na przykład, tzw. ekonomizm, czyli przekonanie, że należy agitować robotników pod kątem ich potrzeb gospodarczych, a nie politycznych, Dzierżyński przyswoił od Arkadego Kremera, wiodącego teoretyka żydowskich socjaldemokratów w Wilnie. Stąd nacisk na strajki z postulatami gospodarczymi, a nie politycznymi. Podobnie od żydowskich towarzyszy wywiódł przywódca SDKPiL swą opozycję do polskiego nacjonalizmu. Oparte to było na przeświadczeniu, że dążenie do wolnej Polski i organizowanie w tym celu mas według kryterium narodowego podminowuje solidarność klasową wieloetnicznego proletariatu. 

Jak tłumaczy Robert Blobaum, „Podobnie krystalizacja poglądów Dzierżyńskiego na temat kwestii narodowej i blisko z nią spokrewnionej sprawy jedności między etnicznymi partiami socjalistycznymi miała inspirację miejscową [wileńską]. Tutaj ponownie wpływy żydowskich socjaldemokratów – szczególnie braci Goldmanów – były fundamentalne. Mimo że Dzierżyński odrzucił pomysł polskiej czy litewskiej państwowości, zarówno on, jak i bracia Goldmanowie faworyzowali federacje samorządnych jednostek na wszystkich poziomach administracji w przyszłym państwie rosyjskim. Z tego miejsca Goldmanowie uczynili jeszcze jeden dalszy krok. Jako członkowie Bundu stali się zwolennikami pomysłu eksterytorialnej autonomii narodowo-kulturowej [dla Żydów]. Z drugiej strony Dzierżyński stopniowo wycofywał się z pomysłu daleko idącej autonomii, który wspierał jeszcze w 1897 r. Później, w fundamentalnie różnym środowisku Warszawy, przysunął się bliżej do «ortodoksyjnych» poglądów Róży Luksemburg. Mimo tego poparcie pomysłów federacyjnych przez Dzierżyńskiego, choćby tylko tymczasowe, rzeczywiście było typowe pośród wielu politycznych działaczy – polskich i żydowskich – wywodzących się z Kresów”. 

Ta antynarodowa logika na razie dotyczyła jedynie Polaków, a szczególnie PPS. Z czasem jednak przywódca SDKPiL przebił nawet Goldmanów, którzy przecież pozostali wierni żydowskości w sekularyzowanej wersji Bundu. Zaczęło się od sporu dokładnie takiego samego, jaki wrzał na osi PPS – Bund. Mianowicie SDKPiL kłusowało na „żydowskiej ulicy”, rekrutując rewolucjonistów. Bund temu się sprzeciwiał, a szczególnie nie podobała mu się prasa wydawana przez Dzierżyńskiego i jego towarzyszy w języku jidysz. Bundowcy chcieli, aby propaganda SDKPiL szła tylko po polsku. Dzierżyński to gniewnie odrzucił.


Po jakimś czasie nawet żydowskość zaczęła irytować „żelaznego Feliksa”. Bund począł jawić mu się jako nie dość internacjonalistyczny. Narzekał otwarcie na „jego wieczny i wszędobylski nacisk na swoją żydowskość”. Nie doceniał tego, że bundowcy chcieli mieć ciastko i zjeść ciastko; chcieli być internacjonalistycznymi marksistowskimi rewolucjonistami, ale pragnęli też pozostać Żydami, przynajmniej w sekularnej formie. Dla ich byłego ucznia jawiło się to wszystko jako nacjonalistyczna herezja mniejszościowa. Tak jak polskość PPS, o czym Dzierżyński wykrzykiwał: „Krytykując PPS (…) walczymy przeciwko nacjonalizmowi, nacjonalistycznemu poglądowi na świat i moralnej korupcji przez nacjonalizm, które są największymi przeszkodami dla naszego ruchu socjaldemokratycznego”. 


Podkreślmy, że rewolucjonista ten był w całkowitej zgodzie w tym względzie z resztą szefostwa SDKPiL. W końcu rewolucyjna alienacja z polskości zawiodła Dzierżyńskiego do negacji wszystkich nacjonalizmów w imię jedności w ramach rosyjskiej partii Socjaldemokratycznej, z którą SDKPiL zlał się w 1906 r. W ten sposób znalazł się w jednej organizacji z Leninem i jego bolszewikami. A potem następny krok zawiódł w sierpniu 1918 r. Dzierżyńskiego do partii bolszewickiej. A to z kolei objawiało się – i objawiać musiało – promowaniem prymatu nacjonalizmu rosyjskiego jako głównego spoiwa Związku Sowieckiego. Spowodowało to, że w 1922 r. sam Lenin nazwał go neofickim rosyjskim szowinistą, a Stalina – z którym sprzymierzony był wtedy Dzierżyński – „chamskim wielkoruskim dzierżymordą”. I tak renegactwo narodowe zatoczyło pełny krąg: od negacji polskości przez mentalność internacjonalistyczną aż do przejęcia samoświadomości rosyjskiej w wersji bolszewickiej. Tak wyglądała rewolucyjna podróż tego fanatyka.


Jest więc jasne, że we wczesnym stadium formowania SDKPiL wielkich różnic między „polako-komuną” Dzierżyńskim, „chamokomuną” Rosołem a „żydokomuną” Fürstenbergiem nie było. Po prostu wszyscy oni to taka sama internacjonalna „komuna”. Określniki przy ich nazwiskach w zasadzie są zbędne, aby opisać ich ideologię; natomiast pomagają jedynie precyzyjnie zidentyfikować ich korzenie. Wszyscy oni wychwalali luksemburską „organiczną inkorporację”. Wszyscy negowali polski nacjonalizm, więc i polską niepodległość, w tym też w wersji socjalistycznej. Uznawali ją za „utopijną” (utopian). Otwarcie zadeklarował to Dzierżyński:


„Propaganda nacjonalistyczna to woda na młyn rządu, nie tylko dlatego, że dzieli naszą partię, ale również polski proletariat od rosyjskiego i żydowskiego... Dlatego uważamy, że PPS kroczy złą drogą ze swoim sloganem walki o niepodległość Polski. Oskarżają nas o zdradę, że chcemy zniszczyć ruch robotniczy, mając zamiar ściąć jego głowę. Ale my tylko chcemy, aby proletariat zrozumiał swoje prawdziwe interesy”. 
Podobnie tłumaczył to towarzysz A.J. Wajnsztejn z Bundu (potem w KPP): „Ponieważ PPS zamącała różnice klasowe, siała nieufność do Rosji, a szczególnie do rosyjskiego ruchu robotniczego (za którego część Bund się uważał), oraz omamiała drobnomieszczańskim, romantycznym narodowym socjalizmem, czuło się w Polsce, że istniała wielka potrzeba, aby odnowić pracę socjaldemokratyczną oraz odbudować socjaldemokratyczną organizację, która zmarła kilka lat przedtem”.  


W taki sposób internacjonały z SD zjednoczyły się z „żydokomuną” z Bundu, aby pokonać Polską Partię Socjalistyczną. Walka ta toczyła się już od dłuższego czasu. 


Marek Jan Chodakiewicz
Waszyngton, DC, 30 listopada 2020 r.
Intel z DC


 

POLECANE
Niemieckie fabryki Forda wstrzymują produkcję ze względu na mały popyt na samochody elektryczne polityka
Niemieckie fabryki Forda wstrzymują produkcję ze względu na mały popyt na samochody elektryczne

Ford wstrzymuje produkcję aut elektrycznych w Kolonii na trzy tygodnie – informuje Bild.

Sikorski wściekły na TVN. To niedopuszczalne z ostatniej chwili
Sikorski wściekły na TVN. "To niedopuszczalne"

Minister spraw zagranicznych Radosław Sikorski był gościem redaktor Moniki Olejnik. Po tym pytaniu szybko opuścił studio TVN.

Jastrzębie Trumpa tylko u nas
Jastrzębie Trumpa

Prezydent elekt Donald Trump wybrał już niektóre z najważniejszych osób w swojej administracji. Szczególnie ciekawe są jego decyzje w obszarze polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Na pewno powody do niepokoju mają Chiny czy Iran. A więc pośrednio także dla Rosji. Choćby dlatego, że ujawnione postaci to ludzie znani z przywiązania do wartości wolnego świata i bardzo twardych poglądów. Deterrence zastąpi appeasement. I dobrze.

Nie żyje polityk PiS z ostatniej chwili
Nie żyje polityk PiS

Nie żyje Anna Drewniak, radna oraz pełnomocnik Prawa i Sprawiedliwości w Wilanowie.

Bosak za Mentzena? Jasne stanowisko wicemarszałka Sejmu z ostatniej chwili
Bosak za Mentzena? Jasne stanowisko wicemarszałka Sejmu

Kandydat Konfederacji na prezydenta Sławomir Mentzen bardzo mocno zaangażował się w prekampanię. W ostatnich tygodniach dotarł on do kilkunastu miast. Krzysztof Bosak odpowiedział na pogłoski medialne.

To był mój najgorszy błąd. Francuski piłkarz został skazany z ostatniej chwili
"To był mój najgorszy błąd". Francuski piłkarz został skazany

Francuski piłkarz Wissam Ben Yedder usłyszał wyrok za napaść seksualną. Zawodnik w sądzie zrzucił winę na alkohol i problemy prywatne.

Litwini kupili czołgi od Niemców. Pierwsze zobaczą za pięć lat z ostatniej chwili
Litwini kupili czołgi od Niemców. Pierwsze zobaczą za pięć lat

Pierwsze niemieckie czołgi Leopard 2 mają dotrzeć na Litwę dopiero w 2029 roku. Opóźnienia mogą wpłynąć na terminową gotowość litewskiej dywizji.

Hołownia za barierkami w Święto Niepodległości. Putina chciał wgniatać w ziemię, a boi się zwykłych Polaków polityka
Hołownia za barierkami w Święto Niepodległości. "Putina chciał wgniatać w ziemię, a boi się zwykłych Polaków"

– Patrzcie, Putina chciał wgniatać w ziemię, a boi się zwykłych Polaków (...) Nic nie zrobił dla Polski, jest tylko podnóżkiem Tuska i TVN-u. Odgrywa wyznaczoną mu rolę błazna – mówił o marszałku Sejmu Szymonie Hołowni europoseł PiS Patryk Jaki.

Bombowiec H-20. Tak Chińczycy kopiują Amerykanów z ostatniej chwili
Bombowiec H-20. Tak Chińczycy kopiują Amerykanów

15. edycja targów lotniczych Airshow China może przynieść wiele niespodzianek. Świat liczy na to, że Pekin przedstawi swój najnowszy bombowiec H-20.

Sekretarz NATO w Polsce. Jest plan wizyty z ostatniej chwili
Sekretarz NATO w Polsce. Jest plan wizyty

W środę nowy sekretarz generalny NATO Mark Rutte po raz pierwszy od objęcia urzędu w październiku odwiedzi Warszawę. W planach jest spotkanie z prezydentem Andrzejem Dudą, premierem Donaldem Tuskiem oraz wicepremierem, szefem MON Władysławem Kosiniakiem-Kamyszem i szefem MSZ Radosławem Sikorskim.

REKLAMA

[Tylko u nas] Prof. Marek Jan Chodakiewicz: Internacjonały na polskiej ziemi

Zatrzymajmy się na dłużej nad najważniejszym przywódcą praktycznym SDKPiL, Feliksem Dzierżyńskim. Jego odwrót od polskości i religii katolickiej zaczął się w gimnazjum. Wtedy też stracił wiarę i stał się wojującym ateistą. Stopniowo przyswajał sobie marksizm w rozmaitych postaciach.
 [Tylko u nas] Prof. Marek Jan Chodakiewicz: Internacjonały na polskiej ziemi
/ foto. Tomasz Gutry, Tygodnik Solidarność

Na przykład, tzw. ekonomizm, czyli przekonanie, że należy agitować robotników pod kątem ich potrzeb gospodarczych, a nie politycznych, Dzierżyński przyswoił od Arkadego Kremera, wiodącego teoretyka żydowskich socjaldemokratów w Wilnie. Stąd nacisk na strajki z postulatami gospodarczymi, a nie politycznymi. Podobnie od żydowskich towarzyszy wywiódł przywódca SDKPiL swą opozycję do polskiego nacjonalizmu. Oparte to było na przeświadczeniu, że dążenie do wolnej Polski i organizowanie w tym celu mas według kryterium narodowego podminowuje solidarność klasową wieloetnicznego proletariatu. 

Jak tłumaczy Robert Blobaum, „Podobnie krystalizacja poglądów Dzierżyńskiego na temat kwestii narodowej i blisko z nią spokrewnionej sprawy jedności między etnicznymi partiami socjalistycznymi miała inspirację miejscową [wileńską]. Tutaj ponownie wpływy żydowskich socjaldemokratów – szczególnie braci Goldmanów – były fundamentalne. Mimo że Dzierżyński odrzucił pomysł polskiej czy litewskiej państwowości, zarówno on, jak i bracia Goldmanowie faworyzowali federacje samorządnych jednostek na wszystkich poziomach administracji w przyszłym państwie rosyjskim. Z tego miejsca Goldmanowie uczynili jeszcze jeden dalszy krok. Jako członkowie Bundu stali się zwolennikami pomysłu eksterytorialnej autonomii narodowo-kulturowej [dla Żydów]. Z drugiej strony Dzierżyński stopniowo wycofywał się z pomysłu daleko idącej autonomii, który wspierał jeszcze w 1897 r. Później, w fundamentalnie różnym środowisku Warszawy, przysunął się bliżej do «ortodoksyjnych» poglądów Róży Luksemburg. Mimo tego poparcie pomysłów federacyjnych przez Dzierżyńskiego, choćby tylko tymczasowe, rzeczywiście było typowe pośród wielu politycznych działaczy – polskich i żydowskich – wywodzących się z Kresów”. 

Ta antynarodowa logika na razie dotyczyła jedynie Polaków, a szczególnie PPS. Z czasem jednak przywódca SDKPiL przebił nawet Goldmanów, którzy przecież pozostali wierni żydowskości w sekularyzowanej wersji Bundu. Zaczęło się od sporu dokładnie takiego samego, jaki wrzał na osi PPS – Bund. Mianowicie SDKPiL kłusowało na „żydowskiej ulicy”, rekrutując rewolucjonistów. Bund temu się sprzeciwiał, a szczególnie nie podobała mu się prasa wydawana przez Dzierżyńskiego i jego towarzyszy w języku jidysz. Bundowcy chcieli, aby propaganda SDKPiL szła tylko po polsku. Dzierżyński to gniewnie odrzucił.


Po jakimś czasie nawet żydowskość zaczęła irytować „żelaznego Feliksa”. Bund począł jawić mu się jako nie dość internacjonalistyczny. Narzekał otwarcie na „jego wieczny i wszędobylski nacisk na swoją żydowskość”. Nie doceniał tego, że bundowcy chcieli mieć ciastko i zjeść ciastko; chcieli być internacjonalistycznymi marksistowskimi rewolucjonistami, ale pragnęli też pozostać Żydami, przynajmniej w sekularnej formie. Dla ich byłego ucznia jawiło się to wszystko jako nacjonalistyczna herezja mniejszościowa. Tak jak polskość PPS, o czym Dzierżyński wykrzykiwał: „Krytykując PPS (…) walczymy przeciwko nacjonalizmowi, nacjonalistycznemu poglądowi na świat i moralnej korupcji przez nacjonalizm, które są największymi przeszkodami dla naszego ruchu socjaldemokratycznego”. 


Podkreślmy, że rewolucjonista ten był w całkowitej zgodzie w tym względzie z resztą szefostwa SDKPiL. W końcu rewolucyjna alienacja z polskości zawiodła Dzierżyńskiego do negacji wszystkich nacjonalizmów w imię jedności w ramach rosyjskiej partii Socjaldemokratycznej, z którą SDKPiL zlał się w 1906 r. W ten sposób znalazł się w jednej organizacji z Leninem i jego bolszewikami. A potem następny krok zawiódł w sierpniu 1918 r. Dzierżyńskiego do partii bolszewickiej. A to z kolei objawiało się – i objawiać musiało – promowaniem prymatu nacjonalizmu rosyjskiego jako głównego spoiwa Związku Sowieckiego. Spowodowało to, że w 1922 r. sam Lenin nazwał go neofickim rosyjskim szowinistą, a Stalina – z którym sprzymierzony był wtedy Dzierżyński – „chamskim wielkoruskim dzierżymordą”. I tak renegactwo narodowe zatoczyło pełny krąg: od negacji polskości przez mentalność internacjonalistyczną aż do przejęcia samoświadomości rosyjskiej w wersji bolszewickiej. Tak wyglądała rewolucyjna podróż tego fanatyka.


Jest więc jasne, że we wczesnym stadium formowania SDKPiL wielkich różnic między „polako-komuną” Dzierżyńskim, „chamokomuną” Rosołem a „żydokomuną” Fürstenbergiem nie było. Po prostu wszyscy oni to taka sama internacjonalna „komuna”. Określniki przy ich nazwiskach w zasadzie są zbędne, aby opisać ich ideologię; natomiast pomagają jedynie precyzyjnie zidentyfikować ich korzenie. Wszyscy oni wychwalali luksemburską „organiczną inkorporację”. Wszyscy negowali polski nacjonalizm, więc i polską niepodległość, w tym też w wersji socjalistycznej. Uznawali ją za „utopijną” (utopian). Otwarcie zadeklarował to Dzierżyński:


„Propaganda nacjonalistyczna to woda na młyn rządu, nie tylko dlatego, że dzieli naszą partię, ale również polski proletariat od rosyjskiego i żydowskiego... Dlatego uważamy, że PPS kroczy złą drogą ze swoim sloganem walki o niepodległość Polski. Oskarżają nas o zdradę, że chcemy zniszczyć ruch robotniczy, mając zamiar ściąć jego głowę. Ale my tylko chcemy, aby proletariat zrozumiał swoje prawdziwe interesy”. 
Podobnie tłumaczył to towarzysz A.J. Wajnsztejn z Bundu (potem w KPP): „Ponieważ PPS zamącała różnice klasowe, siała nieufność do Rosji, a szczególnie do rosyjskiego ruchu robotniczego (za którego część Bund się uważał), oraz omamiała drobnomieszczańskim, romantycznym narodowym socjalizmem, czuło się w Polsce, że istniała wielka potrzeba, aby odnowić pracę socjaldemokratyczną oraz odbudować socjaldemokratyczną organizację, która zmarła kilka lat przedtem”.  


W taki sposób internacjonały z SD zjednoczyły się z „żydokomuną” z Bundu, aby pokonać Polską Partię Socjalistyczną. Walka ta toczyła się już od dłuższego czasu. 


Marek Jan Chodakiewicz
Waszyngton, DC, 30 listopada 2020 r.
Intel z DC



 

Polecane
Emerytury
Stażowe