[Tylko u nas] Prof. Marek Jan Chodakiewicz: Internacjonały na polskiej ziemi

Zatrzymajmy się na dłużej nad najważniejszym przywódcą praktycznym SDKPiL, Feliksem Dzierżyńskim. Jego odwrót od polskości i religii katolickiej zaczął się w gimnazjum. Wtedy też stracił wiarę i stał się wojującym ateistą. Stopniowo przyswajał sobie marksizm w rozmaitych postaciach.
 [Tylko u nas] Prof. Marek Jan Chodakiewicz: Internacjonały na polskiej ziemi
/ foto. Tomasz Gutry, Tygodnik Solidarność

Na przykład, tzw. ekonomizm, czyli przekonanie, że należy agitować robotników pod kątem ich potrzeb gospodarczych, a nie politycznych, Dzierżyński przyswoił od Arkadego Kremera, wiodącego teoretyka żydowskich socjaldemokratów w Wilnie. Stąd nacisk na strajki z postulatami gospodarczymi, a nie politycznymi. Podobnie od żydowskich towarzyszy wywiódł przywódca SDKPiL swą opozycję do polskiego nacjonalizmu. Oparte to było na przeświadczeniu, że dążenie do wolnej Polski i organizowanie w tym celu mas według kryterium narodowego podminowuje solidarność klasową wieloetnicznego proletariatu. 

Jak tłumaczy Robert Blobaum, „Podobnie krystalizacja poglądów Dzierżyńskiego na temat kwestii narodowej i blisko z nią spokrewnionej sprawy jedności między etnicznymi partiami socjalistycznymi miała inspirację miejscową [wileńską]. Tutaj ponownie wpływy żydowskich socjaldemokratów – szczególnie braci Goldmanów – były fundamentalne. Mimo że Dzierżyński odrzucił pomysł polskiej czy litewskiej państwowości, zarówno on, jak i bracia Goldmanowie faworyzowali federacje samorządnych jednostek na wszystkich poziomach administracji w przyszłym państwie rosyjskim. Z tego miejsca Goldmanowie uczynili jeszcze jeden dalszy krok. Jako członkowie Bundu stali się zwolennikami pomysłu eksterytorialnej autonomii narodowo-kulturowej [dla Żydów]. Z drugiej strony Dzierżyński stopniowo wycofywał się z pomysłu daleko idącej autonomii, który wspierał jeszcze w 1897 r. Później, w fundamentalnie różnym środowisku Warszawy, przysunął się bliżej do «ortodoksyjnych» poglądów Róży Luksemburg. Mimo tego poparcie pomysłów federacyjnych przez Dzierżyńskiego, choćby tylko tymczasowe, rzeczywiście było typowe pośród wielu politycznych działaczy – polskich i żydowskich – wywodzących się z Kresów”. 

Ta antynarodowa logika na razie dotyczyła jedynie Polaków, a szczególnie PPS. Z czasem jednak przywódca SDKPiL przebił nawet Goldmanów, którzy przecież pozostali wierni żydowskości w sekularyzowanej wersji Bundu. Zaczęło się od sporu dokładnie takiego samego, jaki wrzał na osi PPS – Bund. Mianowicie SDKPiL kłusowało na „żydowskiej ulicy”, rekrutując rewolucjonistów. Bund temu się sprzeciwiał, a szczególnie nie podobała mu się prasa wydawana przez Dzierżyńskiego i jego towarzyszy w języku jidysz. Bundowcy chcieli, aby propaganda SDKPiL szła tylko po polsku. Dzierżyński to gniewnie odrzucił.


Po jakimś czasie nawet żydowskość zaczęła irytować „żelaznego Feliksa”. Bund począł jawić mu się jako nie dość internacjonalistyczny. Narzekał otwarcie na „jego wieczny i wszędobylski nacisk na swoją żydowskość”. Nie doceniał tego, że bundowcy chcieli mieć ciastko i zjeść ciastko; chcieli być internacjonalistycznymi marksistowskimi rewolucjonistami, ale pragnęli też pozostać Żydami, przynajmniej w sekularnej formie. Dla ich byłego ucznia jawiło się to wszystko jako nacjonalistyczna herezja mniejszościowa. Tak jak polskość PPS, o czym Dzierżyński wykrzykiwał: „Krytykując PPS (…) walczymy przeciwko nacjonalizmowi, nacjonalistycznemu poglądowi na świat i moralnej korupcji przez nacjonalizm, które są największymi przeszkodami dla naszego ruchu socjaldemokratycznego”. 


Podkreślmy, że rewolucjonista ten był w całkowitej zgodzie w tym względzie z resztą szefostwa SDKPiL. W końcu rewolucyjna alienacja z polskości zawiodła Dzierżyńskiego do negacji wszystkich nacjonalizmów w imię jedności w ramach rosyjskiej partii Socjaldemokratycznej, z którą SDKPiL zlał się w 1906 r. W ten sposób znalazł się w jednej organizacji z Leninem i jego bolszewikami. A potem następny krok zawiódł w sierpniu 1918 r. Dzierżyńskiego do partii bolszewickiej. A to z kolei objawiało się – i objawiać musiało – promowaniem prymatu nacjonalizmu rosyjskiego jako głównego spoiwa Związku Sowieckiego. Spowodowało to, że w 1922 r. sam Lenin nazwał go neofickim rosyjskim szowinistą, a Stalina – z którym sprzymierzony był wtedy Dzierżyński – „chamskim wielkoruskim dzierżymordą”. I tak renegactwo narodowe zatoczyło pełny krąg: od negacji polskości przez mentalność internacjonalistyczną aż do przejęcia samoświadomości rosyjskiej w wersji bolszewickiej. Tak wyglądała rewolucyjna podróż tego fanatyka.


Jest więc jasne, że we wczesnym stadium formowania SDKPiL wielkich różnic między „polako-komuną” Dzierżyńskim, „chamokomuną” Rosołem a „żydokomuną” Fürstenbergiem nie było. Po prostu wszyscy oni to taka sama internacjonalna „komuna”. Określniki przy ich nazwiskach w zasadzie są zbędne, aby opisać ich ideologię; natomiast pomagają jedynie precyzyjnie zidentyfikować ich korzenie. Wszyscy oni wychwalali luksemburską „organiczną inkorporację”. Wszyscy negowali polski nacjonalizm, więc i polską niepodległość, w tym też w wersji socjalistycznej. Uznawali ją za „utopijną” (utopian). Otwarcie zadeklarował to Dzierżyński:


„Propaganda nacjonalistyczna to woda na młyn rządu, nie tylko dlatego, że dzieli naszą partię, ale również polski proletariat od rosyjskiego i żydowskiego... Dlatego uważamy, że PPS kroczy złą drogą ze swoim sloganem walki o niepodległość Polski. Oskarżają nas o zdradę, że chcemy zniszczyć ruch robotniczy, mając zamiar ściąć jego głowę. Ale my tylko chcemy, aby proletariat zrozumiał swoje prawdziwe interesy”. 
Podobnie tłumaczył to towarzysz A.J. Wajnsztejn z Bundu (potem w KPP): „Ponieważ PPS zamącała różnice klasowe, siała nieufność do Rosji, a szczególnie do rosyjskiego ruchu robotniczego (za którego część Bund się uważał), oraz omamiała drobnomieszczańskim, romantycznym narodowym socjalizmem, czuło się w Polsce, że istniała wielka potrzeba, aby odnowić pracę socjaldemokratyczną oraz odbudować socjaldemokratyczną organizację, która zmarła kilka lat przedtem”.  


W taki sposób internacjonały z SD zjednoczyły się z „żydokomuną” z Bundu, aby pokonać Polską Partię Socjalistyczną. Walka ta toczyła się już od dłuższego czasu. 


Marek Jan Chodakiewicz
Waszyngton, DC, 30 listopada 2020 r.
Intel z DC


 

POLECANE
Witold Waszczykowski: Lewicowych dietetyków atak na rolnictwo tylko u nas
Witold Waszczykowski: Lewicowych "dietetyków" atak na rolnictwo

W wielu państwach trwają protesty rolników przeciwko umowie handlowej Unii Europejskiej z państwami Ameryki Południowej z ugrupowania Mercosur. Rolnicy obawiają się napływu taniej żywności z regionu gdzie nie obowiązują europejskie normy i standardy. W tym duchu redaktor Monika Rutke zadała niedawno zasadne pytanie ministrowi Radosławowi Sikorskiemu, czy Polska przyłączy się do francuskiego sprzeciwu wobec umowie z Mercosur.

Kim wszedł do wojny. To alarm także dla Azji tylko u nas
Kim wszedł do wojny. To alarm także dla Azji

Udział kilkunastu tysięcy żołnierzy Korei Północnej nie zmieni biegu wojny Rosji z Ukrainą. Wszyscy skupiamy się na tym, co zyskuje Putin. A moim zdaniem więcej może zyskać Kim Dzong Un. I to nie jest dobra wiadomość dla azjatyckiego Dalekiego Wschodu. Rosja postrzega agresywną Koreę Północną jako użyteczny sposób na zajęcie, odwrócenie uwagi i zagrożenie siłom USA w regionie Azji i Pacyfiku, podczas gdy Rosja realizuje ważniejsze priorytety w Europie.

Koniec transrewolucji? Koncerny wracają do wyklętej J.K. Rowling z ostatniej chwili
Koniec transrewolucji? Koncerny wracają do "wyklętej" J.K. Rowling

Autorka takich powieści jak "Harry Potter" i "Fantastyczne zwierzęta" J.K. Rowling publicznie sprzeciwia się ideologii gender. Jednakże kilka lat wystarczyło, aby branża filmowa porzuciła walkę z Rowling. Obecnie jest zaangażowana w nową produkcję HBO.

Ambasador USA Mark Brzeziński rezygnuje ze stanowiska pilne
Ambasador USA Mark Brzeziński rezygnuje ze stanowiska

Jak przekazał portal Interia ambasador USA w Polsce Mark Brzeziński poinformował o swojej rezygnacji ze stanowiska. 

Francja namawia Warszawę. Chodzi o ograniczenie dzieciom dostępu do mediów społecznościowych z ostatniej chwili
Francja namawia Warszawę. Chodzi o ograniczenie dzieciom dostępu do mediów społecznościowych

Francuski rząd ponawia próbę przeforsowania w UE przepisów ograniczających dostęp dzieciom poniżej 15. roku życia do mediów społecznościowych.

Krzysztof Stanowski atakowany za zapowiedź wywiadu z Januszem Walusiem. Jest oświadczenie dziennikarza pilne
Krzysztof Stanowski atakowany za zapowiedź wywiadu z Januszem Walusiem. Jest oświadczenie dziennikarza

Założyciel Kanału Zero Krzysztof Stanowski wystosował oświadczenie ws. zapowiedzi wywiadu z Januszem Walusiem.

Problemy Polski 2050. PKW zgłasza liczne zastrzeżenia polityka
Problemy Polski 2050. PKW zgłasza liczne zastrzeżenia

Jak informuje Rzeczpospolita, PKW ma zastrzeżenia co do Polski 2050 Szymona Hołowni. Pomimo, że jej sprawozdanie finansowe zostało przyjęte, to organ wskazał na liczne uchybienia.

Zabójca południowoafrykańskiego komunisty Janusz Waluś będzie gościem Kanału Zero z ostatniej chwili
Zabójca południowoafrykańskiego komunisty Janusz Waluś będzie gościem Kanału Zero

Kanał Zero poinformował, że po powrocie do Polski Janusz Waluś, zabójca Chrisa Chaniego, przywódcy południowoafrykańskich komunistycznych bojówek, będzie gościem Krzysztofa Stanowskiego.

Kobieta wygrała sprawę z farmaceutycznym gigantem. To pierwszy taki wyrok w Polsce z ostatniej chwili
Kobieta wygrała sprawę z farmaceutycznym gigantem. To pierwszy taki wyrok w Polsce

W 2007 r. Waleria rzuciła się pod pociąg metra i straciła obie nogi. Zażywała ona leki na Parkinsona firmy GSK. Po zapoznaniu się z amerykańską i brytyjską treścią ulotki pozwała do sądu koncern farmaceutyczny, a w tym roku wygrała z nimi w sądzie w sprawie o odszkodowanie.

Trzaskowski ma wrócić do pomysłu ulicy Lecha Kaczyńskiego w Warszawie gorące
Trzaskowski ma wrócić do pomysłu ulicy Lecha Kaczyńskiego w Warszawie

Zdaniem Gazety Wyborczej, prezydent Warszawy Rafał Trzaskowski zamierza sięgnąć po prawicowy elektorat. W tym celu planuje pojawić się na ingresie nowego metropolity warszawskiego abp. Adriana Galbasa oraz wrócić do pomysłu nadania imieniem ś.p. Lecha Kaczyńskiego jednej z warszawskich ulic.

REKLAMA

[Tylko u nas] Prof. Marek Jan Chodakiewicz: Internacjonały na polskiej ziemi

Zatrzymajmy się na dłużej nad najważniejszym przywódcą praktycznym SDKPiL, Feliksem Dzierżyńskim. Jego odwrót od polskości i religii katolickiej zaczął się w gimnazjum. Wtedy też stracił wiarę i stał się wojującym ateistą. Stopniowo przyswajał sobie marksizm w rozmaitych postaciach.
 [Tylko u nas] Prof. Marek Jan Chodakiewicz: Internacjonały na polskiej ziemi
/ foto. Tomasz Gutry, Tygodnik Solidarność

Na przykład, tzw. ekonomizm, czyli przekonanie, że należy agitować robotników pod kątem ich potrzeb gospodarczych, a nie politycznych, Dzierżyński przyswoił od Arkadego Kremera, wiodącego teoretyka żydowskich socjaldemokratów w Wilnie. Stąd nacisk na strajki z postulatami gospodarczymi, a nie politycznymi. Podobnie od żydowskich towarzyszy wywiódł przywódca SDKPiL swą opozycję do polskiego nacjonalizmu. Oparte to było na przeświadczeniu, że dążenie do wolnej Polski i organizowanie w tym celu mas według kryterium narodowego podminowuje solidarność klasową wieloetnicznego proletariatu. 

Jak tłumaczy Robert Blobaum, „Podobnie krystalizacja poglądów Dzierżyńskiego na temat kwestii narodowej i blisko z nią spokrewnionej sprawy jedności między etnicznymi partiami socjalistycznymi miała inspirację miejscową [wileńską]. Tutaj ponownie wpływy żydowskich socjaldemokratów – szczególnie braci Goldmanów – były fundamentalne. Mimo że Dzierżyński odrzucił pomysł polskiej czy litewskiej państwowości, zarówno on, jak i bracia Goldmanowie faworyzowali federacje samorządnych jednostek na wszystkich poziomach administracji w przyszłym państwie rosyjskim. Z tego miejsca Goldmanowie uczynili jeszcze jeden dalszy krok. Jako członkowie Bundu stali się zwolennikami pomysłu eksterytorialnej autonomii narodowo-kulturowej [dla Żydów]. Z drugiej strony Dzierżyński stopniowo wycofywał się z pomysłu daleko idącej autonomii, który wspierał jeszcze w 1897 r. Później, w fundamentalnie różnym środowisku Warszawy, przysunął się bliżej do «ortodoksyjnych» poglądów Róży Luksemburg. Mimo tego poparcie pomysłów federacyjnych przez Dzierżyńskiego, choćby tylko tymczasowe, rzeczywiście było typowe pośród wielu politycznych działaczy – polskich i żydowskich – wywodzących się z Kresów”. 

Ta antynarodowa logika na razie dotyczyła jedynie Polaków, a szczególnie PPS. Z czasem jednak przywódca SDKPiL przebił nawet Goldmanów, którzy przecież pozostali wierni żydowskości w sekularyzowanej wersji Bundu. Zaczęło się od sporu dokładnie takiego samego, jaki wrzał na osi PPS – Bund. Mianowicie SDKPiL kłusowało na „żydowskiej ulicy”, rekrutując rewolucjonistów. Bund temu się sprzeciwiał, a szczególnie nie podobała mu się prasa wydawana przez Dzierżyńskiego i jego towarzyszy w języku jidysz. Bundowcy chcieli, aby propaganda SDKPiL szła tylko po polsku. Dzierżyński to gniewnie odrzucił.


Po jakimś czasie nawet żydowskość zaczęła irytować „żelaznego Feliksa”. Bund począł jawić mu się jako nie dość internacjonalistyczny. Narzekał otwarcie na „jego wieczny i wszędobylski nacisk na swoją żydowskość”. Nie doceniał tego, że bundowcy chcieli mieć ciastko i zjeść ciastko; chcieli być internacjonalistycznymi marksistowskimi rewolucjonistami, ale pragnęli też pozostać Żydami, przynajmniej w sekularnej formie. Dla ich byłego ucznia jawiło się to wszystko jako nacjonalistyczna herezja mniejszościowa. Tak jak polskość PPS, o czym Dzierżyński wykrzykiwał: „Krytykując PPS (…) walczymy przeciwko nacjonalizmowi, nacjonalistycznemu poglądowi na świat i moralnej korupcji przez nacjonalizm, które są największymi przeszkodami dla naszego ruchu socjaldemokratycznego”. 


Podkreślmy, że rewolucjonista ten był w całkowitej zgodzie w tym względzie z resztą szefostwa SDKPiL. W końcu rewolucyjna alienacja z polskości zawiodła Dzierżyńskiego do negacji wszystkich nacjonalizmów w imię jedności w ramach rosyjskiej partii Socjaldemokratycznej, z którą SDKPiL zlał się w 1906 r. W ten sposób znalazł się w jednej organizacji z Leninem i jego bolszewikami. A potem następny krok zawiódł w sierpniu 1918 r. Dzierżyńskiego do partii bolszewickiej. A to z kolei objawiało się – i objawiać musiało – promowaniem prymatu nacjonalizmu rosyjskiego jako głównego spoiwa Związku Sowieckiego. Spowodowało to, że w 1922 r. sam Lenin nazwał go neofickim rosyjskim szowinistą, a Stalina – z którym sprzymierzony był wtedy Dzierżyński – „chamskim wielkoruskim dzierżymordą”. I tak renegactwo narodowe zatoczyło pełny krąg: od negacji polskości przez mentalność internacjonalistyczną aż do przejęcia samoświadomości rosyjskiej w wersji bolszewickiej. Tak wyglądała rewolucyjna podróż tego fanatyka.


Jest więc jasne, że we wczesnym stadium formowania SDKPiL wielkich różnic między „polako-komuną” Dzierżyńskim, „chamokomuną” Rosołem a „żydokomuną” Fürstenbergiem nie było. Po prostu wszyscy oni to taka sama internacjonalna „komuna”. Określniki przy ich nazwiskach w zasadzie są zbędne, aby opisać ich ideologię; natomiast pomagają jedynie precyzyjnie zidentyfikować ich korzenie. Wszyscy oni wychwalali luksemburską „organiczną inkorporację”. Wszyscy negowali polski nacjonalizm, więc i polską niepodległość, w tym też w wersji socjalistycznej. Uznawali ją za „utopijną” (utopian). Otwarcie zadeklarował to Dzierżyński:


„Propaganda nacjonalistyczna to woda na młyn rządu, nie tylko dlatego, że dzieli naszą partię, ale również polski proletariat od rosyjskiego i żydowskiego... Dlatego uważamy, że PPS kroczy złą drogą ze swoim sloganem walki o niepodległość Polski. Oskarżają nas o zdradę, że chcemy zniszczyć ruch robotniczy, mając zamiar ściąć jego głowę. Ale my tylko chcemy, aby proletariat zrozumiał swoje prawdziwe interesy”. 
Podobnie tłumaczył to towarzysz A.J. Wajnsztejn z Bundu (potem w KPP): „Ponieważ PPS zamącała różnice klasowe, siała nieufność do Rosji, a szczególnie do rosyjskiego ruchu robotniczego (za którego część Bund się uważał), oraz omamiała drobnomieszczańskim, romantycznym narodowym socjalizmem, czuło się w Polsce, że istniała wielka potrzeba, aby odnowić pracę socjaldemokratyczną oraz odbudować socjaldemokratyczną organizację, która zmarła kilka lat przedtem”.  


W taki sposób internacjonały z SD zjednoczyły się z „żydokomuną” z Bundu, aby pokonać Polską Partię Socjalistyczną. Walka ta toczyła się już od dłuższego czasu. 


Marek Jan Chodakiewicz
Waszyngton, DC, 30 listopada 2020 r.
Intel z DC



 

Polecane
Emerytury
Stażowe