Nie jestem w stanie tobie tego powiedzieć. Pomysł narodził się w momencie, gdy po operacji lekarze powiedzieli mi, że nie będę miał szansy grać koncertów. Zacząłem pisać książkę z przeświadczeniem, że prawdopodobnie będzie to moje zajęcie w przyszłości, bo będę się musiał pożegnać z muzyką i nie będę mógł rapować. Po rekonstrukcji płuca musiałem uczyć się od początku rytmu oddychania, zwłaszcza wypowiadania dłuższych zdań

Zwrot o 180 stopni. Staram się dbać o zdrowie. Z większą uwagą dbam o rodzinę niż wcześniej. Muzyka zeszła na dalszy plan. Na pierwszym planie jest moja rodzina. Uporządkowałem swoje życie. Muzyka powstawała praktycznie codziennie u mnie w domu. Wstawałem, szedłem do studia i siedziałem w studiu do oporu. Potem padałem w studiu na podłodze. Urywał mi się film ze zmęczenia. Budziłem się o godzinie 12 i kontynuowałem pracę w studiu. Kiedyś w mojej muzyce nie było czasu na życie. Dzisiaj przede wszystkim żyję i doceniam, że mogę robić muzykę, ale rozsądnie dawkuję czas na jej tworzenie

Nie zastanawiałem się nad tym. Robiłem to z pasji, tak jak wszystko w moim życiu. Nigdy nie byłem za dobrym uczniem. Edukacja nie była moją dobrą stroną. Lubiłem czytać te rzeczy, które mnie interesowały, a nie te, które musiałem. Uczyłem się mimowolnie przez zabawę. Hip-hop uczy i bawi (śmiech). Gdy pisałem autobiografię, nie myślałem o tym, czy może ona nieść ze sobą wartość dydaktyczną. Media obecnie rzuciły się na hip-hop. Zwłaszcza na jego komercyjną stronę, którą ja nazywam popem, a nie hip-hopem. Dzieciaki są osaczone tą kulturą. Dzisiaj nie jesteś w stanie wskazać palcem, kto jest hiphopowcem, to się wymieszało. Obecnie liczą się marki, a nie styl.

Zostałem skutecznie pozbawiony – przez moich kochanych rodziców – planu B. To nie ja wybrałem drogę: muzyka. Rodzice wybrali ją za mnie. Nie mówię tu o hip-hopie. Zostałem posłany do klasy skrzypiec do szkoły muzycznej. Jak dostałem pierwsze skrzypce, mając kilka lat, traktowałem je jako formę zabawy. Podobało mi się to w jakiś sposób. Z drugiej strony nienawidziłem grać, ponieważ zabierało mi to czas, który mógłbym spędzić na zabawie z kolegami, a jak masz 4-5 lat, to myślisz, żeby się bawić, a nie ćwiczyć 2 godziny dziennie na skrzypcach. Moi rodzice wybrali mi zawód, a później na zmianę było już za późno. Szkoła muzyczna jest szkołą zawodową. To tak, jak miałbyś się przenieść z takiej szkoły do liceum ogólnokształcącego, gdzie poziom nauczania fizyki, chemii czy biologii jest wyższy. Moja wiedza byłaby zbyt mała. Byłbym za głupi na takie liceum. Musiałbym nadgonić sporo materiału. Nie byłbym w stanie zdawać z klasy do klasy po przeniesieniu do innej szkoły. Gdy chodziłem do liceum w latach 90., to człowiek nie myślał o tym, co chce robić w przyszłości. Człowiek chciał się bawić, a hip-hop był zabawą. Wiedziałem, że chcę być raperem, ale nie myślałem o tym, że będzie to moja praca. Tak jak dziecko chce zostać strażakiem i nie zastanawia się, ile zarabia strażak. Ono widzi bohaterstwo, poświęcenie i odwagę

Zwłaszcza grania koncertów z muzyką klasyczną. Za każdym razem, gdy bierzesz się za utwór, to mierzysz się z milionami interpretacji tego utworu, które powstały wcześniej. Teraz musisz wnieść do utworu coś nowego, swoje DNA. Musisz to zrobić tak dyskretnie, żeby jednocześnie nie zakłócić formy przekazu, która utarła się przez wiele lat, oraz musisz zachwycić słuchaczy. Skrzypce są bardzo trudnym instrumentem, technika odgrywa tu bardzo dużą rolę. To jest chodzenie na bardzo cienkiej linie nad przepaścią. A na tej linie musisz zrobić trzy fikołki, gwiazdę i stanąć na jednej nodze. Granie na skrzypcach jest trudną sztuką, wymagającą wielu godzin pracy i wielkiego zaangażowania. Nie kochałem tego tak, żebym siedział 6 godzin dziennie z instrumentem, żeby przygotowywać się do konkursów. Na każdym moim występie byłem niedouczony i nieprzygotowany. Moja psychika dostawała po dupie. Podobno – to nie jest moje zdanie – na skrzypcach radziłem sobie całkiem dobrze. Jeździłem i wygrywałem jakieś konkursy. Na konkursach skrzypcowych, tak jak w innych dziedzinach życia, jest bardzo dużo polityki. Są faworyci profesorów, którzy siedzą w komisjach. Są faworyci publiczności i są genialne dzieciaki, do których nie ma podjazdu

Leki to jest pikuś. Kiedyś stosowałem inne środki. W akademii muzycznej przed egzaminami czy ważnym recitalem piłem dwie setki na rozluźnienie, żeby mi było wszystko obojętne. Leki uspokajające i dwie setki dawały ciekawe jazdy. Miałem kiedyś sytuację na recitalu, że zamknąłem bezwiednie oczy i wczułem się w muzykę, którą gram. Małymi krokami szedłem w stronę ściany po mojej lewej stronie. Jak skończyłem utwór, byłem 5 centymetrów od ściany. Ludzie – zamiast skupić się na tym, co grałem – patrzyli z zaciekawieniem, czy ja wejdę w tę ścianę czy nie

Jest to wyraźne u młodego pokolenia, które nie ma nic więcej do zaoferowania poza ogranymi patentami typu autotune czy pokazywaniem swoich dóbr materialnych. Rozumiem, że jak jest się młodym, to chce się mieć wszystko i najlepiej naraz. Luksusowe auto i drogie ubrania nie smakują tak dobrze w wieku 60 lat, tylko wówczas, gdy masz lat 20. Jest to próżne zachowanie. W tym momencie muzyka cierpi na tym, że artyści skupiają się na promowaniu swojego wizerunku i profilów w mediach społecznościowych. Zanim nagrają płytę, już się zastanawiają, ile jej sprzedadzą, co zrobić, żeby ją sprzedać. Nie wkładają w to serca. To jest czysta kalkulacja, jak przy sprzedaży masła, oleju roślinnego czy tenisówek

Na pewno bym w to nie uwierzył. Jak się zastanawiam, co mi się przydarzyło, to nie mogę w to uwierzyć. Jest to niewiarygodne i zbyt piękne, żeby było prawdziwe. Jest mi wstyd, że nie będę w stanie oddać tej miłości w muzyce, którą dają mi moi fani ze swoich serc. Powiem to jak Prosiaczek: mój mały rozumek nie ogarnia tego, co się stało. Jestem ostatnią osobą, która trybi, że jestem O.S.T.R. itd. To coś funkcjonuje poza mną. Nie śledzę swojej kariery. Nie interesują mnie zestawienia sprzedaży płyt. Mam na to wywalone. Dla mnie podstawową wartością muzyki jest to, że możesz w niej uczestniczyć, możesz dawać swoją część ludziom. To jest coś pięknego i to jest dla mnie najważniejsze. Przyrównałbym to do gry na Play Station. Masz w ręce pada i rozpoczynasz niesamowitą grę, gdzie ty decydujesz o tym, jak ona się potoczy, jaki świat będzie ona przedstawiała i w którym momencie się skończy.

Widzisz, ludzie mają dosyć „wielkiej polityki”. Nie interesuje mnie lewica czy prawica i ich odcienie. Dlaczego mnie nie interesuje? Rządzą nami ludzie, którzy siedzieli przy Okrągłym Stole. To tak, jak wyszła afera kościelna i widzimy, jak Kościół jest zakłamany i jak ręka rękę myje. Tak samo jest w polityce. Oni spędzili ze sobą tyle czasu, że każdy na każdego ma takie haki, że ustalili sobie poziom, do którego mogą dochodzić we wzajemnym oczernianiu się w mediach, ale tej linii nie przekroczą, ponieważ wiedzą, że ruszy lawina oskarżeń, które nadawałyby się do zgłoszenia do prokuratury. Każdy na każdego ma haki. Dopóki polityka jest w rękach ludzi, którzy są wychowani w poprzednim systemie i kierują się układami stworzonymi przed 1989 rokiem, nie widzę szans dla osób z zewnątrz, żeby mogły uczciwie podejść do swojego wyzwania i próbować coś zmienić. Nie nadaję się do polityki