[Felieton „TS”] Marek Jan Chodakiewicz: Europejczycy i inni

Jeśli chodzi o opisy światów islamu przez Europejczyków, z całej masy intrygujących pozycji należy przeczytać przynajmniej cztery: dzieje spisane przez arcybiskupa i krzyżowca z końca XII w.; opowieści brytyjskiego szpiega w Mekce i Medinie oraz w Zanzibarze i Somalii w XIX w.; wspomnienia brytyjskiego dyplomaty z Półwyspu Arabskiego i Iraku z połowy XX w, jak również im podobnych.
Marek Jan Chodakiewicz [Felieton „TS”] Marek Jan Chodakiewicz: Europejczycy i inni
Marek Jan Chodakiewicz / Tygodnik Solidarność

Są to kolejno: William of Tyre, „A History of Deeds Done Beyond the Sea” [Historia czynów dokonanych poza morzem] (New York: Columbia University Press, 1943). Następnie Captain Sir Richard F. Burton, „Personal Narrative of a Pilgrimage to Al-Madinah & Meccah” [Osobista narracja o pielgrzymce do Mekki i Medyny], 2 vols. ([London?] Tylston and Edwards, 1893, reprint New York: Dover Publications, Inc., 1964 [2016]); oraz Richard Francis Burton, „First Footsteps in East Africa” [Pierwsze kroki we Wschodniej Afryce] (Middletown, DE: Shepperd Publications, 2015).

Potem: Wilfred Thesiger, „Arabian Sands” [Arabskie piaski] (New York: Penguin Books, 2012), co traktuje o koczowniczych Beduinach w Omanie i Arabii Saudyjskiej; oraz tegoż, „The Marsh Arabs” [Arabowie z moczarów] (New York: Penguin Books, 2008), opowiadającą o ludności zamieszkującej tereny bagienne obecnego Iraku. 

Podobnego posmaku są wspomnienia Bertrama Thomasa, „Arabia Felix: Across The Empty Quarter of Arabia” [Arabia Felix: Poprzez martwą część Arabii] (New York: Charles Scribner’s Sons, 1932); Gertrude Bell, „A Woman in Arabia: The Writings of the Queen of the Desert” [Kobieta w Arabii: Pisma Królowej Pustyni] (New York: Penguin, 2015); oraz T.E. Lawrence, „Seven Pillars of Wisdom” [Siedem filarów mądrości] (Ware, Hertfordshire: Wordsworth Editions Limited, 1999).

Dostępne są też niezliczone inne źródła opublikowane po angielsku. To samo dotyczy prac naukowych. Zasygnalizuję niektóre z nich. Nie sposób bowiem omówić wszystkich, ale warto przynajmniej wspomnieć o trendach we współczesnej nauce o światach islamu. Trendy – zgodnie z duchem czasu – zwykle są liberalne i lewicowe. Ale nie zawsze tak było.

Od czego rozpocząć? 

Naukę należy zacząć, zapoznając się z dorobkiem wczesnych specjalistów od mahometanizmu. Zaczęło się naturalnie od przywódców lokalnych, w tym duchownych chrześcijańskich, oraz dyplomatów, szpiegów i żołnierzy bizantyjskich i innych (choćby hinduskich). To oni pierwsi natknęli się na (atakujących zwykle) wyznawców islamu i oni pierwsi ich opisywali. Z tego dorobku czerpali zwykle naukowcy w nowoczesności, powiedzmy od początku XX w.  

I tak dla mnie wielotomowa „The Encyclopaedia of Islam” (1913–1938) jest podstawą, a dwa następne jej wydania dopełnieniem. Można też konsultować „The Encyclopedia of the Qur’ān” (2006), pamiętając, że to produkt postnowoczesnej współczesności. „Encyclopedia Britannica”, najlepiej wydanie 11, nieskażone jeszcze polityczną poprawnością, pisane przepiękną prozą (1910–1911) pod batutą Cambridge University to generalna podstawa. Bardzo przydatna sekcja o islamie i jego światach – szczególnie jako odtrutka na multikulturowe wywody dzisiejszych uniwersytetów. 

Z podobnych powodów bardziej preferuję „The Cambridge History of Islam” (1970) w 2 tomach niż „The New Cambridge History of Islam” (2010) w 6 tomach. Ta pierwsza pozycja jest raczej faktograficzna  niż analityczna. Jej druga edycja z 1977 r. dostępna jest tutaj: https://www.cambridge.org/core/series/cambridge-history-of-islam/5A082D2D8BF552553BBF5F89E2EB27B3. Chociaż ta druga pozycja jest na pewno pełniejszym ujęciem zjawiska, niestety naznaczona jest też ambiwalentnym i relatywistycznym duchem czasów tzw. postnowoczesności. A można porównać sobie to tutaj: https://www.cambridge.org/core/series/new-cambridge-history-of-islam/FBDBA408B3E4AE595B06E4703BC7085E.

Czytaj także: Burza w Pałacu Buckingham: oto co ma zrobić książę Karol po śmierci króla Karola

Czytaj także: To nie żart. UE wprowadza podatek od domowych ciast

Co dalej? 

Jeśli chodzi o podręczniki i monografie wprowadzające w światy mahometańskie, to jest tego bardzo dużo. Zawężam arbitralnie do kilkudziesięciu znaczących pozycji o rozmaitej orientacji i wartości naukowej. Każda z nich jest warta poznania, ba! niezbędna – jeśli nawet nie z powodu ich świetności, to z powodu ich wartości porównawczej. 

Wymieniam te prace, zaczynając od najbardziej popularnych i wszędobylskich, choć niekoniecznie naukowo najwartościowszych. Praca Karen Armstrong to synkretyczny i politycznie poprawny pean na cześć religii muzułmańskiej. Autorka, była zakonnica, wychwala egalitaryzm islamu i jest pełna podziwu dla jego Proroka z powodu rzekomo świetnego traktowania przez niego kobiet . Ktokolwiek się z nią nie zgadza, jest naturalnie nietolerancyjnym faszystą. Zob. Karen Armstrong, „Islam: A Short History” (New York: The Modern Library, 2002). Reza Aslan stara się łagodniej znormalizować mohametanizm dla ludzi Zachodu. Tamim Ansary przedsięwziął niezwykle cwany zabieg propagandowy maskujący się jako dziejopisarstwo. Ten długoletni rezydent USA wywodzący się z Afganistanu, używając amerykańskiej wyobraźni, symbolu i idiomu, w rozrywkowy i przystępny sposób przekonuje o świetności i wyższości cywilizacji islamu nad wszelkim innym stworzeniem. Porównaj: Reza Aslan, „There Is No God but God: The Origins, Evolution, and Future of Islam” [Nie ma Boga ponad Allaha: Źródła, ewolucja, oraz przyszłość islamu] (New York: Random House, 2005); Tamim Ansary, „Destiny Disrupted: A History of the World Through Islamic Eyes” [Przerwane przeznaczenie: Historia świata islamskimi oczyma] (New York: Public Affairs, 2010).

Ansary’ego przebija John L. Esposito z wyżyn swojej pozycji profesorskiej w Georgetown University. Wyprodukował on wybitnie promahometański podręcznik wskazujący, że ów liberalny katolicki uczony albo doświadcza samopoturczenia, albo jest agentem wpływu islamu. Po apologetycznym wstępie szeroko malującym historię tej cywilizacji autor koncentruje się do dużego stopnia na współczesnej problematyce mahometanizmu na całym świecie. Według niego islam jest naturalnie religią pokoju. W podobnym tonie jest utrzymany zredagowany przez Esposito tom głosów naukowych życzliwych islamowi.

Oto mała próbka jego argumentów. Esposito odnosi się do dżihadu jako „oporu zbrojnego” (armed resistance, s. 14). Mahometa maluje jako postępowca, obrońcę kobiet i dzieci (s. 15–16), a Allah jest u niego jednowymiarowym, samym wcieleniem dobra (s. 24–27). Konwersje czy narzucenie statusu podległych muzułmanom niewiernych traktuje jako „pokojowe” (peaceful, s. 39) opcje islamu, chociaż niespójnie dodaje, że dżihad może pojawić się w tym kontekście. Esposito notorycznie stosuje podejście lustrzanego odbicia (mirror imaging) w służbie apologii islamu. Na przykład twierdzi, że w islamie kobiety posiadały prawa, np. do własności prywatnej i dziedziczenia, których „na Zachodzie” doczekano się dopiero w XIX w. (s. 118). A przecież w Polsce kobiety mogły dziedziczyć od najdawniejszych czasów. Dalej Esposito przynajmniej minimalizuje, jeśli nie pomija, wpływy marksizmu i niemieckiego narodowego socjalizmu na Bractwo Muzułmańskie, a redukuje je jedynie do muzułmańskiej ortodoksji (s. 178) oraz uznaje za „umiarkowaną” organizację (moderate, s. 197). Przeplata to wszystko moralnym relatywizmem, np. porównując walkę Ojców Założycieli USA vs. Brytyjska monarchia ze zmaganiami między „izraelskimi Żydami a Palestyńczykami” (s. 243). Zob. John L. Esposito, „Islam: The Straight Path” [Islam: Prosta droga] (Oxford and New York: Oxford University Press, 2011); John L. Esposito (red.), „The Oxford History of Islam” [Oksfordzka historia islamu] (Oxford and New York: Oxford University Press, 1999). Zob. też w podobnym stylu Jonathan Bloom and Sheila Blair, „Islam: A Thousand Years of Faith and Power” [Islam: tysiąc lat wiary i potęgi] (New Haven, CT: Yale University Press, 2002). Wszyscy oni obok poruszanych tematów wymieniają też kulturę dworską (adab).
O kulturze dworskiej, stanowiącej centralny punkt zainteresowania takich badaczy jak Marshall G.S. Hodgeson, opowiada również – na przykładzie jej prominentnego przedstawiciela – Erez Naaman, „Literature and the Islamic Court: Cultural life under al-Sahib Ibn ’Abbad” [Literatura i islamski dwór: Życie kulturalne pod berłem a.-Sahiba Ibn Abbada] (New York: Routledge, 2016). Pers Ibn Abbad (938–995) służył jako wezyr dynastii Buidów pod koniec X w. O adab w znaczeniu prawa zwyczajowego administrowanego przez dwór pisała Barbara Daly Metcalf (red.), „Moral Conduct and Authority: The Place of Adab in South Asia Islam” [Moralne postępowanie i władza: Miejsce adab w islamie Azji Południowej] (Berkeley and Los Angeles: University of California Press, 1984), dostępne pod https://www.scribd.com/document/395856166/Barbara-Daly-Metcalf-Moral-Conduct-and-Authority-B-ok-cc.
 


 

POLECANE
Czy usunąć Rosję z Rady Bezpieczeństwa ONZ? Zapytano Polaków Wiadomości
Czy usunąć Rosję z Rady Bezpieczeństwa ONZ? Zapytano Polaków

Niemal 75 proc. respondentów opowiedziało się w badaniu SW Research, publikowanym w sobotę przez "Rzeczpospolitą", za usunięciem Rosji z Rady Bezpieczeństwa ONZ za agresję na Ukrainę.

Smutna wiadomość. Wpis gwiazdy Dzień Dobry TVN łamie serce z ostatniej chwili
Smutna wiadomość. Wpis gwiazdy "Dzień Dobry TVN" łamie serce

Znana z "Dzień Dobry TVN" Sandra Hajduk opublikowała poruszający wpis na Instagramie.

Jakubiak po latach wspomina Palikota: Sprzymierzył się ze złymi ludźmi z ostatniej chwili
Jakubiak po latach wspomina Palikota: "Sprzymierzył się ze złymi ludźmi"

– Wydawało mi się, że Janusz Palikot, który transakcję przeprowadził wzorowo, będzie równie wzorowo ten browar prowadził. Niestety, później się nie posłuchał i sprzymierzył się ze złymi ludźmi – mówi Wirtualnej Polsce poseł Marek Jakubiak, który w 2018 roku sprzedał Januszowi Palikotowi Browar Tenczynek.

Areszt dla Janusza Palikota. Sąd przełożył decyzję Wiadomości
Areszt dla Janusza Palikota. Sąd przełożył decyzję

W sobotę o godzinie 13.45 wrocławski sąd ogłosi postanowienie ws. tymczasowego aresztu wobec Janusza Palikota podejrzanego o oszustwo i przywłaszczenie mienia. Wcześniej prokuratura postawiła mu osiem zarzutów. Sprawa dotyczy doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem kilku tysięcy osób na kwotę blisko 70 mln zł.

Ważny komunikat dla mieszkańców Warszawy Wiadomości
Ważny komunikat dla mieszkańców Warszawy

5 października 2024 r. odbędzie się bieg „Biegnij Warszawo” oraz marsz „Maszeruję – Kibicuję”. Warszawski Transport Publiczny informuje o zmianach w komunikacji.

PiS będzie się kąpał w pieniądzach. Zaskakujący zwrot akcji ws. subwencji gorące
PiS będzie się kąpał w pieniądzach. Zaskakujący zwrot akcji ws. subwencji

– Mamy pat w PKW. Oznacza to, że PiS będzie otrzymywał subwencję do czasu wyroku Sądu Najwyższego – mówił na antenie TVN24 członek PKW Ryszard Kalisz.

Tadeusz Płużański: Niemieckie bezprawie i zbrodnie od 1 września 1939 r. tylko u nas
Tadeusz Płużański: Niemieckie bezprawie i zbrodnie od 1 września 1939 r.

5 października 1939 roku około godziny 4:00 nad ranem niemieccy egzekutorzy zamordowali obrońców Poczty Polskiej w Gdańsku. Straszna zbrodnia miała miejsce na terenie starej strzelnicy przy lotnisku we Wrzeszczu. W tym samym miejscu oprawcy pogrzebali Polaków.

Musk wystąpi z Trumpem. Wiec odbędzie się w zaskakującym miejscu Wiadomości
Musk wystąpi z Trumpem. Wiec odbędzie się w zaskakującym miejscu

Miliarder Elon Musk wystąpi w sobotę na wiecu Donalda Trumpa w Butler w Pensylwanii – poinformował w piątek sztab kandydata Republikanów na prezydenta USA. Wiec będzie powrotem Trumpa na miejsce, gdzie doszło do zamachu na jego życie.

Prof. Michio Kaku: Niektórzy mówią, że teoria strun to teoria wzoru o długości jednego cala gorące
Prof. Michio Kaku: Niektórzy mówią, że teoria strun to teoria wzoru o długości jednego cala

Po wielu miesiącach mogę ujawnić. Prof. Michio Kaku z serią rozmów dla nas! To z polskim zespołem prof. Michio Kaku, najbardziej znany naukowiec na Ziemi, zdecydował się przygotować serią swoich rozmów o fizyce rzeczy niemożliwych i naturze rzeczywistości.

Kłopoty Facebooka? Jest ważny wyrok TSUE Wiadomości
Kłopoty Facebooka? Jest ważny wyrok TSUE

Firma Meta musi ograniczyć wykorzystanie danych osobowych zebranych z należącego do niej portalu społecznościowego Facebook do spersonalizowanych reklam – orzekł w piątkowym wyroku Trybunał Sprawiedliwości UE w Luksemburgu.

REKLAMA

[Felieton „TS”] Marek Jan Chodakiewicz: Europejczycy i inni

Jeśli chodzi o opisy światów islamu przez Europejczyków, z całej masy intrygujących pozycji należy przeczytać przynajmniej cztery: dzieje spisane przez arcybiskupa i krzyżowca z końca XII w.; opowieści brytyjskiego szpiega w Mekce i Medinie oraz w Zanzibarze i Somalii w XIX w.; wspomnienia brytyjskiego dyplomaty z Półwyspu Arabskiego i Iraku z połowy XX w, jak również im podobnych.
Marek Jan Chodakiewicz [Felieton „TS”] Marek Jan Chodakiewicz: Europejczycy i inni
Marek Jan Chodakiewicz / Tygodnik Solidarność

Są to kolejno: William of Tyre, „A History of Deeds Done Beyond the Sea” [Historia czynów dokonanych poza morzem] (New York: Columbia University Press, 1943). Następnie Captain Sir Richard F. Burton, „Personal Narrative of a Pilgrimage to Al-Madinah & Meccah” [Osobista narracja o pielgrzymce do Mekki i Medyny], 2 vols. ([London?] Tylston and Edwards, 1893, reprint New York: Dover Publications, Inc., 1964 [2016]); oraz Richard Francis Burton, „First Footsteps in East Africa” [Pierwsze kroki we Wschodniej Afryce] (Middletown, DE: Shepperd Publications, 2015).

Potem: Wilfred Thesiger, „Arabian Sands” [Arabskie piaski] (New York: Penguin Books, 2012), co traktuje o koczowniczych Beduinach w Omanie i Arabii Saudyjskiej; oraz tegoż, „The Marsh Arabs” [Arabowie z moczarów] (New York: Penguin Books, 2008), opowiadającą o ludności zamieszkującej tereny bagienne obecnego Iraku. 

Podobnego posmaku są wspomnienia Bertrama Thomasa, „Arabia Felix: Across The Empty Quarter of Arabia” [Arabia Felix: Poprzez martwą część Arabii] (New York: Charles Scribner’s Sons, 1932); Gertrude Bell, „A Woman in Arabia: The Writings of the Queen of the Desert” [Kobieta w Arabii: Pisma Królowej Pustyni] (New York: Penguin, 2015); oraz T.E. Lawrence, „Seven Pillars of Wisdom” [Siedem filarów mądrości] (Ware, Hertfordshire: Wordsworth Editions Limited, 1999).

Dostępne są też niezliczone inne źródła opublikowane po angielsku. To samo dotyczy prac naukowych. Zasygnalizuję niektóre z nich. Nie sposób bowiem omówić wszystkich, ale warto przynajmniej wspomnieć o trendach we współczesnej nauce o światach islamu. Trendy – zgodnie z duchem czasu – zwykle są liberalne i lewicowe. Ale nie zawsze tak było.

Od czego rozpocząć? 

Naukę należy zacząć, zapoznając się z dorobkiem wczesnych specjalistów od mahometanizmu. Zaczęło się naturalnie od przywódców lokalnych, w tym duchownych chrześcijańskich, oraz dyplomatów, szpiegów i żołnierzy bizantyjskich i innych (choćby hinduskich). To oni pierwsi natknęli się na (atakujących zwykle) wyznawców islamu i oni pierwsi ich opisywali. Z tego dorobku czerpali zwykle naukowcy w nowoczesności, powiedzmy od początku XX w.  

I tak dla mnie wielotomowa „The Encyclopaedia of Islam” (1913–1938) jest podstawą, a dwa następne jej wydania dopełnieniem. Można też konsultować „The Encyclopedia of the Qur’ān” (2006), pamiętając, że to produkt postnowoczesnej współczesności. „Encyclopedia Britannica”, najlepiej wydanie 11, nieskażone jeszcze polityczną poprawnością, pisane przepiękną prozą (1910–1911) pod batutą Cambridge University to generalna podstawa. Bardzo przydatna sekcja o islamie i jego światach – szczególnie jako odtrutka na multikulturowe wywody dzisiejszych uniwersytetów. 

Z podobnych powodów bardziej preferuję „The Cambridge History of Islam” (1970) w 2 tomach niż „The New Cambridge History of Islam” (2010) w 6 tomach. Ta pierwsza pozycja jest raczej faktograficzna  niż analityczna. Jej druga edycja z 1977 r. dostępna jest tutaj: https://www.cambridge.org/core/series/cambridge-history-of-islam/5A082D2D8BF552553BBF5F89E2EB27B3. Chociaż ta druga pozycja jest na pewno pełniejszym ujęciem zjawiska, niestety naznaczona jest też ambiwalentnym i relatywistycznym duchem czasów tzw. postnowoczesności. A można porównać sobie to tutaj: https://www.cambridge.org/core/series/new-cambridge-history-of-islam/FBDBA408B3E4AE595B06E4703BC7085E.

Czytaj także: Burza w Pałacu Buckingham: oto co ma zrobić książę Karol po śmierci króla Karola

Czytaj także: To nie żart. UE wprowadza podatek od domowych ciast

Co dalej? 

Jeśli chodzi o podręczniki i monografie wprowadzające w światy mahometańskie, to jest tego bardzo dużo. Zawężam arbitralnie do kilkudziesięciu znaczących pozycji o rozmaitej orientacji i wartości naukowej. Każda z nich jest warta poznania, ba! niezbędna – jeśli nawet nie z powodu ich świetności, to z powodu ich wartości porównawczej. 

Wymieniam te prace, zaczynając od najbardziej popularnych i wszędobylskich, choć niekoniecznie naukowo najwartościowszych. Praca Karen Armstrong to synkretyczny i politycznie poprawny pean na cześć religii muzułmańskiej. Autorka, była zakonnica, wychwala egalitaryzm islamu i jest pełna podziwu dla jego Proroka z powodu rzekomo świetnego traktowania przez niego kobiet . Ktokolwiek się z nią nie zgadza, jest naturalnie nietolerancyjnym faszystą. Zob. Karen Armstrong, „Islam: A Short History” (New York: The Modern Library, 2002). Reza Aslan stara się łagodniej znormalizować mohametanizm dla ludzi Zachodu. Tamim Ansary przedsięwziął niezwykle cwany zabieg propagandowy maskujący się jako dziejopisarstwo. Ten długoletni rezydent USA wywodzący się z Afganistanu, używając amerykańskiej wyobraźni, symbolu i idiomu, w rozrywkowy i przystępny sposób przekonuje o świetności i wyższości cywilizacji islamu nad wszelkim innym stworzeniem. Porównaj: Reza Aslan, „There Is No God but God: The Origins, Evolution, and Future of Islam” [Nie ma Boga ponad Allaha: Źródła, ewolucja, oraz przyszłość islamu] (New York: Random House, 2005); Tamim Ansary, „Destiny Disrupted: A History of the World Through Islamic Eyes” [Przerwane przeznaczenie: Historia świata islamskimi oczyma] (New York: Public Affairs, 2010).

Ansary’ego przebija John L. Esposito z wyżyn swojej pozycji profesorskiej w Georgetown University. Wyprodukował on wybitnie promahometański podręcznik wskazujący, że ów liberalny katolicki uczony albo doświadcza samopoturczenia, albo jest agentem wpływu islamu. Po apologetycznym wstępie szeroko malującym historię tej cywilizacji autor koncentruje się do dużego stopnia na współczesnej problematyce mahometanizmu na całym świecie. Według niego islam jest naturalnie religią pokoju. W podobnym tonie jest utrzymany zredagowany przez Esposito tom głosów naukowych życzliwych islamowi.

Oto mała próbka jego argumentów. Esposito odnosi się do dżihadu jako „oporu zbrojnego” (armed resistance, s. 14). Mahometa maluje jako postępowca, obrońcę kobiet i dzieci (s. 15–16), a Allah jest u niego jednowymiarowym, samym wcieleniem dobra (s. 24–27). Konwersje czy narzucenie statusu podległych muzułmanom niewiernych traktuje jako „pokojowe” (peaceful, s. 39) opcje islamu, chociaż niespójnie dodaje, że dżihad może pojawić się w tym kontekście. Esposito notorycznie stosuje podejście lustrzanego odbicia (mirror imaging) w służbie apologii islamu. Na przykład twierdzi, że w islamie kobiety posiadały prawa, np. do własności prywatnej i dziedziczenia, których „na Zachodzie” doczekano się dopiero w XIX w. (s. 118). A przecież w Polsce kobiety mogły dziedziczyć od najdawniejszych czasów. Dalej Esposito przynajmniej minimalizuje, jeśli nie pomija, wpływy marksizmu i niemieckiego narodowego socjalizmu na Bractwo Muzułmańskie, a redukuje je jedynie do muzułmańskiej ortodoksji (s. 178) oraz uznaje za „umiarkowaną” organizację (moderate, s. 197). Przeplata to wszystko moralnym relatywizmem, np. porównując walkę Ojców Założycieli USA vs. Brytyjska monarchia ze zmaganiami między „izraelskimi Żydami a Palestyńczykami” (s. 243). Zob. John L. Esposito, „Islam: The Straight Path” [Islam: Prosta droga] (Oxford and New York: Oxford University Press, 2011); John L. Esposito (red.), „The Oxford History of Islam” [Oksfordzka historia islamu] (Oxford and New York: Oxford University Press, 1999). Zob. też w podobnym stylu Jonathan Bloom and Sheila Blair, „Islam: A Thousand Years of Faith and Power” [Islam: tysiąc lat wiary i potęgi] (New Haven, CT: Yale University Press, 2002). Wszyscy oni obok poruszanych tematów wymieniają też kulturę dworską (adab).
O kulturze dworskiej, stanowiącej centralny punkt zainteresowania takich badaczy jak Marshall G.S. Hodgeson, opowiada również – na przykładzie jej prominentnego przedstawiciela – Erez Naaman, „Literature and the Islamic Court: Cultural life under al-Sahib Ibn ’Abbad” [Literatura i islamski dwór: Życie kulturalne pod berłem a.-Sahiba Ibn Abbada] (New York: Routledge, 2016). Pers Ibn Abbad (938–995) służył jako wezyr dynastii Buidów pod koniec X w. O adab w znaczeniu prawa zwyczajowego administrowanego przez dwór pisała Barbara Daly Metcalf (red.), „Moral Conduct and Authority: The Place of Adab in South Asia Islam” [Moralne postępowanie i władza: Miejsce adab w islamie Azji Południowej] (Berkeley and Los Angeles: University of California Press, 1984), dostępne pod https://www.scribd.com/document/395856166/Barbara-Daly-Metcalf-Moral-Conduct-and-Authority-B-ok-cc.
 



 

Polecane
Emerytury
Stażowe