Jakiś czas temu w „Tysolu” opisywałem już falę wystąpień przeciw symbolom przeszłości. W większości dotyczyła ona uniwersytetów. Dotknęła ona Wielką Brytanię, a w tym Oxford i Cambridge, oraz rozmaite uczelnie Republiki Południowej Afryki. Wszędzie lewicowi aktywiści występowali przeciw kolonializmowi i rasizmowi.

Teraz fala zamieniła się w tsunami za sprawą zadymy w Charlottesville. Wykładałem tam na Uniwersytecie Wirginii, którą to uczelnię założył prezydent USA Thomas Jefferson (1743-1826), obecnie przez postępowców uważany za rasistę i gwałciciela czarnych niewolnic. Ale na niego nie przyszła jeszcze kolej.

Siły tolerancji zdecydowały się usunąć stojący przed powiatowym sądem pomnik dowódcy wojskowego Konfederacji generała Roberta E. Lee (1807-1870). W obronie pomnika zjawiło się kilkuset „neo-nazioli”, „kukluksklanowców”, ultraprawicowców i tym podobnych. Wśród kontrdemonstrantów większość była nastawiona pokojowo, oprócz głównie na czarno odzianych ludzi z Antify, którym zachciało się bitwy. Ale ich przeciwnicy to nie konserwatywni dżentelmeni. Doszło do ostrych starć, interweniowała policja. Jeden z „neo-nazioli” wjechał samochodem w tłum kontrmanifestantów, zamordował pokojową uczestniczkę wydarzenia i zranił kilkanaście osób. Sprawca działał sam. To schizofrenik, który swą własną matkę-inwalidkę atakował fizycznie.

Trump potępił obie strony. Liberalne media i politycy zawyli. Jak zwykle są ślepi na lewe oko. Prawda, prezydent powinien był przede wszystkim skupić się na mordercy i ohydnej sprawie rasizmu, w imię której zabił. Ale dobrze, że dokopał też i Antifie. To te czerwone gnoje, z którymi się poszarpałem trochę przed prezydenckim balem inauguracyjnym.

Odraza wobec mordu zaczęła napędzać i przyśpieszać wydarzenia. W wielu miejscach miały miejsce lewackie demonstracje, szczególnie gwałtowne w Bostonie. Władze pospiesznie wycofują pozwolenia na manifestacje białych nacjonalistów, populistów i innych.
Głównym celem są pomniki, przede wszystkim związane z Konfederacją i konfederatami. Nie ma znaczenia, że sondaż stacji NPR i PBS NewsHour pokazuje, że większość Amerykanów nie chce usuwania pomników. Ale większość też aktywnie nie przeciwdziała temu, z kilkoma wyjątkami.

W jednym wypadku, gdy postępowe lokalne władze w Louisville w stanie Kentucky zdjęły pomnik żołnierzy konfederackich i medytowały, jak go zniszczyć, mieszkańcy położonego nieopodal miasteczka Branderburg pojechali monument zabrać i postawili go na nowo u siebie. Stał w Louisville już 121 lat i nikomu nie przeszkadzał, to niech sobie dalej stoi, zdecydowali. Miejscowi wzięli udział w wojnie secesyjnej, miejscowi go wybudowali. Nie było to narzucone przez nikogo z góry, broń Boże przez żadnych jankesów. To część historii.
#REKLAMA_POZIOMA#
#NOWA_STRONA
W Seattle zaś protestują przeciw konfederackiemu pomnikowi na cmentarzu, a druga strona chce usunięcia pochodzącego z sowieckiego demobilu pomnika Lenina, który sobie wystawili w tym mieście postępowcy. „Hipokryci” – mówią ich przeciwnicy, zaś lewacy wylewają krokodyle łzy, krzycząc o rasizmie. A ilu ludzi komuna wymordowała? Nawet demokratyczny burmistrz chce wykopać Lenina z piedestału.
Ale Seattle i Branderburg to wyjątki. W większości wypadków, aby uniknąć awantur, władze poddają się i wywalają „kontrowersyjne obiekty”. Każdy, kto się temu sprzeciwia, uznany zostaje za rasistę.

Radykałowie szaleją. W Detroit i w Baltimore front ataków na symbole poszerzono. W tym pierwszym mieście zorganizowano marsz przeciw pomnikowi Krzysztofa Kolumba, a w tym drugim pomnik wielkiego odkrywcy zniszczono. W Chicago dwukrotnie sprofanowano popiersie prezydenta Lincolna, a w Atlancie usiłowano obalić Pomnik Pokoju. W Los Angeles pochlapano czerwoną farbą statuę XVIII-wiecznego misjonarza ojca Junipero Serra i napisano na niej „morderca”. Gdzie to się skończy? Pewnie niedługo będą rozwalać statuy religijne jako homofobiczne. Lewacy wiedzą, co robią.

A tymczasem na Żoliborzu przy Krasińskiego wciąż wisi odgórnie wyrychtowana przez komunę tablica chwaląca PPR. Warto by ją zwalić i zastąpić taką, która tłumaczyłaby, że w tamtym domu emisariusze NKWD przysłani przez Stalina założyli jaczejkę czerwonej agentury. Są jeszcze na niej cienie farby i jajek, którymi ją obrzuciliśmy w stanie wojennym i zaraz po 1989 r. I to też nikomu nie przeszkadza. Milczącej tubylczej większości nie chce się ruszyć tyłka w imię dokończenia solidarnościowej kontrrewolucji.

I taka jest różnica między USA a Polską, która w końcu pozbywa się symboli sowieckiej okupacji. Rewolucję czerwoną w Ameryce trzeba zatrzymać. Pierwszy krok to odciąć się od rasizmu, a w tym i odesłać symbole konfederacji na cmentarze i peryferie oraz muzea. Relegować do tych społeczności, które chcą je trzymać. Gdyby wygrało Południe, USA nie istniałyby.

Marek Jan Chodakiewicz
Washington, DC, 24 sierpnia 2017
www.iwp.edu

Artykuł pochodzi z najnowszego numeru "TS" (35/2017) do kupienia w wersji cyfrowej tutaj.