Działanie komornika z założenia jest postępowaniem przymusowym, w trakcie którego komornik na podstawie posiadanego tytułu wykonawczego prowadzi egzekucję z majątku. Może przy tym dojść do naruszenia zasad, a nawet do złamania prawa. Co robić w takiej sytuacji?
Środkiem zaskarżenia dla postępowania egzekucyjnego jest skarga na czynności komornika, dopuszczalna nie tylko w odniesieniu do czynności komornika, wadliwych według skarżącego, ale również do zaniechania przez komornika czynności, do których, zdaniem skarżącego, był zobowiązany. Skargę składa się do sądu rejonowego, w terminie tygodniowym od dnia dokonania czynności, gdy strona lub osoba, której prawo zostało przez czynność komornika naruszone bądź zagrożone, była przy czynności obecna lub o jej terminie zawiadomiona.
W innych przypadkach skargę należy złożyć od dnia zawiadomienia strony lub osoby, której prawo zostało przez czynność komornika naruszone bądź zagrożone, o dokonaniu czynności, a w braku zawiadomienia od dnia powzięcia wiadomości o dokonanej czynności. Skargę na zaniechanie przez komornika dokonania czynności wnosi się w terminie tygodniowym od dnia, w którym skarżący dowiedział się, że czynność miała być dokonana.
Właściwy do rozpoznania skargi na czynności komornika jest sąd, przy którym działa komornik, a gdy do prowadzenia egzekucji został wybrany komornik poza właściwością ogólną, skargę rozpoznaje sąd, który byłby właściwy według ogólnych zasad. Skargę może złożyć strona lub inna osoba, której prawa zostały przez czynności lub zaniechanie komornika naruszone bądź zagrożone.
Powinna ona czynić zadość wymaganiom pisma procesowego oraz określać zaskarżoną czynność (lub czynność, której zaniechano), jak również wniosek o zmianę, uchylenie lub dokonanie czynności wraz z uzasadnieniem.
Tak przygotowaną skargę wnosi się do komornika, który dokonał zaskarżonej czynności lub zaniechał jej dokonania. Komornik w terminie trzech dni od dnia otrzymania skargi sporządza uzasadnienie zaskarżonej czynności albo przyczyn jej zaniechania i przekazuje je wraz ze skargą i aktami sprawy do właściwego sądu, chyba że skargę w całości uwzględnia. O uwzględnieniu skargi komornik zawiadamia skarżącego oraz zainteresowanych, których uwzględnienie skargi dotyczy.
Od skargi powinna być uiszczona opłata sądowa w wysokości 100 zł. Opłatę wnosi się nie do komornika, ale do sądu. Gdy z jakichś powodów nie zapłacimy opłaty, komornik nie posiada uprawnień, aby wzywać do jej uiszczenia, nie może też jej pobierać. Czynności dotyczące uzupełnienia braków, w tym braku opłaty od wniesionej skargi, należą do przewodniczącego w sądzie i są podejmowane dopiero po przekazaniu skargi do sądu.
Innym obok skargi nie mniej skutecznym narzędziem obrony przed wadliwymi działaniami komornika jest nadzór sądowy, który został przewidziany w art. 759 § 2 kpc. Sąd może z urzędu wydawać komornikowi zarządzenia zmierzające do zapewnienia należytego wykonania egzekucji oraz usuwać spostrzeżone uchybienia. Warto podkreślić, iż powyższy przepis składa się z dwóch części, które dają organowi egzekucyjnemu, jakim jest sąd, po pierwsze uprawnienie do wydawania odpowiednich zarządzeń, po drugie uprawnienie do usuwania spostrzeżonych uchybień.
Z powodu rangi, na jaką zasługuje, należy poświecić mu odrębny artykuł.
Tomasz OleksiewiczWersja cyfrowa artykułu, który ukazał się w najnowszym numerze "TS" (47/2016). Cały numer do kupienia tutaj
