Gotuje się w człowieku, gdy czytam jakie bzdury wypisuje się dot Muzeum - przez biuro prasowe tego Muzeum. Przytaczam przykład "Jedną z grup ofiar niemieckiego obozu Auschwitz są tzw. więźniowie policyjni. Nie byli oni wprowadzani do ewidencji obozowej, nie byli oni zatem formalnie więźniami obozu. Były to osoby skazane na śmierć w trybie „specjalnego potraktowania” (Sonderbehandlung), czyli na wniosek lokalnych placówek niemieckiej policji bezpieczeństwa, który zatwierdzał Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy. Od lutego 1943 r. sąd obradował na terenie samego obozu Auschwitz, a więźniów pozostających do dyspozycji policji, określanych w obozie z tego względu jako “policyjnych”, przetrzymywano do czasu rozprawy najpierw w bloku 2a, a następnie w bloku 11. Szacuje się, że ofiarą sądu doraźnego mogło paść około 3-4,5 tys. Polaków, rozstrzelanych w obozie lub zagazowanych.... ". Mój ojciec przywieziony został "z rejencji katowickiej" jako więzień policyjny do KL Auschwitz 13 lutego 1943 r., osadzony w bloku 2a (oczywiście transport ten z Rybnika liczył ok. 60 osób). Stamtąd był  - tak jak inni wyprowadzany na przesłuchania. Po przesłuchaniach, 30.03.1943 r. został przekazany na pobyt do obozu. Zarejestrowany był jako więzień nr 111912 (chyba że jest to numer skrytki pocztowej). Pracował w warsztacie ślusarskim do 24.06.1943 r. - i przeprowadzony wraz ze swoim szwagrem Stanisławem Sobikiem do bloku 11. Tam po przespanej jednej nocy wezwani byli na sąd doraźny i tego samego dnia, po odczytaniu wyroku kary śmierci wyprowadzeni byli na rozstrzelanie!!! Ostatnią noc swego zycia spali na pryczach drewnianych w sali na parterze bloku 11. Czy to jest dla mnie miejsce święte - po pamięci o ojcu i wujku???

W związku z planami przebudowy Bloku 11 Jerzy Klistała złożył doniesienie do Prokuratury Okręgowej w Bielsku-Białej

Niniejszym, składam doniesienie o możliwości popełnienia dewastacji miejsca kultu i pamięci po byłych więźniach policyjnych (szczególnie z rejencji katowickiej) w byłym hitlerowskim obozie koncentracyjnym KL Auschwitz. Wnioskuje jednocześnie, o nakazanie wstrzymania tych prac do czasu prawomocnego zakończenia postępowania, uzasadnionego prawomocną ekspertyzą Konserwatora Zabytków. 

Planowane jest bowiem decyzją Dyrektora Muzeum w Oświęcimiu dr Piotra Cywińskiego usunięcie z parteru bloku 11 prycz i pamiątek po więźniach policyjnych którzy spędzili tam ostatnią noc przed egzekucją, by w tym miejscu urządzić wystawę o rtm. Witoldzie Pileckim i obozowym ruchu oporu.

Zaznaczam, Witold Pilecki nie przebywał w bloku 11, zaś ruch oporu był tam marginalny. Natomiast na pryczach tych, które są eksponatami zabytkowymi, ostatnią noc swego życia spędził mój ojciec, wujek Stanisław Sobik i tysiące innych ofiar zamordowanych przez hitlerowców.

Uzasadnienie do doniesienia dla Prokuratury Okręgowej.

Od 2000 roku, zajmuję się opracowaniami o ofiarach zbrodni hitlerowskich w KL Auschwitz i innych więzieniach oraz obozach koncentracyjnych. W 18-tu opracowanych i wydanych książkach udowodniłem z jednakową empatią i szczerością na jaki sadyzm i cierpienie skazani byli więźniowie.

Sadyzm i okrucieństwo hitlerowskich zwyrodnialców odczuwali tak samo Polacy, Żydzi czy więźniowie innych narodowości. Kolor ich krwi czy odczuwany ból, cierpienie, upokarzanie, lęk, głód był taki sam u wszystkich więźniów. Mam więc moralne prawo i obowiązek póki życia i zdrowia starczy, by na terenie byłego KL Auschwitz mówiono z jednakowym szacunkiem o Polakach, o ofiarach żydowskiego pochodzenia oraz innych narodowości.

Nie zgadzam się również, by w tymże byłym KL Auschwitz eksponowano jedne ofiary zbrodni hitlerowskich kosztem innych.

W KL Auschwitz przebywał nie tylko rtm. Witold Pilecki ale i inni patrioci Polacy, jak np. założyciel i komendant ZWZ/AK Stanisław Sobik z Rybnika (rozstrzelany wraz z moim ojcem pod Ścianą Straceń 25.05.1943 r.), Władysław Kuboszek - przywódca Rybnickiego Inspektoratu ZWZ/AK (rozstrzelany15.08.1944 r. - w Bloku Śmierci na drzwiach celi nr 24 wykonał rysunek krzyża z napisem: „14.8.44 Kuboszek „Kuba” „Bogusław” Władysław”), ks. Józef Kania kapelan Rybnickiego Inspektoratu – rozstrzelany 12.06.1944 r., - i wielu innych wybitnych postaci, którym odebrano życie za przynależność do organizacji konspiracyjnej i walkę o wyzwolenie Ojczyzny. 

Można tak wymieniać tysiące ofiar KL Auschwitz, którzy nie przeżyli pobytu w obozie, lecz za jawną walkę z hitlerowskim reżimem zginęli zaledwie w kilka dni lub tygodni po osadzeniu ich w obozie. 

Dlaczego więc i kto ma prawo dokonywać takiej selekcji - koto zasługuje na gloryfikację jako ważniejszy więzień a kto nie? 
Jeżeli kosztem gloryfikowania rtm. Witolda Pileckiego demoluje się pomieszczenia bloku 11, przez który przechodzili więźniowie na śmierć, to jest to najpodlejszym przejawem dyskryminacji więźniów! Tym bardziej podłe jest (jeżeli podłość można „skalować”), że Witold Pilecki nie ma nic wspólnego z blokiem 11. Działalność ruchu oporu była tam także szczątkowa. Wystarczy zapoznać się ze wspaniałą książką o Witoldzie Pileckim dr Adama Cyry, by zorientować się jaka była droga tego więźnia w KL Auschwitz, że przebywał w bloku 15. Na marginesie, niezrozumiałe jest tak nagłe zainteresowanie się osobą Witolda Pileckiego przez Dyrektora Cywińskiego, skoro od wydania książki w roku 2000 przez Chrześcijańskie Stowarzyszenie Rodzin Oświęcimskich, tenże Dyrektor Cywiński nie był zainteresowany wznowieniem wydania tej książki, a postać Pileckiego skromnie mówiąc marginalizował. Przewodnicy oprowadzający wycieczki nie nagłaśniali zasług tego więźnia, co było przecież wiadome od 2006 r. i raptem w 2017 roku Dyrektor Cywiński dostał olśnienia w związku z czym powoduje dewastację dotychczasowych ekspozycji w Muzeum - kosztem zatarcia śladów o pobycie w obozie innych niemniej ważnych więźniów, ściślej eksponując jednych kosztem innych więźniów. 

Jako syn byłego więźnia KL Auschwitz – Jana Klistała nr ob. 111912, aresztowanego 12.02.1943 r. i rozstrzelanego w tym obozie pod Ścianą Straceń 25.06.1943 r., zdecydowanie protestuję wobec takiej segregacji. Chcę w dowolnym momencie (nie zaś po uzyskaniu zezwolenia Dyrektora Cywińskiego) wejść do Muzeum i pomodlić się w zadumie przy pryczy w bloku 11 (sale na parterze) gdzie ojciec spędził ostatnią noc swego życia – rozmyślając bez wątpienia o swoich bliskich.!

Jestem pod ogromnym wrażeniem dzieła, jakie Pan wykonuje. Jako historyk świetnie zdaje sobie sprawę z tego, ile trudu kryje się za każdą stronicą tych książek. Podziwiam Pana wytrwałość, determinację i umiejętności historyczne, dzięki którym te opracowania w bardzo cenny sposób dokumentują najbardziej dramatyczne karty naszej narodowej historii z okresu II wojny światowej.