Fajnokatolicyzm nie popłaca

„Znam twoje czyny, że ani zimny, ani gorący nie jesteś. Obyś był zimny albo gorący! A tak, skoro jesteś letni i ani gorący, ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust” – mówi Pismo Święte. Czy i jak słowa Apokalipsy wg św. Jana przekładają się na życie polityczne w Polsce?
Marszałek Sejmu Szymon Hołownia Fajnokatolicyzm nie popłaca
Marszałek Sejmu Szymon Hołownia / PAP/Radek Pietruszka

Co musisz wiedzieć?

  • Widzowie kanału Grzegorza Kusza na Youtube określili w sondzie poziom zmęczenia sporem politycznym w Polsce jako "bardzo wysoki".
  • Wyniki pierwszej tury wyborów pokazały, że trzeci i czwarty wynik należał do kandydatów „antysystemowych”.
  • Wyborcza klęska Szymona Hołowni dowiodła, że rozmycie ideowe na dłuższą metę nie popłaca.

 

Grzegorz Kusz, twórca kanału youtube’owego „Agent Specjalny” poświęconego finansom i inwestycjom, przeprowadził wśród swoich widzów sondę, w której zapytał ich o poziom zmęczenia temperaturą sporu politycznego w Polsce. Znakomita większość jego odbiorców określiła go jako „bardzo wysoki”. 

 

„Trójkąt dramatyczny”

Trudno oprzeć się wrażeniu, że wiele zjawisk polityczno-społecznych rozgrywa się obecnie nie na drodze merytorycznej dyskusji, ale według psychologicznego modelu „trójkąta dramatycznego” opisanego przez Stephena Karpmana. Model ten zakłada wcielanie się danej osoby bądź grupy osób w role: ofiary, prześladowcy i ratownika. Role te są zmienne – dawna ofiara może przekształcić się w prześladowcę, ratownik w ofiarę etc. Zjawisko to najczęściej dotyczy dysfunkcyjnych relacji rodzinnych i społecznych, klasycznym jego przykładem jest rodzina dotknięta alkoholizmem, w której mąż wciela się wobec swojego szefa w rolę ofiary (aby brakiem zrozumienia, docenienia etc. „uzasadnić” swoje picie), a wobec żony w rolę oprawcy. Żona pełni na przemian rolę ratownika i ofiary, z czasem zmieniając się w „oprawcę” i próbując stawiać swojego męża do pionu. Po odreagowaniu frustracji wraca do roli ofiary, a „trójkąt dramatyczny” trwa w najlepsze. 

Przerwać może go terapia, nazwanie dysfunkcyjnych mechanizmów i zbudowanie relacji na zdrowych, dojrzałych zasadach. To samo przydałoby się polskiemu życiu politycznemu, w którym od lat mamy do czynienia z tymi samymi zjawiskami, co w rodzinie dotkniętej uzależnieniem. Symbolicznie zresztą się złożyło, że jednym z głównych tematów dyskutowanych w ostatniej fazie wyborów prezydenckich stała się kwestia zażywania narkotyków. Narkotyki nie muszą mieć jednak dostarczane do organizmu z zewnątrz. Substancjami psychoaktywnymi są także neuroprzekaźniki wydzielane w mózgu pod wpływem silnych emocji. Dopamina, adrenalina, kortyzol, serotonina, oksytocyna – to wszystko możemy dostać w zdrowy sposób dzięki pozytywnym więziom z innymi ludźmi, dzięki uprawianiu sportu, rozwijaniu pasji etc. Ale możemy to otrzymać także za sprawą chociażby mediów społecznościowych czy… polityki. 

To za sprawą „trójkąta dramatycznego” możliwa stała się w Polsce plemienność i wzbudzanie silnych emocji u zwolenników i przeciwników dwóch głównych obozów politycznych. Obie strony czują się ofiarami strony przeciwnej, dostrzegając w jej zwolennikach oprawców, obie też mają swoich „ratowników”. W obecnej kampanii wyborczej byli to Karol Nawrocki i Rafał Trzaskowski. Mechanizm idealizacji postaci „ratownika”, który jest silny, mądry, dzielny i który wybawi ofiarę z jej opresji, był widoczny na wiecach wyborczych przesyconych emocjami i – tak przecież skądinąd potrzebnym – poczuciem wspólnoty. 

Nie chcę tutaj zrównywać obu kandydatów, dostrzegam istotne różnice w ich programach politycznych, na ten temat jednak powstało już bardzo wiele analiz, dlatego chcę tutaj skupić się na opisaniu zjawiska podziałów politycznych z perspektywy psychologicznej. Wyniki pierwszej tury wyborów pokazały, że choć kandydaci dwóch głównych i mocno zantagonizowanych partii politycznych znaleźli się na czele, to jednak już trzeci i czwarty wynik należał do kandydatów opowiadających się za „antysystemem”. Zostawiam w tym miejscu na boku kwestię zachowania jednego z tych kandydatów przed drugą turą wyborów, chcę jedynie wskazać na zmieniające się preferencje polityczne polskiego społeczeństwa. 

 

Czerwone korale i farbowane lisy

Warto w tym kontekście odnotować dwie ważne kwestie: wysokie poparcie dla kandydatów konserwatywnych oraz docenienie wyrazistości i konsekwencji w prezentowaniu swoich poglądów. Wyborcza klęska Szymona Hołowni – kiedyś „fajnokatolika”, a następnie „wgniatacza Putina w ziemię” dowiodła, że rozmycie ideowe na dłuższą metę nie popłaca. Z kolei wysokie poparcie dla Grzegorza Brauna pokazało, że na Polaków przestał działać szantaż łatki „świra” czy „onucy”. Tego samego dowodzi spore uznanie, które zyskała w wyborach Joanna Senyszyn, która choć prezentująca poglądy skrajnie lewackie, budziła sympatię nawet u części środowiska konserwatywnego. Jak to się stało, że aprobata spotkała „diablicę” w czerwonych koralach, a nie „ułożonego filantropa” i „katolika z ludzką twarzą” Szymona Hołownię? 

Można przypuszczać, że stało się tak po części dlatego, że wyborcy mają już dosyć fałszu i wolą sytuacje przejrzyste typu Senyszyn czy Zandberg od „farbowanych lisów”, a po części z tego powodu, że pani Joanna jest po prostu sobą, co zawsze stanowi w polityce odświeżającą wartość. Pan Szymon z kolei wciela się co sezon w rozmaite role, przez co przestał być wiarygodny. Żeby z kolei mieć potencjał kabaretowy, musiałby nabrać więcej dystansu do siebie – czego z pewnością mógłby się nauczyć od prof. Senyszyn. Nie chcę, rzecz jasna, przez to powiedzieć, że zgadzam się z jakimikolwiek postulatami wyborczymi pani Joann – przeciwnie. Doceniam jednak jej szczerość i autoironię (a także dobór biżuterii do osobowości – vide: wykonana przez panią profesor piosenka „czerwone koraaale, czerwone jak Senyyyszyn”). Doceniam także spójność poglądów Adriana Zandberga. W myśl przytoczonego z lidu cytatu z Apokalipsy – ci politycy są „zimni”, jasno zdefiniowali w tym kontekście swoje spojrzenie na Kościół, na obronę życia, na związki jednopłciowe etc. Nie udają jednak katolików, nie są „letni”.

Choć Karol Nawrocki deklaruje, że opowiada się za wartościami, z którymi – podobnie jak wielu polskich konserwatystów – się utożsamiam, to jednak nie mogę nie dostrzec pułapki nadawania „naszemu kandydatowi” niemal nadprzyrodzonych cech i czynienia tego „na kredyt”. Niczym „puchar na zachętę” otrzymał on ogromny kredyt zaufania, a nawet adoracji wyrażanej np. w pieśniach o treści: „mieliśmy Chrobrego, mamy Nawrockiego”. Wierzę, że wszystko to tworzone było z dobrego serca i z chęci wsparcia „naszego” kandydata w brutalnej kampanii wyborczej, jednak dostrzegam w tym zagrożenie opisane na początku tekstu – nadmiernej idealizacji „ratownika/wybawcy”, na którego zresztą kreowany był w czasie kampanii „Now Rocky”. 

 

Oczekiwanie na Wernyhorę

Idealizacja nigdy nie kończy się dobrze – albo prowadzi do rozczarowań, albo z kolei do nakładania klapek na oczy i atakowania każdego, kto dostrzeże na „ideale” rysę albo choćby zada niewygodne pytanie. Idealizowanie liderów i opisane przez Stanisława Wyspiańskiego „oczekiwanie na Wernyhorę” dziedziczymy z pokolenia na pokolenie. I o ile w czasie komunizmu Opatrzność faktycznie obdarzyła nas wybitnymi przywódcami, takimi jak Prymas Tysiąclecia czy papież Jan Paweł II, to po upadku komunizmu zaczęliśmy ten sam mechanizm stosować wobec ludzi często zdolnych, mających wiele pozytywnych cech, ale jednak – po ludzku – ułomnych. Doprowadziło to do mocnego okopania się na nieco „sekciarskich” pozycjach, co nie może prowadzić do prawdziwego rozwoju i co stanowi zaprzeczenie wolności – stanowiącej dla naszego narodu jedną z najważniejszych wartości. 
Upadek autorytetów, na który narzekamy podczas dyskusji na temat młodego pokolenia, choć niewątpliwie z wielu powodów niezwykle groźny, może mieć jednak pewną pozytywną stronę. Młodzi ludzie są w dzisiejszej Polsce zazwyczaj pewni siebie i świadomi swoich praw i nie boją się wyrażać swoich myśli – przynajmniej dopóki się po raz pierwszy porządnie przy tym nie sparzą. Potrafią także wyjść poza stare schematy politycznego „duopolu”, co kiedyś pokazały wielkie protesty przeciwko ACTA, a niedawno – spory ruch „ponad podziałami”: „TAK dla CPK”. Młodzi ludzie w większym stopniu niż starsze pokolenie bywają nieufni wobec „zawodowych polityków”. Jak pokazują badania, młodzi w pierwszej turze wyborów prezydenckich chętnie głosowali na kandydatów wyrazistych, „zimnych lub gorących” i kojarzonych z „antysystemem”. Wysokie poparcie wśród młodzieży zyskali politycy Konfederacji oraz partii Razem. 

Pokazuje to trend, z którym muszą liczyć się „dinozaury” (pozdrowienia dla Ewy Kopacz) z obu stron głównej osi politycznego podziału w Polsce. A że generalny trend w Europie wskazuje na przechylanie się osi sympatii społecznych w kierunku konserwatyzmu, należy się tylko cieszyć. I nie bać się być „gorącym” – radykalizm w wydaniu chrześcijańskim to przecież nic innego jak radykalne poszanowanie Dekalogu i zapisanych w nim uniwersalnych wartości cywilizacyjnych. O tym, jak twórcza może być wierność wartościom w życiu społecznym, jasno mówi doświadczenie Solidarności, dla której inspiracją stały się pielgrzymki do Ojczyzny św. Jana Pawła II. 

„Młodych przyciąga prawda” – powiedział mi kiedyś kardynał Raymond Leo Burke, odpowiadając na pytanie: „Jak przyciągnąć młodzież do Kościoła?”. W branży rozrywkowej zawsze pozornie atrakcyjniejsza będzie oferta „głównego przeciwnika politycznego” Pana Jezusa. Warto pamiętać o tych słowach, jak również o przesłaniu patrona Solidarności bł. ks. Jerzy Popiełuszki, który przypominał: „Prawda jest niezmienna. Prawdy nie da się zniszczyć taką czy inną decyzją, taką czy inną ustawą. Na tym polega w zasadzie nasza niewola, że poddajemy się panowaniu kłamstwa, że go nie demaskujemy i nie protestujemy przeciw niemu na co dzień. Nie prostujemy go, milczymy lub udajemy, że w nie wierzymy”.


 

POLECANE
Gratka dla miłośników astronomii. Nie przegap tego zjawiska z ostatniej chwili
Gratka dla miłośników astronomii. Nie przegap tego zjawiska

Choć astronomiczna wiosna 2025 roku dobiega końca i nie obfitowała w spektakularne zjawiska (z wyjątkiem częściowego zaćmienia Słońca pod koniec marca), to przed nami jeden z najbardziej wyjątkowych momentów w kalendarzu miłośników astronomii. Już 21 czerwca, wraz z nadejściem astronomicznego lata, przypada Dzień Najkrótszego Cienia.

Niemcy szkolą strażaków z walki z toksyczną męskością Wiadomości
Niemcy szkolą strażaków z walki z "toksyczną męskością"

Berlińska straż pożarna boryka się z poważnym brakiem praktycznych szkoleń ratowniczych, co skutkuje niskim poziomem przygotowania i zagrożeniem dla życia strażaków oraz poszkodowanych. Jednak zamiast obowiązkowych ćwiczeń technicznych, strażacy uczestniczyli w kontrowersyjnych wykładach o „toksycznej męskości”.

Nowy komunikat dla mieszkańców Warszawy Wiadomości
Nowy komunikat dla mieszkańców Warszawy

Przy pomniku Ignacego Jana Paderewskiego w parku Ujazdowskim w Warszawie w sobotę rozpocznie się III Festiwal Paderewski na Ujazdowie. Cieszy nas, że w sercu miasta jest miejsce na klasyczną muzykę najwyższej próby - powiedział Wiesław Dąbrowski, pomysłodawca i dyrektor festiwalu.

Tusk uderza w prezydenta Andrzeja Dudę: Histeryczna reakcja Wiadomości
Tusk uderza w prezydenta Andrzeja Dudę: Histeryczna reakcja

- Histeryczna reakcja prezydenta – powiedział premier Donald Tusk o sporze z Andrzejem Dudą ws. ponownego przeliczenia głosów oddanych w wyborach prezydenckich.

Aktywiści włamali się do bazy RAFu. Ominęli zabezpieczenia pilne
Aktywiści włamali się do bazy RAFu. Ominęli zabezpieczenia

Propalestyńscy aktywiści włamali się do bazy wojskowej RAF-u w Brize Norton w Wielkiej Brytanii i spryskali czerwoną farbą silniki dwóch samolotów Airbus Voyager. Akcja spotkała się z ponadpartyjnym potępieniem ze strony brytyjskich polityków.

Adam Szłapka rzecznikiem rządu Tuska. Gorące komentarze Wiadomości
Adam Szłapka rzecznikiem rządu Tuska. Gorące komentarze

Premier Donald Tusk poinformował w piątek, że od lipca rzecznikiem rządu zostanie Adam Szłapka. W sieci pojawiła się lawina komentarzy.

Niepokój w Brukseli. Tusk straci ochronę eurokratów? Wiadomości
Niepokój w Brukseli. Tusk straci ochronę eurokratów?

Jak donosi Euroactiv, Parlament Europejski i unijni urzędnicy coraz częściej odnoszą się do „taśm Tuska”, które wzbudziły niepokój w Brukseli, sugerując, że premier Donald Tusk – mimo pełnienia funkcji przewodniczącego Rady Europejskiej – wciąż angażował się w polską politykę wewnętrzną.

Hołownia zapowiada nowy rozdział swojego ugrupowania z ostatniej chwili
Hołownia zapowiada "nowy rozdział" swojego ugrupowania

Na piątkowej konferencji Hołownia ocenił, że Trzecia Droga "posłużyła polskiej demokracji i stała się drzwiami do zmiany". – Dzisiaj, kiedy projekt Trzeciej Drogi wygasł w naturalny sposób po całym tym wyborczym cyklu, ruszamy do kolejnego rozdziału naszej pracy – oświadczył lider partii.

Już oficjalnie: Adam Szłapka rzecznikiem rządu Tuska pilne
Już oficjalnie: Adam Szłapka rzecznikiem rządu Tuska

Premier Donald Tusk poinformował, że rzecznikiem rządu zostanie Adam Szłapka.

Kiedy Sąd Najwyższy zajmie się protestami wyborczymi? Podano datę Wiadomości
Kiedy Sąd Najwyższy zajmie się protestami wyborczymi? Podano datę

27 czerwca odbędą się dwa posiedzenia jawne Sądu Najwyższego, podczas których sprawdzane będą protesty wyborcze.

REKLAMA

Fajnokatolicyzm nie popłaca

„Znam twoje czyny, że ani zimny, ani gorący nie jesteś. Obyś był zimny albo gorący! A tak, skoro jesteś letni i ani gorący, ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust” – mówi Pismo Święte. Czy i jak słowa Apokalipsy wg św. Jana przekładają się na życie polityczne w Polsce?
Marszałek Sejmu Szymon Hołownia Fajnokatolicyzm nie popłaca
Marszałek Sejmu Szymon Hołownia / PAP/Radek Pietruszka

Co musisz wiedzieć?

  • Widzowie kanału Grzegorza Kusza na Youtube określili w sondzie poziom zmęczenia sporem politycznym w Polsce jako "bardzo wysoki".
  • Wyniki pierwszej tury wyborów pokazały, że trzeci i czwarty wynik należał do kandydatów „antysystemowych”.
  • Wyborcza klęska Szymona Hołowni dowiodła, że rozmycie ideowe na dłuższą metę nie popłaca.

 

Grzegorz Kusz, twórca kanału youtube’owego „Agent Specjalny” poświęconego finansom i inwestycjom, przeprowadził wśród swoich widzów sondę, w której zapytał ich o poziom zmęczenia temperaturą sporu politycznego w Polsce. Znakomita większość jego odbiorców określiła go jako „bardzo wysoki”. 

 

„Trójkąt dramatyczny”

Trudno oprzeć się wrażeniu, że wiele zjawisk polityczno-społecznych rozgrywa się obecnie nie na drodze merytorycznej dyskusji, ale według psychologicznego modelu „trójkąta dramatycznego” opisanego przez Stephena Karpmana. Model ten zakłada wcielanie się danej osoby bądź grupy osób w role: ofiary, prześladowcy i ratownika. Role te są zmienne – dawna ofiara może przekształcić się w prześladowcę, ratownik w ofiarę etc. Zjawisko to najczęściej dotyczy dysfunkcyjnych relacji rodzinnych i społecznych, klasycznym jego przykładem jest rodzina dotknięta alkoholizmem, w której mąż wciela się wobec swojego szefa w rolę ofiary (aby brakiem zrozumienia, docenienia etc. „uzasadnić” swoje picie), a wobec żony w rolę oprawcy. Żona pełni na przemian rolę ratownika i ofiary, z czasem zmieniając się w „oprawcę” i próbując stawiać swojego męża do pionu. Po odreagowaniu frustracji wraca do roli ofiary, a „trójkąt dramatyczny” trwa w najlepsze. 

Przerwać może go terapia, nazwanie dysfunkcyjnych mechanizmów i zbudowanie relacji na zdrowych, dojrzałych zasadach. To samo przydałoby się polskiemu życiu politycznemu, w którym od lat mamy do czynienia z tymi samymi zjawiskami, co w rodzinie dotkniętej uzależnieniem. Symbolicznie zresztą się złożyło, że jednym z głównych tematów dyskutowanych w ostatniej fazie wyborów prezydenckich stała się kwestia zażywania narkotyków. Narkotyki nie muszą mieć jednak dostarczane do organizmu z zewnątrz. Substancjami psychoaktywnymi są także neuroprzekaźniki wydzielane w mózgu pod wpływem silnych emocji. Dopamina, adrenalina, kortyzol, serotonina, oksytocyna – to wszystko możemy dostać w zdrowy sposób dzięki pozytywnym więziom z innymi ludźmi, dzięki uprawianiu sportu, rozwijaniu pasji etc. Ale możemy to otrzymać także za sprawą chociażby mediów społecznościowych czy… polityki. 

To za sprawą „trójkąta dramatycznego” możliwa stała się w Polsce plemienność i wzbudzanie silnych emocji u zwolenników i przeciwników dwóch głównych obozów politycznych. Obie strony czują się ofiarami strony przeciwnej, dostrzegając w jej zwolennikach oprawców, obie też mają swoich „ratowników”. W obecnej kampanii wyborczej byli to Karol Nawrocki i Rafał Trzaskowski. Mechanizm idealizacji postaci „ratownika”, który jest silny, mądry, dzielny i który wybawi ofiarę z jej opresji, był widoczny na wiecach wyborczych przesyconych emocjami i – tak przecież skądinąd potrzebnym – poczuciem wspólnoty. 

Nie chcę tutaj zrównywać obu kandydatów, dostrzegam istotne różnice w ich programach politycznych, na ten temat jednak powstało już bardzo wiele analiz, dlatego chcę tutaj skupić się na opisaniu zjawiska podziałów politycznych z perspektywy psychologicznej. Wyniki pierwszej tury wyborów pokazały, że choć kandydaci dwóch głównych i mocno zantagonizowanych partii politycznych znaleźli się na czele, to jednak już trzeci i czwarty wynik należał do kandydatów opowiadających się za „antysystemem”. Zostawiam w tym miejscu na boku kwestię zachowania jednego z tych kandydatów przed drugą turą wyborów, chcę jedynie wskazać na zmieniające się preferencje polityczne polskiego społeczeństwa. 

 

Czerwone korale i farbowane lisy

Warto w tym kontekście odnotować dwie ważne kwestie: wysokie poparcie dla kandydatów konserwatywnych oraz docenienie wyrazistości i konsekwencji w prezentowaniu swoich poglądów. Wyborcza klęska Szymona Hołowni – kiedyś „fajnokatolika”, a następnie „wgniatacza Putina w ziemię” dowiodła, że rozmycie ideowe na dłuższą metę nie popłaca. Z kolei wysokie poparcie dla Grzegorza Brauna pokazało, że na Polaków przestał działać szantaż łatki „świra” czy „onucy”. Tego samego dowodzi spore uznanie, które zyskała w wyborach Joanna Senyszyn, która choć prezentująca poglądy skrajnie lewackie, budziła sympatię nawet u części środowiska konserwatywnego. Jak to się stało, że aprobata spotkała „diablicę” w czerwonych koralach, a nie „ułożonego filantropa” i „katolika z ludzką twarzą” Szymona Hołownię? 

Można przypuszczać, że stało się tak po części dlatego, że wyborcy mają już dosyć fałszu i wolą sytuacje przejrzyste typu Senyszyn czy Zandberg od „farbowanych lisów”, a po części z tego powodu, że pani Joanna jest po prostu sobą, co zawsze stanowi w polityce odświeżającą wartość. Pan Szymon z kolei wciela się co sezon w rozmaite role, przez co przestał być wiarygodny. Żeby z kolei mieć potencjał kabaretowy, musiałby nabrać więcej dystansu do siebie – czego z pewnością mógłby się nauczyć od prof. Senyszyn. Nie chcę, rzecz jasna, przez to powiedzieć, że zgadzam się z jakimikolwiek postulatami wyborczymi pani Joann – przeciwnie. Doceniam jednak jej szczerość i autoironię (a także dobór biżuterii do osobowości – vide: wykonana przez panią profesor piosenka „czerwone koraaale, czerwone jak Senyyyszyn”). Doceniam także spójność poglądów Adriana Zandberga. W myśl przytoczonego z lidu cytatu z Apokalipsy – ci politycy są „zimni”, jasno zdefiniowali w tym kontekście swoje spojrzenie na Kościół, na obronę życia, na związki jednopłciowe etc. Nie udają jednak katolików, nie są „letni”.

Choć Karol Nawrocki deklaruje, że opowiada się za wartościami, z którymi – podobnie jak wielu polskich konserwatystów – się utożsamiam, to jednak nie mogę nie dostrzec pułapki nadawania „naszemu kandydatowi” niemal nadprzyrodzonych cech i czynienia tego „na kredyt”. Niczym „puchar na zachętę” otrzymał on ogromny kredyt zaufania, a nawet adoracji wyrażanej np. w pieśniach o treści: „mieliśmy Chrobrego, mamy Nawrockiego”. Wierzę, że wszystko to tworzone było z dobrego serca i z chęci wsparcia „naszego” kandydata w brutalnej kampanii wyborczej, jednak dostrzegam w tym zagrożenie opisane na początku tekstu – nadmiernej idealizacji „ratownika/wybawcy”, na którego zresztą kreowany był w czasie kampanii „Now Rocky”. 

 

Oczekiwanie na Wernyhorę

Idealizacja nigdy nie kończy się dobrze – albo prowadzi do rozczarowań, albo z kolei do nakładania klapek na oczy i atakowania każdego, kto dostrzeże na „ideale” rysę albo choćby zada niewygodne pytanie. Idealizowanie liderów i opisane przez Stanisława Wyspiańskiego „oczekiwanie na Wernyhorę” dziedziczymy z pokolenia na pokolenie. I o ile w czasie komunizmu Opatrzność faktycznie obdarzyła nas wybitnymi przywódcami, takimi jak Prymas Tysiąclecia czy papież Jan Paweł II, to po upadku komunizmu zaczęliśmy ten sam mechanizm stosować wobec ludzi często zdolnych, mających wiele pozytywnych cech, ale jednak – po ludzku – ułomnych. Doprowadziło to do mocnego okopania się na nieco „sekciarskich” pozycjach, co nie może prowadzić do prawdziwego rozwoju i co stanowi zaprzeczenie wolności – stanowiącej dla naszego narodu jedną z najważniejszych wartości. 
Upadek autorytetów, na który narzekamy podczas dyskusji na temat młodego pokolenia, choć niewątpliwie z wielu powodów niezwykle groźny, może mieć jednak pewną pozytywną stronę. Młodzi ludzie są w dzisiejszej Polsce zazwyczaj pewni siebie i świadomi swoich praw i nie boją się wyrażać swoich myśli – przynajmniej dopóki się po raz pierwszy porządnie przy tym nie sparzą. Potrafią także wyjść poza stare schematy politycznego „duopolu”, co kiedyś pokazały wielkie protesty przeciwko ACTA, a niedawno – spory ruch „ponad podziałami”: „TAK dla CPK”. Młodzi ludzie w większym stopniu niż starsze pokolenie bywają nieufni wobec „zawodowych polityków”. Jak pokazują badania, młodzi w pierwszej turze wyborów prezydenckich chętnie głosowali na kandydatów wyrazistych, „zimnych lub gorących” i kojarzonych z „antysystemem”. Wysokie poparcie wśród młodzieży zyskali politycy Konfederacji oraz partii Razem. 

Pokazuje to trend, z którym muszą liczyć się „dinozaury” (pozdrowienia dla Ewy Kopacz) z obu stron głównej osi politycznego podziału w Polsce. A że generalny trend w Europie wskazuje na przechylanie się osi sympatii społecznych w kierunku konserwatyzmu, należy się tylko cieszyć. I nie bać się być „gorącym” – radykalizm w wydaniu chrześcijańskim to przecież nic innego jak radykalne poszanowanie Dekalogu i zapisanych w nim uniwersalnych wartości cywilizacyjnych. O tym, jak twórcza może być wierność wartościom w życiu społecznym, jasno mówi doświadczenie Solidarności, dla której inspiracją stały się pielgrzymki do Ojczyzny św. Jana Pawła II. 

„Młodych przyciąga prawda” – powiedział mi kiedyś kardynał Raymond Leo Burke, odpowiadając na pytanie: „Jak przyciągnąć młodzież do Kościoła?”. W branży rozrywkowej zawsze pozornie atrakcyjniejsza będzie oferta „głównego przeciwnika politycznego” Pana Jezusa. Warto pamiętać o tych słowach, jak również o przesłaniu patrona Solidarności bł. ks. Jerzy Popiełuszki, który przypominał: „Prawda jest niezmienna. Prawdy nie da się zniszczyć taką czy inną decyzją, taką czy inną ustawą. Na tym polega w zasadzie nasza niewola, że poddajemy się panowaniu kłamstwa, że go nie demaskujemy i nie protestujemy przeciw niemu na co dzień. Nie prostujemy go, milczymy lub udajemy, że w nie wierzymy”.



 

Polecane
Emerytury
Stażowe