Agnieszka Stein dla "TS": Wychowanie bezstresowe nie istnieje. Każdy człowiek przeżywa stres

Mimo że na dzieci chowaniu znamy się najlepiej, rodzicielskie fora internetowe kipią od pytań zaczynających się od „jak”. W odpowiedziach – cały wachlarz pomysłów i, jak zwykle, spory między reprezentantami dwóch wrogich obozów. Z jednej strony „eko-matki” oskarżane o mityczne bezstresowe wychowanie. Z drugiej rodzice „tradycyjni”, przywiązani do kar, nagród, a czasem i klapsów. A może istnieje droga, która spodobałoby się i jednym, i drugim?
 Agnieszka Stein dla "TS": Wychowanie bezstresowe nie istnieje. Każdy człowiek przeżywa stres
/ Pixabay.com/CC0


Rodzicielstwo bliskości (RB), czyli nurt zapoczątkowany przez małżeństwo Marthę i Williama Searsów, to postawa wychowawcza, w której główne role gra szacunek oraz naturalne instynkty rodzicielskie.
Sens podążania za nimi został zanegowany przez pedagogów ubiegłego wieku, wymyślających kolejne systemowe metody mające sprawić, że dziecko robi to, czego żąda rodzic. Stały się one na tyle powszechne, że dziś uważane są za tradycyjne, mimo że wcale takimi nie są.
Psychologowie związani z RB obalają założenie, że mały człowiek jest istotą niekompletną, którą trzeba poddać odpowiedniej obróbce pedagogicznej, by stała się pełnowartościowym członkiem społeczeństwa. Według nich każdy z nas, także dziecko, ma wewnętrzną motywację, by żyć w zgodzie z otoczeniem. Ważne jest, byśmy my, jako rodzice i autorytety, pokazywali mu pozytywne wzorce postaw i zachowań, które dziecko w naturalny sposób naśladuje. Istotne jest też doświadczanie przez młodego człowieka konsekwencji własnych czynów, co działa znacznie skuteczniej niż kary.

Rodzicielstwo bliskości, wbrew stereotypom, nie polega na bezwarunkowym spełnianiu zachcianek dziecka. Psychologowie nurtu mówią, że istnieje zasadnicza różnica między tym, czego dziecko chce, a tym, czego potrzebuje. Ważne jest więc, by realizować potrzeby dziecka, gdyż to jest niezbędne do jego prawidłowego rozwoju. Spełnianie życzeń jest zależne od woli rodzica, który ma prawo do mówienia „nie”, rozumianego jako jasny komunikat wyrażony osobistym, nieoceniającym językiem.

Słowo „nie” wiąże się także z prawem każdego członka rodziny do wyznaczenia własnych granic, oczywiście w takim zakresie, by nie naruszać praw i granic innych. Charakterystycznym, choć mocno kontrowersyjnym założeniem RB jest także niestosowanie kar i nagród. Bazuje ono na przekonaniu, że stosowanie zewnętrznego systemu motywacyjnego na dłuższą metę psuje relację między rodzicami a dzieckiem. Znacznie większą rolę w kształtowaniu się postaw dziecka ma bowiem jego wewnętrzna, a nie wymuszona przez rodzica motywacja.

Rozmowa z psycholog Agnieszką Stein, specjalizującą się w nurcie rodzicielstwo bliskości.

– Jakie są podstawowe różnice między rodzicielstwem bliskości a wychowaniem bezstresowym?
– Takie, że jedno istnieje, a drugie nie. Wychowanie bezstresowe to tylko teoretyczny konstrukt, stworzony po to, by „dowalać rodzicom”. Wystarczy, że ktoś nie bije dziecka i już może spotkać się z zarzutem, że wychowuje bezstresowo. Natomiast nie jest możliwe, żeby człowiek nie przeżywał stresu. Ludzie mają pewne mechanizmy radzenia sobie z nim wtedy, gdy nie jest go za dużo.

– Mój redakcyjny kolega opowiadał, jak jego dziewięcioletni syn nie mógł sobie poradzić z dokuczającymi mu kolegami. Próbował z nimi rozmawiać, jednak bez skutku. Ostatecznie zwrócił się do nich ostro i to zadziałało. Agresorzy się odczepili.
– Trafili na znajomą sytuację.

– Tak, ale ktoś może być teraz przekonany, że teorie o rozwiązywaniu konfliktów pokojową metodą można wrzucić do kosza.
– Jest różnica między dzieckiem, które ma do wyboru zarówno sposób „po żołniersku”, jak i „łagodnie”, a dzieckiem używającym tylko metody „ostro i po żołniersku”. To drugie nie zna innych sposobów wchodzenia w relacje, zatem nie ma wyboru. Myślę, że również wielu dorosłych znajduje się w takiej sytuacji. Czy jednak chcemy na tej zasadzie rozmawiać ze sobą w bliskich relacjach? Czy chcemy „ostro i po żołniersku” rozmawiać ze swoim partnerem? Czy w takim świecie chcemy żyć? Historia z kolegami to jest sytuacja mobbingu, niełatwa dla kogokolwiek. Nieuprawnione jest więc wyciąganie wniosków co do tego, jak zachować się w relacjach z ludźmi, na podstawie tak ekstremalnej sytuacji. Jeśli w pracy atakuje panią pół zespołu, idzie pani do sądu pracy. To jednak nie znaczy przecież, że każdy spór między ludźmi należy załatwiać przez sąd pracy.

– Czyli w takiej sytuacji zachowanie chłopca było zasadne?
– Rodzicielstwo bliskości mało zajmuje się ocenianiem. Ja rozumiem, że to było najlepsze, co ten chłopiec mógł wtedy wymyślić.

– Co rodzic może powiedzieć dziecku w takim momencie?
– Może powiedzieć, że rozumie, iż to była dla dziecka trudna sytuacja. Jeśli dziecko w tym wieku użyło tylko słów, nie uciekając się do przemocy, to już jest duży sukces. To ogromna sprawność w relacjach społecznych, że poradziło sobie, nie prosząc o pomoc dorosłych. Rodzice nie przychodzą do mnie z takimi historiami, bo cieszą się, że dziecko dało sobie radę. Jeżeli już przychodzą, to właśnie z dziećmi zachowującymi się tak jak ci chłopcy. Mam poczucie, że jesteśmy w trochę absurdalnej sytuacji, kiedy bardziej przejmują się rodzice dzieci, którym się dzieje krzywda, niż rodzice, których dzieci robią komuś krzywdę. Warto rozmawiać o tym, że to było trudne doświadczenie dla skrzywdzonego dziecka, a nie o tym, czy mogło się lepiej zachować.

- Czytając komentarze krytyczne wobec rodzicielstwa bliskości, widzę, że kwestią sporną często są kary. Jak można przekonać rodziców do niestosowania kar?
– Ja nie przekonuję. Jeśli mnie ktoś pyta, jak wywołać określone zachowanie dziecka, to mogę mu powiedzieć, że tego się nie da zrobić karami. Jeśli rodzic chce rozmawiać na teoretycznym poziomie i jest przekonany do kar, mówię mu – to jest twoje prawo.

– Co jest złego w karach?
– Nie chodzi o to, że to jest coś złego, lecz o to, że w ten sposób nie da się uzyskać celów, które rodzice chcą uzyskać.

– Spotykam się z opiniami, że niestosowanie kar powoduje, że dzieci nie mają szacunku dla rodziców.
– Nie, boją się ich. Jeśli ktoś chce, żeby dziecko się go bało, zależy mu na autorytecie opartym na strachu i taka relacja mu wystarczy, to ja nie wiem, jak go przekonać. Mogę tylko powiedzieć, że znam rodziców, którzy nie stosują kar i dziecko ma do nich szacunek. Ci rodzice są dla dzieci autorytetem nie dlatego, że one się boją. Niestosowanie kar to jest kwestia świadomego wyboru i pracy nad sobą, a nie tego, że ktoś został do tego namówiony.

– Miała Pani przypadki, że ktoś przekonany do kar przychodzi do Pani i zmienia zdanie na ich temat?
– Miałam. Rodzice przychodzą do mnie po pomoc w momencie, gdy sami zauważą, że to nie działa. Co najwyżej nie wiedzą, że to co widzą, też jest efektem kar. To właśnie mogę im powiedzieć.

– Jaki jest jeszcze, prócz strachu, skutek stosowania kar?
– Rodzice przychodzą z tym, że dziecko ich nie słucha, albo że stracili z nim kontakt.

– Czytałam też o tym, że dzieci w pewnym momencie zaczynają kombinować.
– Mówiąc wprost – zaczynają kłamać. Bo kara bardzo zachęca do unikania kary, a nie do zmiany zachowania czy postawy. To jest dość prosty efekt. Kara powoduje, że zaczynamy robić tak, żeby nas nie złapano.

– Słyszałam wypowiedzi ludzi, którzy twierdzą, że teraz, jako dorośli, cieszą się z tego, iż zostali wychowani w tradycyjny sposób, z karami, również cielesnymi. Mówią: „dzięki temu, że tata czasem sięgał po pasek, wyszedłem na ludzi, wiem, co jest dobre, a co złe”.
– I teraz ich wyjście na ludzi polega na tym, że nie widzą problemu, żeby uderzyć małe dziecko.

– Tak, ale wiele osób uważa przecież, że to nie jest złe.
– Alice Miller pisała już z pięćdziesiąt lat temu, że to jest mechanizm obronny. Przyznanie się, że „moi rodzicie robili świadomie coś, co mnie sprawiało ból”, jest zbyt trudne dla ludzi. Trudno jest stracić obraz kochającego rodzica, poradzić sobie z tym, że rodzice robili coś, co mnie bolało. Zatem u dziecka działa taki mechanizm, że kiedy rodzic je rani, dziecko stwierdza „to była moja wina, to ja byłem zły”.

Agnieszka Stein od 1999 r. pracuje jako psycholog, specjalizujący się w nurcie rodzicielstwo bliskości. Prowadzi konsultacje i warsztaty dla rodziców, współpracuje z przedszkolami i szkołami. Jest autorką książek („Dziecko z bliska”, „Dziecko z bliska idzie w świat”) i artykułów, poświęconych świadomemu rodzicielstwu. Prowadzi konsultacje dla rodziców w Prywatnym Ośrodku Terapii Uzależnień i Pomocy Psychologicznej „Polana”.

 

POLECANE
Tragiczny wypadek w Wielkopolsce. Poważne utrudnienia z ostatniej chwili
Tragiczny wypadek w Wielkopolsce. Poważne utrudnienia

Do śmiertelnego wypadku doszło w nocy z czwartku na piątek w miejscowości Zbąszyń w pow. nowotomyskim. Zginął kierowca auta osobowego. Po zdarzeniu występują utrudnia w ruchu pociągów.

Sensacyjne informacje ws. Warner Bros. Discovery. Co z TVN? z ostatniej chwili
Sensacyjne informacje ws. Warner Bros. Discovery. Co z TVN?

Netflix rozważa zakup studiów i platform streamingowych Warner Bros. Discovery (m.in. HBO Max), z pominięciem kanałów telewizyjnych (CNN, TVN) – podała w czwartek agencja Reutera.

Tragedia w Województwie Pomorskim. Drzewo spadło na auto. Są ranni z ostatniej chwili
Tragedia w Województwie Pomorskim. Drzewo spadło na auto. Są ranni

Dwie osoby zostały ranne po tym, jak podczas wichury przechodzącej nad Pomorskiem drzewo spadło na samochód osobowy w Antoninie w powiecie kwidzyńskim - podała straż pożarna.

Tusk: Nie mam mściwej natury. Ale rozliczenia będą kontynuowane z ostatniej chwili
Tusk: "Nie mam mściwej natury". Ale rozliczenia będą kontynuowane

Donald Tusk zapewnił, że nie kieruje się zemstą, lecz „sprawiedliwością”. Premier pochwalił działania ministra sprawiedliwości Waldemara Żurka i zapowiedział przyspieszenie rozliczeń poprzedniej władzy, w tym Zbigniewa Ziobry i Mateusza Morawieckiego.

J.D. Vance wyjaśnia wznowienie prób jądrowych przez USA: „Ma na celu sprawdzenie naszego arsenału” z ostatniej chwili
J.D. Vance wyjaśnia wznowienie prób jądrowych przez USA: „Ma na celu sprawdzenie naszego arsenału”

Ogłoszone przez prezydenta Trumpa wznowienie prób broni atomowej ma na celu upewnienie się, że nasz arsenał działa prawidłowo - powiedział w czwartek wiceprezydent J.D. Vance. Stwierdził, że choć broń jest sprawna, musi być kontrolowana.

Pałac Buckingham nie miał litości. Książę Andrzej wyrzucony z rezydencji i bez tytułu Wiadomości
Pałac Buckingham nie miał litości. Książę Andrzej wyrzucony z rezydencji i bez tytułu

Pałac Buckingham ogłosił, że król Karol III rozpoczął formalny proces pozbawienia księcia Andrzeja tytułu i odznaczeń. Młodszy brat monarchy ma opuścić Royal Lodge i przenieść się do innej nieruchomości. Decyzja to efekt ujawnionych powiązań z Jeffrey’em Epsteinem.

Ultimatum Donalda Trumpa: albo pieniądze, albo gender tylko u nas
Ultimatum Donalda Trumpa: albo pieniądze, albo gender

Donald Trump dotrzymuje obietnic. Tym razem prezydent USA próbuje wykasować ideologię gender z amerykańskiej edukacji. Działania Republikanina mają już swoje pierwsze pozytywne skutki.

Elon Musk rzuca wyzwanie Wikipedii i uruchamia nowy projekt z ostatniej chwili
Elon Musk rzuca wyzwanie Wikipedii i uruchamia nowy projekt

Elon Musk uruchamia opartą na sztucznej inteligencji Grokipedię, która ma stanowić alternatywę dla „lewicowej” Wikipedii.

Szokujący raport dotyczący elit: Najbogatsi emitują najwięcej CO₂ i jeszcze zwiększają emisję z ostatniej chwili
Szokujący raport dotyczący elit: Najbogatsi emitują najwięcej CO₂ i jeszcze zwiększają emisję

0,1 proc. najzamożniejszych ludzi emituje codziennie ponad 800 kg CO₂ na osobę, podczas gdy najbiedniejsza część ludzkości zaledwie 2 kg – informuje raport Oxfam „Climate Plunder”, który zwraca uwagę na rosnącą nierówność emisji CO₂ w skali globalnej.

Tusk do Ziobry: Albo w areszcie, albo w Budapeszcie. Poseł PiS odpowiada: Albo w Brukseli, albo w celi z ostatniej chwili
Tusk do Ziobry: Albo w areszcie, albo w Budapeszcie. Poseł PiS odpowiada: Albo w Brukseli, albo w celi

Były minister sprawiedliwości Zbigniew Ziobro niespodziewanie przedłużył wizytę w Budapeszcie. Powodem okazał się telefon z kancelarii Viktora Orbána. O szczegółach mówił poseł PiS Michał Wójcik w programie "Gość Wydarzeń".

REKLAMA

Agnieszka Stein dla "TS": Wychowanie bezstresowe nie istnieje. Każdy człowiek przeżywa stres

Mimo że na dzieci chowaniu znamy się najlepiej, rodzicielskie fora internetowe kipią od pytań zaczynających się od „jak”. W odpowiedziach – cały wachlarz pomysłów i, jak zwykle, spory między reprezentantami dwóch wrogich obozów. Z jednej strony „eko-matki” oskarżane o mityczne bezstresowe wychowanie. Z drugiej rodzice „tradycyjni”, przywiązani do kar, nagród, a czasem i klapsów. A może istnieje droga, która spodobałoby się i jednym, i drugim?
 Agnieszka Stein dla "TS": Wychowanie bezstresowe nie istnieje. Każdy człowiek przeżywa stres
/ Pixabay.com/CC0


Rodzicielstwo bliskości (RB), czyli nurt zapoczątkowany przez małżeństwo Marthę i Williama Searsów, to postawa wychowawcza, w której główne role gra szacunek oraz naturalne instynkty rodzicielskie.
Sens podążania za nimi został zanegowany przez pedagogów ubiegłego wieku, wymyślających kolejne systemowe metody mające sprawić, że dziecko robi to, czego żąda rodzic. Stały się one na tyle powszechne, że dziś uważane są za tradycyjne, mimo że wcale takimi nie są.
Psychologowie związani z RB obalają założenie, że mały człowiek jest istotą niekompletną, którą trzeba poddać odpowiedniej obróbce pedagogicznej, by stała się pełnowartościowym członkiem społeczeństwa. Według nich każdy z nas, także dziecko, ma wewnętrzną motywację, by żyć w zgodzie z otoczeniem. Ważne jest, byśmy my, jako rodzice i autorytety, pokazywali mu pozytywne wzorce postaw i zachowań, które dziecko w naturalny sposób naśladuje. Istotne jest też doświadczanie przez młodego człowieka konsekwencji własnych czynów, co działa znacznie skuteczniej niż kary.

Rodzicielstwo bliskości, wbrew stereotypom, nie polega na bezwarunkowym spełnianiu zachcianek dziecka. Psychologowie nurtu mówią, że istnieje zasadnicza różnica między tym, czego dziecko chce, a tym, czego potrzebuje. Ważne jest więc, by realizować potrzeby dziecka, gdyż to jest niezbędne do jego prawidłowego rozwoju. Spełnianie życzeń jest zależne od woli rodzica, który ma prawo do mówienia „nie”, rozumianego jako jasny komunikat wyrażony osobistym, nieoceniającym językiem.

Słowo „nie” wiąże się także z prawem każdego członka rodziny do wyznaczenia własnych granic, oczywiście w takim zakresie, by nie naruszać praw i granic innych. Charakterystycznym, choć mocno kontrowersyjnym założeniem RB jest także niestosowanie kar i nagród. Bazuje ono na przekonaniu, że stosowanie zewnętrznego systemu motywacyjnego na dłuższą metę psuje relację między rodzicami a dzieckiem. Znacznie większą rolę w kształtowaniu się postaw dziecka ma bowiem jego wewnętrzna, a nie wymuszona przez rodzica motywacja.

Rozmowa z psycholog Agnieszką Stein, specjalizującą się w nurcie rodzicielstwo bliskości.

– Jakie są podstawowe różnice między rodzicielstwem bliskości a wychowaniem bezstresowym?
– Takie, że jedno istnieje, a drugie nie. Wychowanie bezstresowe to tylko teoretyczny konstrukt, stworzony po to, by „dowalać rodzicom”. Wystarczy, że ktoś nie bije dziecka i już może spotkać się z zarzutem, że wychowuje bezstresowo. Natomiast nie jest możliwe, żeby człowiek nie przeżywał stresu. Ludzie mają pewne mechanizmy radzenia sobie z nim wtedy, gdy nie jest go za dużo.

– Mój redakcyjny kolega opowiadał, jak jego dziewięcioletni syn nie mógł sobie poradzić z dokuczającymi mu kolegami. Próbował z nimi rozmawiać, jednak bez skutku. Ostatecznie zwrócił się do nich ostro i to zadziałało. Agresorzy się odczepili.
– Trafili na znajomą sytuację.

– Tak, ale ktoś może być teraz przekonany, że teorie o rozwiązywaniu konfliktów pokojową metodą można wrzucić do kosza.
– Jest różnica między dzieckiem, które ma do wyboru zarówno sposób „po żołniersku”, jak i „łagodnie”, a dzieckiem używającym tylko metody „ostro i po żołniersku”. To drugie nie zna innych sposobów wchodzenia w relacje, zatem nie ma wyboru. Myślę, że również wielu dorosłych znajduje się w takiej sytuacji. Czy jednak chcemy na tej zasadzie rozmawiać ze sobą w bliskich relacjach? Czy chcemy „ostro i po żołniersku” rozmawiać ze swoim partnerem? Czy w takim świecie chcemy żyć? Historia z kolegami to jest sytuacja mobbingu, niełatwa dla kogokolwiek. Nieuprawnione jest więc wyciąganie wniosków co do tego, jak zachować się w relacjach z ludźmi, na podstawie tak ekstremalnej sytuacji. Jeśli w pracy atakuje panią pół zespołu, idzie pani do sądu pracy. To jednak nie znaczy przecież, że każdy spór między ludźmi należy załatwiać przez sąd pracy.

– Czyli w takiej sytuacji zachowanie chłopca było zasadne?
– Rodzicielstwo bliskości mało zajmuje się ocenianiem. Ja rozumiem, że to było najlepsze, co ten chłopiec mógł wtedy wymyślić.

– Co rodzic może powiedzieć dziecku w takim momencie?
– Może powiedzieć, że rozumie, iż to była dla dziecka trudna sytuacja. Jeśli dziecko w tym wieku użyło tylko słów, nie uciekając się do przemocy, to już jest duży sukces. To ogromna sprawność w relacjach społecznych, że poradziło sobie, nie prosząc o pomoc dorosłych. Rodzice nie przychodzą do mnie z takimi historiami, bo cieszą się, że dziecko dało sobie radę. Jeżeli już przychodzą, to właśnie z dziećmi zachowującymi się tak jak ci chłopcy. Mam poczucie, że jesteśmy w trochę absurdalnej sytuacji, kiedy bardziej przejmują się rodzice dzieci, którym się dzieje krzywda, niż rodzice, których dzieci robią komuś krzywdę. Warto rozmawiać o tym, że to było trudne doświadczenie dla skrzywdzonego dziecka, a nie o tym, czy mogło się lepiej zachować.

- Czytając komentarze krytyczne wobec rodzicielstwa bliskości, widzę, że kwestią sporną często są kary. Jak można przekonać rodziców do niestosowania kar?
– Ja nie przekonuję. Jeśli mnie ktoś pyta, jak wywołać określone zachowanie dziecka, to mogę mu powiedzieć, że tego się nie da zrobić karami. Jeśli rodzic chce rozmawiać na teoretycznym poziomie i jest przekonany do kar, mówię mu – to jest twoje prawo.

– Co jest złego w karach?
– Nie chodzi o to, że to jest coś złego, lecz o to, że w ten sposób nie da się uzyskać celów, które rodzice chcą uzyskać.

– Spotykam się z opiniami, że niestosowanie kar powoduje, że dzieci nie mają szacunku dla rodziców.
– Nie, boją się ich. Jeśli ktoś chce, żeby dziecko się go bało, zależy mu na autorytecie opartym na strachu i taka relacja mu wystarczy, to ja nie wiem, jak go przekonać. Mogę tylko powiedzieć, że znam rodziców, którzy nie stosują kar i dziecko ma do nich szacunek. Ci rodzice są dla dzieci autorytetem nie dlatego, że one się boją. Niestosowanie kar to jest kwestia świadomego wyboru i pracy nad sobą, a nie tego, że ktoś został do tego namówiony.

– Miała Pani przypadki, że ktoś przekonany do kar przychodzi do Pani i zmienia zdanie na ich temat?
– Miałam. Rodzice przychodzą do mnie po pomoc w momencie, gdy sami zauważą, że to nie działa. Co najwyżej nie wiedzą, że to co widzą, też jest efektem kar. To właśnie mogę im powiedzieć.

– Jaki jest jeszcze, prócz strachu, skutek stosowania kar?
– Rodzice przychodzą z tym, że dziecko ich nie słucha, albo że stracili z nim kontakt.

– Czytałam też o tym, że dzieci w pewnym momencie zaczynają kombinować.
– Mówiąc wprost – zaczynają kłamać. Bo kara bardzo zachęca do unikania kary, a nie do zmiany zachowania czy postawy. To jest dość prosty efekt. Kara powoduje, że zaczynamy robić tak, żeby nas nie złapano.

– Słyszałam wypowiedzi ludzi, którzy twierdzą, że teraz, jako dorośli, cieszą się z tego, iż zostali wychowani w tradycyjny sposób, z karami, również cielesnymi. Mówią: „dzięki temu, że tata czasem sięgał po pasek, wyszedłem na ludzi, wiem, co jest dobre, a co złe”.
– I teraz ich wyjście na ludzi polega na tym, że nie widzą problemu, żeby uderzyć małe dziecko.

– Tak, ale wiele osób uważa przecież, że to nie jest złe.
– Alice Miller pisała już z pięćdziesiąt lat temu, że to jest mechanizm obronny. Przyznanie się, że „moi rodzicie robili świadomie coś, co mnie sprawiało ból”, jest zbyt trudne dla ludzi. Trudno jest stracić obraz kochającego rodzica, poradzić sobie z tym, że rodzice robili coś, co mnie bolało. Zatem u dziecka działa taki mechanizm, że kiedy rodzic je rani, dziecko stwierdza „to była moja wina, to ja byłem zły”.

Agnieszka Stein od 1999 r. pracuje jako psycholog, specjalizujący się w nurcie rodzicielstwo bliskości. Prowadzi konsultacje i warsztaty dla rodziców, współpracuje z przedszkolami i szkołami. Jest autorką książek („Dziecko z bliska”, „Dziecko z bliska idzie w świat”) i artykułów, poświęconych świadomemu rodzicielstwu. Prowadzi konsultacje dla rodziców w Prywatnym Ośrodku Terapii Uzależnień i Pomocy Psychologicznej „Polana”.


 

Polecane
Emerytury
Stażowe