Prawdę mówiąc, George Floyd, który podczas włamania mierzył z broni palnej do ciężarnej kobiety, za co odsiedział w więzieniu 5-letni wyrok, kiepsko nadaje się na męczennika. Skoro jednak czas nagli, bo nieubłaganie zbliżają się wybory prezydenckie, to i Floyda można wziąć na sztandary. I nie jest ważne, że wobec policjanta odpowiedzialnego za jego śmierć natychmiast podjęto kroki prawne. Uczestnicy zamieszek (nie żadnych protestów czy manifestacji pokojowych) w wielu amerykańskich miastach plądrują, podpalają, niszczą, a nawet zabijają. Dewastują prywatną własność i dobytek ludzi i tak ciężko doświadczonych dwumiesięcznym przymusowym przestojem spowodowanym pandemią. Tych, co pracowali w tych sklepach i firmach, pozbawiają pracy. Amerykanie są przerażeni akceptacją dla dzikiej, niekontrolowanej przemocy. Ale nie wszyscy. Bo są i tacy, którzy ją wspierają. Nic dziwnego, że wszyscy policjanci z komendy, której funkcjonariusze zostali wezwani do sprawy Floyda, złożyli wymówienie z pracy. Zamieszki wybuchają w stanach od lat zarządzanych przez demokratów. Zbiorowe szaleństwo nie omija stanowych szczytów władzy. Kolejni gubernatorzy przeciwstawiają się wprowadzeniu wojska w celu zaprowadzenia porządku. Na uczelniach, będących od lat kuźnią lewackich kadr, też ferment. 58 proc. studentów popiera zamieszki i to właśnie w tej agresywnej formie. Usprawiedliwionej, jak twierdzą, historyczną niesprawiedliwością. 50 proc. studentów opowiada się za socjalizmem w marksistowskim wydaniu. A że nikt tam komunizmu nie przetestował na własnym grzbiecie, a demokratom rozruchy są na rękę, to dzika przemoc w najlepsze triumfuje. Rodzina Floyda zwróciła się do ONZ o pomoc w rozbrojeniu amerykańskiej policji. Po tym, jak ONZ pozwoliła dziewczynce ze Szwecji wykrzykiwać pod adresem światowych przywódców niewyszukane epitety, nie mam wątpliwości, że żądania Floydów zostaną spełnione. Z rasizmem trzeba walczyć, to oczywiste. Ale trzeba też walczyć z przemocą i głupotą, bo to droga donikąd.