[Tylko u nas] Marek Jan Chodakiewicz: Chiny - rzeczywistość i science fiction

Główny priorytet amerykańskiej polityki zagranicznej to zagrożenie chińskie. Ameryka bardzo powoli budzi się i przeciera oczy. Jak to? To my tyle zrobiliśmy dla Chin, a oni są tacy? Rzucają się do gardła, podminowują Pax Americana, chcą zastąpić USA na szczycie piramidy hegemonów?  Dlaczego Pekin nie gra fair? My im wszystko dajemy, a oni tylko biorą...
 [Tylko u nas] Marek Jan Chodakiewicz: Chiny - rzeczywistość i science fiction
/ pixabay.com
Jak zwykle wiele w tym naiwniactwa, wiele rzeczy można było przewidzieć. I byli tacy, którzy ostrzegali od dawna co do zamiarów chińskiej komuny, na przykład jeden z naszych profesorów płk Larry Wurtzel. Nie miał złudzeń co do czerwonych od początku. Przewidział nawet masakrę na placu Niebiańskiego Pokoju. I podkreślał, że Pekin będzie się dalej reformować gospodarczo bez równoległej liberalizacji politycznej.

Inny nasz profesor, Michael Pillsbury, również czołowy specjalista od Chin (ostatnio pochwalił go sam prezydent Trump, wywijając jego ostatnią książką przed kamerami), przez całe dekady nie doceniał chińskich zamiarów. Teraz zmienił zdanie: „Patrząc wstecz, boli mnie, że byłem taki naiwny. Każdy dobry analityk ostrożnie obstawia swoje konie albo przynajmniej zakłada, że coś może nie wyjść”. („Looking back, it is painful that I was so gullible. Any good analyst hedges his bets, or at least predicts a slight chance that things could go wrong” w: Michael Pillsbury „The Hundred-Year Marathon: China’s Secret Strategy to Replace America as the Global Superpower”, New York: St. Martin’s Griffin, 2016, s. 85). 

Jego najnowsza praca to wiwisekcja chińskiej dalkosiężnej strategii. Obliczona jest na sto lat, a opracował ją Mao Tse-Tung. Celem Chin jest zdobycie pozycji hegemona globalnego kosztem USA. Pekin opiera się na strategii wypracowanej podczas Ery Wojujących Państw (475-221 przed Chrystusem). W tym czasie, w okresie podupadłej dynastii Zhu, Chiny były podzielone na szereg królestw. Najpierw 14, potem 7, następnie dwa, aż wyłonił się jeden zwycięsca – dynastia Quin. 

Jednak przez setki lat każde z tych państw pretendowało do supremacji i unifikacji całego państwa. Czasami jedno z nich stawało się relatywnie silniejsze od innych, ale przez ponad dwieście lat nie udawało się takiemu primus inter pares totalnie pobić współzawodników. Następowały potknięcia, w wyniku czego państwo dominujące spadało do drugiej ligi albo nawet było niszczone.  

W ramach systemu takiego współzawodnicy utrzymywali równowagę sił. Unikano bezpośredniej walki tak długo, jak to było możliwe. Preferowano otaczanie wroga systemami sojuszniczymi. Za łapówki („pomoc”, złoto, urzędy, tytuły) słabsze królestwa powoli przechodziły sekretnie na stronę najsilniejszego współzawodnika o władzę. Ten w odpowiednim momencie rzucał wyzwanie hegemonowi. Wyzwanie mogło się udać albo nie, albo też jego rezultatem mogło być przetasowanie. Hegemon spadał, zastępował go silniejszy. Albo ten, który rzucił wyzwanie, przegrywał – częściowo albo z kretesem. Możliwa była też sytuacja pata. Wszystko pozornie powracało na swoje miejsce. Dlaczego? 

Otóż oprócz manewru otaczania jednocześnie w tajemnicy wykonywano ruchy kontrotaczania. Czyli gdy rzucający wyzwanie hegemonowi myślał, że ma za sobą sekretnie zbudowaną koalicję, w rzeczywistości jego koalicja była również podkupiona przez hegemona podwójnie, zmieniając sią w kontrkoalicję. Albo i nie. W zależności od rozwoju sytuacji. Taki makiawelizm przed Machiavellim. A było to oparte o stary chiński koncept potęgi zwany „szi” (shi). Jest to relatywistyczna, płynna siła tworząca sojusze. Kluczem zwykle jest udawać, że jest się słabym, tak aby otumanić przeciwnika. Jak trzeba, to udawać silnego, ale odgrywanie słabszego ma tę zaletę, że hegemon nie czuje się zagrożony. 

W tłumaczeniu na język współczesny, Chiny używają starożytnej strategii „szi” w odniesieniu do świata zewnętrznego. Uważają, że trzeba otumaniać USA, grając potrzebującego słabeusza. To Mao wciągnął prezydenta Richard Nixona do zagrania chińską kartą. Chciał, aby Ameryka broniła Chiny przed Sowietami. Trzeba tylko było udawać uniżonego parweniusza, pozwalać się patronizować Waszyngtonowi. I wleje się strumień złota i broni. I tak się stało. Stany Zjednoczone zainwestowały setki billionów dolarów w Chińską Republikę Ludową. Grube pieniądzy poszły na zbrojenie Chińczyków, opłacanie im stypendiów w Harvardzie i innych szkołach, na pomoc ekonomiczną, transfer technologiczny i zastrzyki finansowe.

Większość elit amerykańskich łudziło się najpierw, że Chiny będą dobrym sojusznikiem w zimnej wojnie. A potem, po 1989 r., że zapanuje tam demokracja liberalna. Wystarczy, że wszystko im damy, staną się zamożni, a komunistyczny rząd dostrzeże, że najlepszy jest system wolności. 

To czyste naiwniactwo. Chiny chętnie wyzyskały amerykańską otwartość, wykorzystały dostęp do amerykańskich rynków, wydoiły Amerykę z kasy i własności intelektualnej. Oszukały amerykańskich  przedsiębiorców, aby inwestowali w Chinach, ale czysty zysk szedł do chińskich komunistów u władzy. Chiny praktykowały lenionowski NEP, a więc system merkantylny z barierami handlowymi. Zalewają Amerykę i świat tanimi produktami, które biją konkurencję nie tylko dlatego, że chińska siła robocza jest tak tania, ale również dlatego, że Pekin dostawał do niedawna preferencyjne kredyty oraz ulgi podatkowe i celne.  

Tymczasem Ameryka sukcesywnie wyzbywała się swego przemysłu ciężkiego, lekkiego oraz wydobycia. Teraz jest bezrobocie w sektorach tradycyjnych, a w wielu sprawach USA musi polegać na zaopatrzeniu z Chin, w tym również jeśli chodzi o surowce strategiczne. Jednocześnie Tron Smoka otacza Amerykę systemem sojuszów, przekupuje państwa ościenne i wchodzi Waszngtonowi w paradę, od Afryki przez Azję do Ameryki Łacińskiej. Ma już swoje małe przyczółki w Europie. Pillsbury ostrzega, że sytuacja jest bardzo poważna. 

USA powoli się budzi, aby sprostać temu zagrożeniu. Jednym z wybitnych przykładów jest powieść futurystyczna o III wojnie światowej. Powieść z przypisami. Autorami są pracownicy sektora bezpieczeństwa narodowego Ameryki. Jeden z nich dawał odczyty u nas w uczelni. Mówił o chińskim cyberzagrożeniu. Opowiadał też, że gry wojenne w amerykańskich uczelniach wojskowych i im podobnych zawsze pokazują dobitnie, że USA pobije w każdej sytuacji Chiny w wojnie konwencjonalnej. Ale nie w wojnie asymetrycznej, czyli takiej, gdzie stosuje się taktykę partyzancką, również w cyberprzestrzeni. 

P.W. Singer i August Cole („Ghost Fleet: A Novel of the Next World War”, Boston and New York: Houghton Mifflin Harcourt, 2015) opowiadają o tym, jak Chiny zdecydowały się w ograniczony sposób uderzyć na Amerykę. Do Pekinu dołącza się Rosja. Razem atakują bazy amerykańskie w strefie Pacyfiku. Chińczycy zajmują w walkach Hawaje. Od razu powstaje tam ruch oporu, głównie oparty na miejscowym garnizonie, ale również na cywilach. Mnożą się zamachy i akty sabotażu. A nawet ataki samobójcze. Singer i Cole naiwnie wyobrażają sobie, że okupacja będzie łagodna, chociaż przyznają, że za akty oporu Chińczycy wyrżnęli w pień mieszkańców kilku wysp indonezyjskich.  

Europejczycy poddali się od razu, a właściwie ogłosili neutralność i wyjście z NATO. Oprócz Anglii i Polski. Szczególnie kluczowy dla sukcesu amerykańskiej kontrofensywy jest udział ORP „Orzeł”, który odkrywa jako pierwszy nadchodzącą flotę chińską. Daje sygnał, zostaje storpedowany, ale ostrzeżeni Amerykanie rozwalają marynarkę przeciwnika. Zwyciężają również w cyberprzestrzeni i w powietrzu. Oraz odbijają Hawaje, gdzie miejscowy ruch oporu posiłkują desantowcy z polskich sił specjalnych. Co ma z tego Polska? Dostaje od Ameryki broń nuklearną. I w takiej sytuacji Rosja i Niemcy boją sięrobić inwazję na RP. 

Po wielkich bojach Ameryka wygrywa i sytuacja wraca do status quo ante. Trochę mięczackie zakończenie, no bo wypadałoby wyzwolić Chiny od komuny i popędzić kota Moskalom. Jak science fiction to science fiction.

Marek Jan Chodakiewicz
Waszyngton, DC, 30 grudnia 2018
www.iwp.edu 
Intel z DC

Artykuł pochodzi z najnowszego numeru "TS" (02/2019) do kupienia w wersji cyfrowej tutaj.

 

POLECANE
Wiadomości
Aleksandra Fedorska wyróżniona za artykuł o nielegalnych imigrantach opublikowany w Tygodniku Solidarność

Dziennikarka "TS" została uhonorowana przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich - Oddział Wielkopolski i Lubuski za artykuł opublikowany w “Tygodniku Solidarność” i na Tysol.pl o nielegalnych imigrantach wypychanych z Niemiec do Polski. Był to pierwszy materiał, który odsłaniał kulisy tego zjawiska, którego dopuszczały się niemieckie służby przy bierności polskiego rządu w 2024 r.

Czy Tusk powinien podać się do dymisji? Polacy odpowiedzieli [SONDAŻ] z ostatniej chwili
Czy Tusk powinien podać się do dymisji? Polacy odpowiedzieli [SONDAŻ]

Czy Donald Tusk powinien podać się do dymisji? To pytanie zadano Polakom w najnowszym badaniu United Surveys dla Wirtualnej Polski. Wyniki nie przynoszą dobrych informacji dla premiera.

Putinowi kończy się czas. To kluczowe miesiące tylko u nas
Putinowi kończy się czas. To kluczowe miesiące

Rosja rozwija ofensywę w obwodzie sumskim i mówi o strefie buforowej po Dniepr, bo jej się spieszy. Czas na pokonanie Ukrainy drastycznie się skraca. Z powodu Trumpa i z powodu pieniędzy.

KE uruchomia wersję pilotażową oprogramowania do weryfikacji tożsamości z ostatniej chwili
KE uruchomia wersję pilotażową oprogramowania do weryfikacji tożsamości

Komisja Europejska 1 lipca uruchomi wersję pilotażową "unijnego portfela tożsamości", który będzie służył do jej weryfikacji, między innymi wieku. Program pilotażowy nie obejmie Polski. Pełna wersja ma zostać wprowadzona do końca 2026 r. i, jak zaznacza KE, nie będzie obowiązkowa.

Nowe, szokujące informacje nt. „opiekunki Pana Jerzego” z ostatniej chwili
Nowe, szokujące informacje nt. „opiekunki Pana Jerzego”

Anna Kanigowska – kobieta, której wypowiedzi posłużyły do zbudowania serii szkalujących kandydata na prezydenta artykułów na portalu Onet.pl, jest osobą wielokrotnie skazaną za przestępstwa karne – pisze w specjalnym materiale dla Tysol.pl nasz reporter Monika Rutke.

Zobacz wyjątkowy Truskawkowy Księżyc na polskim niebie. Następna okazja za 18 lat Wiadomości
Zobacz wyjątkowy "Truskawkowy Księżyc" na polskim niebie. Następna okazja za 18 lat

Pełnia w czerwcu, znana jako "Truskawkowy Księżyc", w tym roku osiągnie wyjątkowo spektakularną formę. 11 czerwca 2025 roku Księżyc znajdzie się w najniższym punkcie nad horyzontem od 2007 roku. Takie zjawisko zdarza się raz na 18 lat. 

Ludzie Tygodnika Solidarność odznaczeni przez Prezydenta Wiadomości
Ludzie "Tygodnika Solidarność" odznaczeni przez Prezydenta

Sekretarz Stanu w Kancelarii Prezydenta RP Andrzej Dera podczas uroczystości w Belwederze wręczył nadane przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej odznaczenia państwowe. Wśród odznaczonych znaleźli się byli i obecni pracownicy oraz współpracownicy "Tygodnika Solidarność".

Selekcjoner podał skład na mecz z Finlandią. Kto kapitanem? z ostatniej chwili
Selekcjoner podał skład na mecz z Finlandią. Kto kapitanem?

Wiadomo, w jakim ustawieniu Biało-Czerwoni wyjdą na mecz z Finlandią w ramach eliminacji mecz na mistrzostwa świata. Z opaską kapitana wybiegnie Jan Bednarek. Początek spotkania o godz. 20.45.

Zarzuty ws. nieprawidłowości w komisjach wyborczych. Sąd Najwyższy wydał komunikat z ostatniej chwili
Zarzuty ws. nieprawidłowości w komisjach wyborczych. Sąd Najwyższy wydał komunikat

Po doniesieniach medialnych i politycznych komentarzach dotyczących rzekomych nieprawidłowości w komisjach wyborczych, Sąd Najwyższy wydał oficjalny komunikat.

Zełenski: Doszło do nowej wymiany jeńców z Rosją z ostatniej chwili
Zełenski: Doszło do nowej wymiany jeńców z Rosją

Ukraina i Rosja przeprowadziły we wtorek drugą wymianę jeńców w tym tygodniu; tym razem do ojczyzny powrócili ranni i ciężko ranni, którzy wymagają pilnej pomocy medycznej – poinformował prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski.

REKLAMA

[Tylko u nas] Marek Jan Chodakiewicz: Chiny - rzeczywistość i science fiction

Główny priorytet amerykańskiej polityki zagranicznej to zagrożenie chińskie. Ameryka bardzo powoli budzi się i przeciera oczy. Jak to? To my tyle zrobiliśmy dla Chin, a oni są tacy? Rzucają się do gardła, podminowują Pax Americana, chcą zastąpić USA na szczycie piramidy hegemonów?  Dlaczego Pekin nie gra fair? My im wszystko dajemy, a oni tylko biorą...
 [Tylko u nas] Marek Jan Chodakiewicz: Chiny - rzeczywistość i science fiction
/ pixabay.com
Jak zwykle wiele w tym naiwniactwa, wiele rzeczy można było przewidzieć. I byli tacy, którzy ostrzegali od dawna co do zamiarów chińskiej komuny, na przykład jeden z naszych profesorów płk Larry Wurtzel. Nie miał złudzeń co do czerwonych od początku. Przewidział nawet masakrę na placu Niebiańskiego Pokoju. I podkreślał, że Pekin będzie się dalej reformować gospodarczo bez równoległej liberalizacji politycznej.

Inny nasz profesor, Michael Pillsbury, również czołowy specjalista od Chin (ostatnio pochwalił go sam prezydent Trump, wywijając jego ostatnią książką przed kamerami), przez całe dekady nie doceniał chińskich zamiarów. Teraz zmienił zdanie: „Patrząc wstecz, boli mnie, że byłem taki naiwny. Każdy dobry analityk ostrożnie obstawia swoje konie albo przynajmniej zakłada, że coś może nie wyjść”. („Looking back, it is painful that I was so gullible. Any good analyst hedges his bets, or at least predicts a slight chance that things could go wrong” w: Michael Pillsbury „The Hundred-Year Marathon: China’s Secret Strategy to Replace America as the Global Superpower”, New York: St. Martin’s Griffin, 2016, s. 85). 

Jego najnowsza praca to wiwisekcja chińskiej dalkosiężnej strategii. Obliczona jest na sto lat, a opracował ją Mao Tse-Tung. Celem Chin jest zdobycie pozycji hegemona globalnego kosztem USA. Pekin opiera się na strategii wypracowanej podczas Ery Wojujących Państw (475-221 przed Chrystusem). W tym czasie, w okresie podupadłej dynastii Zhu, Chiny były podzielone na szereg królestw. Najpierw 14, potem 7, następnie dwa, aż wyłonił się jeden zwycięsca – dynastia Quin. 

Jednak przez setki lat każde z tych państw pretendowało do supremacji i unifikacji całego państwa. Czasami jedno z nich stawało się relatywnie silniejsze od innych, ale przez ponad dwieście lat nie udawało się takiemu primus inter pares totalnie pobić współzawodników. Następowały potknięcia, w wyniku czego państwo dominujące spadało do drugiej ligi albo nawet było niszczone.  

W ramach systemu takiego współzawodnicy utrzymywali równowagę sił. Unikano bezpośredniej walki tak długo, jak to było możliwe. Preferowano otaczanie wroga systemami sojuszniczymi. Za łapówki („pomoc”, złoto, urzędy, tytuły) słabsze królestwa powoli przechodziły sekretnie na stronę najsilniejszego współzawodnika o władzę. Ten w odpowiednim momencie rzucał wyzwanie hegemonowi. Wyzwanie mogło się udać albo nie, albo też jego rezultatem mogło być przetasowanie. Hegemon spadał, zastępował go silniejszy. Albo ten, który rzucił wyzwanie, przegrywał – częściowo albo z kretesem. Możliwa była też sytuacja pata. Wszystko pozornie powracało na swoje miejsce. Dlaczego? 

Otóż oprócz manewru otaczania jednocześnie w tajemnicy wykonywano ruchy kontrotaczania. Czyli gdy rzucający wyzwanie hegemonowi myślał, że ma za sobą sekretnie zbudowaną koalicję, w rzeczywistości jego koalicja była również podkupiona przez hegemona podwójnie, zmieniając sią w kontrkoalicję. Albo i nie. W zależności od rozwoju sytuacji. Taki makiawelizm przed Machiavellim. A było to oparte o stary chiński koncept potęgi zwany „szi” (shi). Jest to relatywistyczna, płynna siła tworząca sojusze. Kluczem zwykle jest udawać, że jest się słabym, tak aby otumanić przeciwnika. Jak trzeba, to udawać silnego, ale odgrywanie słabszego ma tę zaletę, że hegemon nie czuje się zagrożony. 

W tłumaczeniu na język współczesny, Chiny używają starożytnej strategii „szi” w odniesieniu do świata zewnętrznego. Uważają, że trzeba otumaniać USA, grając potrzebującego słabeusza. To Mao wciągnął prezydenta Richard Nixona do zagrania chińską kartą. Chciał, aby Ameryka broniła Chiny przed Sowietami. Trzeba tylko było udawać uniżonego parweniusza, pozwalać się patronizować Waszyngtonowi. I wleje się strumień złota i broni. I tak się stało. Stany Zjednoczone zainwestowały setki billionów dolarów w Chińską Republikę Ludową. Grube pieniądzy poszły na zbrojenie Chińczyków, opłacanie im stypendiów w Harvardzie i innych szkołach, na pomoc ekonomiczną, transfer technologiczny i zastrzyki finansowe.

Większość elit amerykańskich łudziło się najpierw, że Chiny będą dobrym sojusznikiem w zimnej wojnie. A potem, po 1989 r., że zapanuje tam demokracja liberalna. Wystarczy, że wszystko im damy, staną się zamożni, a komunistyczny rząd dostrzeże, że najlepszy jest system wolności. 

To czyste naiwniactwo. Chiny chętnie wyzyskały amerykańską otwartość, wykorzystały dostęp do amerykańskich rynków, wydoiły Amerykę z kasy i własności intelektualnej. Oszukały amerykańskich  przedsiębiorców, aby inwestowali w Chinach, ale czysty zysk szedł do chińskich komunistów u władzy. Chiny praktykowały lenionowski NEP, a więc system merkantylny z barierami handlowymi. Zalewają Amerykę i świat tanimi produktami, które biją konkurencję nie tylko dlatego, że chińska siła robocza jest tak tania, ale również dlatego, że Pekin dostawał do niedawna preferencyjne kredyty oraz ulgi podatkowe i celne.  

Tymczasem Ameryka sukcesywnie wyzbywała się swego przemysłu ciężkiego, lekkiego oraz wydobycia. Teraz jest bezrobocie w sektorach tradycyjnych, a w wielu sprawach USA musi polegać na zaopatrzeniu z Chin, w tym również jeśli chodzi o surowce strategiczne. Jednocześnie Tron Smoka otacza Amerykę systemem sojuszów, przekupuje państwa ościenne i wchodzi Waszngtonowi w paradę, od Afryki przez Azję do Ameryki Łacińskiej. Ma już swoje małe przyczółki w Europie. Pillsbury ostrzega, że sytuacja jest bardzo poważna. 

USA powoli się budzi, aby sprostać temu zagrożeniu. Jednym z wybitnych przykładów jest powieść futurystyczna o III wojnie światowej. Powieść z przypisami. Autorami są pracownicy sektora bezpieczeństwa narodowego Ameryki. Jeden z nich dawał odczyty u nas w uczelni. Mówił o chińskim cyberzagrożeniu. Opowiadał też, że gry wojenne w amerykańskich uczelniach wojskowych i im podobnych zawsze pokazują dobitnie, że USA pobije w każdej sytuacji Chiny w wojnie konwencjonalnej. Ale nie w wojnie asymetrycznej, czyli takiej, gdzie stosuje się taktykę partyzancką, również w cyberprzestrzeni. 

P.W. Singer i August Cole („Ghost Fleet: A Novel of the Next World War”, Boston and New York: Houghton Mifflin Harcourt, 2015) opowiadają o tym, jak Chiny zdecydowały się w ograniczony sposób uderzyć na Amerykę. Do Pekinu dołącza się Rosja. Razem atakują bazy amerykańskie w strefie Pacyfiku. Chińczycy zajmują w walkach Hawaje. Od razu powstaje tam ruch oporu, głównie oparty na miejscowym garnizonie, ale również na cywilach. Mnożą się zamachy i akty sabotażu. A nawet ataki samobójcze. Singer i Cole naiwnie wyobrażają sobie, że okupacja będzie łagodna, chociaż przyznają, że za akty oporu Chińczycy wyrżnęli w pień mieszkańców kilku wysp indonezyjskich.  

Europejczycy poddali się od razu, a właściwie ogłosili neutralność i wyjście z NATO. Oprócz Anglii i Polski. Szczególnie kluczowy dla sukcesu amerykańskiej kontrofensywy jest udział ORP „Orzeł”, który odkrywa jako pierwszy nadchodzącą flotę chińską. Daje sygnał, zostaje storpedowany, ale ostrzeżeni Amerykanie rozwalają marynarkę przeciwnika. Zwyciężają również w cyberprzestrzeni i w powietrzu. Oraz odbijają Hawaje, gdzie miejscowy ruch oporu posiłkują desantowcy z polskich sił specjalnych. Co ma z tego Polska? Dostaje od Ameryki broń nuklearną. I w takiej sytuacji Rosja i Niemcy boją sięrobić inwazję na RP. 

Po wielkich bojach Ameryka wygrywa i sytuacja wraca do status quo ante. Trochę mięczackie zakończenie, no bo wypadałoby wyzwolić Chiny od komuny i popędzić kota Moskalom. Jak science fiction to science fiction.

Marek Jan Chodakiewicz
Waszyngton, DC, 30 grudnia 2018
www.iwp.edu 
Intel z DC

Artykuł pochodzi z najnowszego numeru "TS" (02/2019) do kupienia w wersji cyfrowej tutaj.


 

Polecane
Emerytury
Stażowe