Należy przypomnieć, że wiele z postulatów sierpniowych dotyczyło całej sfery działalności umożliwiającej wpływ na własne losy poprzez decyzje dotyczące całego kraju. Istota wtedy była możliwość wyrażania swoich dążeń i opinii, możliwość wpływu na otaczającą rzeczywistość, troska
o innych i chęć zapewnienia godnej egzystencji.

Wyrazicielem tych dążeń był NSZZ Solidarność. Po latach przełomu możemy stwierdzić, że o ile w sferze ambicji politycznych zostało zrealizowanych duża cześć postulatów, to w dalszym ciągu są one aktualne w miejscu pracy – tam skąd wypłynęły.
Najważniejszy postulat sierpnia 80 – zgoda na powstanie Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Solidarność był nadal aktualny w 1989 roku. NSZZ "Solidarność" od samego początku swojego istnienia zyskała duże poparcie wśród pracowników poczty i telekomunikacji. Pomimo inwigilacji ze strony struktur bezpieczeństwa ze względu na strategiczny charakter resortu. Budziła nadzieję na zmiany i rozwój niedoinwestowanej Poczty i Telekomunikacji, gdzie zarobki były wtedy dużo niższe od średniej krajowej (ok. 70 %).
Od początku "Solidarność" w PPTiT prowadziła bardzo aktywną działalność na rzecz obrony praw pracowniczych, jednocześnie popierając wszelkie działania zmierzające do rozwoju firmy.

Pierwszą branżową strukturę, obejmującą swoim zasięgiem działania wszystkie zakłady pracy resortu łączności, stanowiła powołana w 1980 roku Krajowa Komisja Koordynacyjna Pracowników Łączności NSZZ "Solidarność". Przewodniczącym został Piotr Kobak z GUTM Warszawa. Legalną działalność NSZZ "Solidarność" struktur branżowych przerwał stan wojenny wprowadzony przez władze komunistyczne 13 grudnia 1981 r.

Już w trakcie rozmów przy „okrągłym stole” w roku 1989 szereg organizacji zakładowych NSZZ Solidarność w resorcie łączności rozpoczęło jawną działalność. Po ponownej rejestracji zaczęły powstawać organizacje zakładowe obejmujące swoich zasięgiem działania pracowników poczty i telekomunikacji, którzy zatrudnieni byli w jednym przedsiębiorstwie pod nazwą państwowej jednostki organizacyjnej Poczta Polska, Telegraf i Telefon. Strategiczne decyzje dotyczące warunków pracy i wynagradzania zapadały na szczeblu centralnym - w Dyrekcji Generalnej i Ministerstwie Transportu, Żeglugi i Łączności. Istniała naturalna potrzeba wyłonienia jednej, wspólnej dla całego przedsiębiorstwa, reprezentacji NSZZ Solidarność.

Z inicjatywą wznowienia po stanie wojennym działalności w oparciu o strukturę krajową wystąpili działacze komisji zakładowych NSZZ Solidarność w ZRiT we Wrocławiu i CRiT w Warszawie. Podczas pierwszego spotkania, które odbyło się w Warszawie w Centrum Radiokomunikacji i Telekomunikacji w dniu 26 lipca 1989 roku powołano Tymczasową Krajową Komisje Koordynacyjną NSZZ Solidarność Pracowników Łączności. Jej pierwszym przewodniczącym został Czesław Zbroch.  W skład grupy inicjatywnej weszli m.in. Krystyn Antczak, Elżbieta Zawodnik, Andrzej Szews, Teresa Rądlewska. Wkrótce z grupą inicjatywną nawiązali kontakt działacze z innych regionów kraju.
W dnia 17-19 listopada 1989 roku zwołano II (I po stanie wojennym) Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ Solidarność Pracowników Łączności. Odbył się on we Wrocławiu. Obradom przewodniczyli Wiesław Sagan i Marian Gmyrek. Sprawozdanie z działalności Tymczasowej Krajowej Komisji  Koordynacyjnej NSZZ Solidarności  Pracowników Łączności za okres 26.07-17.11.1989 r. przedstawili Czesław Zbroch i Krystyn Antczak.

Omawiany okres przypadł na burzliwe zmiany społeczno-polityczne i niezadowolenia pracowników łączności ze swojej sytuacji materialnej. Negocjacje z Ministerstwem Transportu, Żeglugi i Łączności oraz Dyrekcją Generalną dotyczyły zarówno sytuacji PPTiT jak i wzrostu płac w resorcie. Rzecznikiem interesu negocjujących związkowców był wtedy Jacek Kuroń. Drugą stronę reprezentowała Minister Janusz Kamiński i odpowiedzialny za kontakty ze związkami zawodowymi Józef Oleksy. Wynegocjowano wtedy wzrost płac do 87% średniej krajowej, z możliwością dojścia do 100%, można było w tamtych warunkach uznać za sukces.

Udział w Zjeździe we Wrocławiu wzięło 80 delegatów, którzy na przewodniczącego Sekcji Krajowej Pracowników Łączności NSZZ Solidarność (SKPŁ) wybrali Krystyna Antczaka. Do składu pierwszego Zarządu weszli Czesław Zbroch (wiceprzewodniczący), Dariusz Stadnik (wiceprzewodniczący), Paweł Jędrzejewski (wiceprzewodniczący) Elżbieta Zawodnik (sekretarz), Danuta Baranowska (skarbnik). Ponadto w skład Zarządu zostali wybrani Janusz Jachnicki, Hubert Kamza, Bogumił Nowicki, Krzysztof Pietrusiak, Elżbieta Pacuła, Benedykt Sargalski, Stanisław Żeligowski.

Podczas tych obrad delegaci przyjęli uchwały regulaminowe oraz w sprawie rozwiązań płacowych i organizacyjnych w PPTiT oraz przystąpienia do PTTI (Międzynarodowej Organizacji Związkowej Poczta, Telegraf i Telefon). W pierwszym Regulaminie SKPŁ  czytamy – „z inicjatywy Komisji Zakładowych NSZZ Solidarność działających z pjo PPTiT oraz na podstawie Rozdziału V Statutu NSZZ Solidarność, tworzy się Sekcję Krajową Pracowników Łączności NSZZ Solidarność. Celem działalności Sekcji Krajowej jest skuteczne reprezentowanie interesów pracowników łączności wobec władz związku zawodowego, władz państwowych, administracyjnych i resortowych. Sekcja Krajowa zrzesza na zasadzie dobrowolności związkowe organizacje zakładowe NSZZ Solidarność z jednostek łączności”.

W tym pierwszy okresie działania Sekcji Krajowej skupiły się na sprawach płacowych, reorganizacji PPTiT, zmian w ustawie o łączności oraz interwencjach dotyczących działalności Dyrekcji Generalnej PPTiT i Ministerstwa Łączności oraz spółek działających w PPTiT . Nawiązano kontakt ze związkami zawodowymi za granicą . Szczególne znaczenie dla związku miał kontakt z PTTI, który zaowocował wymiernymi efektami w postaci zorganizowania kilkudziesięciu kursów szkoleniowych dla naszych związkowców, prowadzonych przez Georgea Nobla i Petera Atkinsa. Uwagę zwracano na przepływ informacji oraz stworzenie skutecznej struktury w tym zakresie. Należy przypomnieć, że posługiwano się wówczas głównie dalekopisem. Poprawę w przepływie informacji, a zwłaszcza szybkości ich przesyłania miał przynieść dopiero faks. Jedynie telefony grzały się jak dawniej (choć nie koniecznie stacjonarne).

Podział PPTiT na PUP Poczta Polska i Telekomunikację Polską  S.A. spowodował powołanie osobnych struktur krajowych w obu przedsiębiorstwach.  16 listopada 1991r. zapadła  decyzja Nadzwyczajnego Zebrania Delegatów  Sekcji Pracowników Łączności o podziale na branżę telekomunikacyjną i pocztową. Na Walnym Zjeździe Delegatów w Kiekrzu w dniach 20-22 lutego 1992 r. delegaci powołali osobne struktury branżowe. Postanowiono kontynuować  wspólną działalności w ramach Krajowego Sekretariatu Łączności NSZZ Solidarność, która trwa do dnia dzisiejszego. Od 1992 roku działalnością Krajowego Sekretariatu Łączności kierowali ś.p. Elżbieta Pacuła i w kolejnych latach Bogumił Nowicki i  Jerzy Lach. Obecnie Sekretariatem kieruje Bogumił Nowicki, będą jednocześnie przewodniczącym Organizacji Międzyzakładowej Pracowników Poczty Polskiej.

Uroczystości 30-lecia utworzenia pierwszej, po upadku komunizmu,  niezależnej struktury związkowej w branży pocztowej i telekomunikacyjnej – Sekcji Krajowej Pracowników Łączności NSZZ „Solidarność”,  odbędą się  26 września 2019 r. we Wrocławiu, w Centrum Historii Zajezdnia. Centrum powstało w wyremontowanej zajezdni autobusowej, w której 26 sierpnia 1980 roku doszło do strajku zapoczątkowującego wrocławską  „Solidarność”.

Uroczystości rozpocznie msza święta w kościele pod wezwaniem Św. Klemensa Dworzaka przy Alei Pracy, który od 1980 r. silnie jest związany z „Solidarnością”. W stanie wojennym  odbywały się tutaj msze św. w intencji ludzi pracy i Ojczyzny.  Po mszy św. zostaną złożone wieńce pod tablicą upamiętniającą powstanie „Solidarności”. Następnie ok. 250  zaproszonych gości weźmie udział w spotkaniu w Centrum Historii Zajezdnia, w trakcie, którego przewidziane jest m.in. uhonorowanie zasłużonych działaczy związkowych. Obchody uświetni koncert Agnieszki Chrzanowskiej i zespołu XVII LO im. Agnieszki Osieckiej.
 
Stanisław Kiezik