– Praca w DPS-ie jest bardzo ciężka, obciążająca psychicznie i fizycznie. Obecnie pracują tu w dużej mierze osoby, które są związane z placówką, z mieszkańcami i ci, którzy muszą dopracować do emerytury. Nie mamy nowych pracowników i nie zanosi się, żeby do nas przyszli, choćby z powodu charakteru pracy i braku podwyżek – mówi Magdalena Rogozińska, która pracuje w DPS-ie dla dzieci i młodzieży z głęboką niepełnosprawnością intelektualną w Łodzi. Pracownicy DPS-ów czują, że wszyscy o nich zapomnieli.

Nie ulega wątpliwości, że rozpoczynający się 2023 rok obfitował będzie w wiele zmiennych i trudnych do przewidzenia zwrotów.

– Praca w DPS-ie jest bardzo ciężka, obciążająca psychicznie i fizycznie. Obecnie pracują tu w dużej mierze osoby, które są związane z placówką, z mieszkańcami i ci, którzy muszą dopracować do emerytury. Nie mamy nowych pracowników i nie zanosi się, żeby do nas przyszli, choćby z powodu charakteru pracy i braku podwyżek – mówi Magdalena Rogozińska, która pracuje w DPS-ie dla dzieci i młodzieży z głęboką niepełnosprawnością intelektualną w Łodzi. Pracownicy DPS-ów czują, że wszyscy o nich zapomnieli” – pisze w artykule „W DPS-ie nie pracuje się z przypadku” Barbara Michałowska. To właśnie sytuacji Domów Pomocy Społecznej poświęcony jest najnowszy numer „Tygodnika Solidarność”.

– Na początku Bardot nie wyraziła zgody na to, żeby ktoś mógł ją zagrać. Powiedziała, że nie po to zrezygnowała z kina, żeby teraz ktoś ją odgrywał. Po pierwsze – chciała mieć wpływ na sceny, w których aktorka wcieli się w nią samą. Po drugie – musi osobiście zaakceptować aktorkę. Zaczęły się poszukiwania. Była nawet kandydatura Claudii Schiffer. Bardot ją odrzuciła, mówiąc, że modelki są zbyt sztywne i nie chce, żeby w jej rolę wcieliła się modelka. Ostatecznie Bardot obejrzała moje zdjęcia próbne i powiedziała, że to ja mogę ją zagrać. To ogromne wyróżnienie – mówi Joanna Opozda, aktorka, w rozmowie z Bartoszem Boruciakiem.

Oczywiście, że nie wszystko, co się w życiu liczy, da się policzyć. Ale niektóre rzeczy – owszem – policzyć można. A nawet warto. Jak będą wyglądały te najważniejsze wskaźniki ekonomiczne nadchodzących dwunastu miesięcy? Subiektywny przegląd Rafała Wosia z autorskimi prognozami na rok 2023. Wytnijcie, zachowajcie i sprawdzimy za rok.

Wydaje się, że belgijskie służby specjalne odkryły całą „sieć” działającą „w imieniu” Maroka i Kataru. Jeśli chodzi o Katar, celem „sieci” była ingerencja w procesy decyzyjne w Parlamencie Europejskim poprzez wpływ na europejskich polityków na kluczowych stanowiskach. Lobby prokatarskie to być może tylko wierzchołek góry lodowej korupcji i nadużyć w Unii Europejskiej.

Unia Europejska, jej koryfeusze i pachołki odmieniają „demokrację” przez wszystkie przypadki. No i naturalnie „prawo” czy „państwo prawa” bądź nawet „demokratyczne państwo prawa”.

Jest i on! Długo wyczekiwany 2023 rok. Normalnie napisałbym, że wchodzi cały na biało, ale patrząc na aurę ostatnich dni, to już prędzej na szaro. Jaki będzie? Lepszy czy gorszy? A może po prostu inny? Spróbujmy przewidzieć, co nas czeka w nadchodzących miesiącach.

4 stycznia 1947 r. w Warszawie rozpoczął się proces Zarządu Głównego Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. 3 lutego 1947 r. ogłoszono wyrok. Najwyższą karę – KS – otrzymał Marian Gołębiewski. Kazimierz Leski i Henryk Żuk dostali po 12 lat, Józef Rybicki i Ludwik Muzyczka – po 10, Jan Rzepecki – 8, Jan Szczurek-Cergowski – 7, Antoni Sanojca – 6, Tadeusz Jachimek – 4. Najłagodniej potraktowano Emilię Malessę „Marcysię”, skazując ją na 2 lata.

Okres Bożego Narodzenia to świetny czas na czytanie. Można wrócić do dawnych lektur, ale też zmierzyć się z nowymi. I tak było także ze mną w tym szczególnym czasie.

W tym roku spędziliśmy ze starszym synem święta Bożego Narodzenia daleko od domu. Zmusiły nas do tego ważne sprawy rodzinne. Mam tu kilkoro Przyjaciół i groby bliskich, a w przeciwieństwie do miejscowej Polonii dla mnie to nie tradycyjne potrawy i śpiewanie kolęd jest istotą tych świąt.

Przez polskie kanały youtubowe przewinęły się liczne debaty na temat polskości, wizji Polski i jej samotności strategicznej. Temu ostatniemu zagadnieniu Marek Budzisz poświęcił książkę pod tym samym tytułem.

„To nie był łatwy rok”. Z taką tezą zgodzą się chyba wszyscy. Z czym kojarzy nam się mijający 2022 rok, jakie były jego kluczowe wydarzenia, osoby i hasła?

Wskutek zogniskowania się wielu czynników cywilizacyjnych, geopolitycznych, kulturowych, demograficznych i toczącej się III wojny światowej pod koniec 2023 roku jako społeczeństwo i wspólnota narodowa możemy żyć już w zupełnie innej rzeczywistości.

Chociaż wydawało się, że po dwóch latach pandemii COVID-19 nadejdzie wreszcie okres wytchnienia, miniony już 2022 rok nie okazał się dla nas łaskawy. Bestialski atak Rosji na Ukrainę spowodował narastający kryzys, którego skutkiem jest niespotykany od lat wzrost kosztów życia. Wszystko wskazuje na to, że również nowy – 2023 – rok upływać będzie pod wpływem wydarzeń zza naszej wschodniej granicy.

– Na początku Bardot nie wyraziła zgody na to, żeby ktoś mógł ją zagrać. Powiedziała, że nie po to zrezygnowała z kina, żeby teraz ktoś ją odgrywał. Po pierwsze – chciała mieć wpływ na sceny, w których aktorka wcieli się w nią samą. Po drugie – musi osobiście zaakceptować aktorkę. Zaczęły się poszukiwania. Była nawet kandydatura Claudii Schiffer. Bardot ją odrzuciła, mówiąc, że modelki są zbyt sztywne i nie chce, żeby w jej rolę wcieliła się modelka. Ostatecznie Bardot obejrzała moje zdjęcia próbne i powiedziała, że to ja mogę ją zagrać. To ogromne wyróżnienie – mówi Joanna Opozda, aktorka, w rozmowie z Bartoszem Boruciakiem. To właśnie rozmowa z aktorką jest tematem okładkowym „Tygodnika Solidarność”.

Można się różnić i to jest piękne. To daje pole do rozmów, żeby mieć inną perspektywę, wysłuchać tego, co kolega ma do powiedzenia – mówią członkowie kabaretu OT.TO Andrzej Tomanek, Ryszard Makowski i Wiesław Tupaczewski w rozmowie z Bartoszem Boruciakiem.

Rok 2022 to był dziwny rok. Jakby po długim i forsownym biegu nagle trzeba było jeszcze… przyspieszyć. Zaczynaliśmy go, mając w plecaku dwa lata pandemii COVID-19. Ledwie zaczął się rozkręcać, a już nastała wojna zaraz za naszą wschodnią granicą. Potem były kolejne wyzwania. Z jednej strony państwo i społeczeństwo musiały udźwignąć przyjęcie kilku milionów uchodźców wojennych. Z drugiej, poradzić sobie w warunkach inflacji, która (w połowie roku) weszła na poziom dwucyfrowy. Jesienią zajmowały nas lęki o energetyczną drożyznę. A na koniec mieliśmy jeszcze zbłąkany pocisk, który spadł na polską ziemię, zabijając polskich obywateli. Mało jak na jeden rok?

To, że bezpieczeństwem na ulicach zacznie zajmować się sztuczna inteligencja, było wiadomo przynajmniej od kilkunastu lat, kiedy w chińskich metropoliach uruchomiono do końca program szpiegujący obywateli – wymierzający im punkty dodatnie i ujemne, kontrolujący ich praworządność, przestrzeganie prawa, a często także czytający z ruchu ust. Jednak po cichu do wejścia na ulice szykują się roboty-zabójcy, czyli elektroniczna drogówka wystawiająca mandaty sekundę po złamaniu prawa przez kierowców.

W niedzielę, 20 listopada br., we wczesnych godzinach porannych zakończyła się, z dwudniowym późnieniem, w Szarm el-Szejk w Egipcie konferencja klimatyczna ONZ COP27. Przedstawiciele niemal wszystkich państw świata ostatecznie porozumieli się co do treści 60 decyzji wdrażających postanowienia kolejnych dokumentów: Konwencji klimatycznej, Protokołu z Kioto i Porozumienia paryskiego.