„Antysystem” to pojęcie tak wyświechtane, że aż wstyd używać go na serio. Kapitalizm dawno zrobił z niego towar jak każdy inny, a liberalna demokracja – wygodny chwyt do ogłupiania tłumów. Funta kłaków nie są warte również opowieści o rzekomych represjach wobec ludzi, którzy dziarsko stają do walki z „głównym nurtem”. Jest dokładnie odwrotnie: ich „walka” bywa wręcz przepustką do najpopularniejszych programów i łatwych pieniędzy.

Służba zdrowia stoi na krawędzi – alarmują pacjenci. Przedstawiciele związków zawodowych zaś uważają, że to rząd powinien zadbać nie tylko o korzystających z usług medycznych, ale także o pracowników systemu, a zamiast tego skłóca skupione wokół ochrony zdrowia środowiska i działa w kierunku destabilizacji systemu. Jednym z punktów zapalnych jest ustawa o minimalnych wynagrodzeniach w ochronie zdrowia, która obowiązuje od 2017 roku.

Moi podopieczni z baraku socjalnego zbuntowali się przeciwko dyktaturze grzejniczków elektrycznych. Uruchomili stare, nierozebrane jeszcze kafloki bez przeglądu kominiarskiego. Palą szmatami. W innym lokalu zamontowano kozę z rurą do komina – co prawda rękami zduna, ale bez zgody Zakładu Budynków Miejskich. Nawet nie, że tej zgody mieszkańcom odmówiono – po prostu nikt o nią nie występował.

Z perspektywy pracowników ochrony zdrowia ostatnie działania rządu coraz częściej postrzegane są nie jako przypadkowe potknięcia, lecz jako świadoma próba demontażu mechanizmu, nawet w obszarach, które dotychczas działały dobrze. Pracownicy mają poczucie, że zamiast realnego wsparcia otrzymują kolejne ciosy, i to w najbardziej fundamentalne obszary ich bezpieczeństwa zawodowego.

Polskie kłopoty ze służbą zdrowia nie są wyjątkiem, lecz częścią globalnego kryzysu systemów opieki medycznej, w których zderzają się gigantyczne interesy, ograniczone zasoby i nierealne oczekiwania wobec polityków.

– Działania hybrydowe, propagandowe, realizowane w cyberprzestrzeni są zawsze skoordynowane. W dzisiejszych czasach takie ataki dronów czy sprawa z ładunkiem wybuchowym na torach nigdy nie dzieją się samoistnie, towarzyszy im ogromna operacja informacyjna i psychologiczna. Musimy w końcu zacząć częściej mówić, że jesteśmy na froncie tajnej wojny, wojny ciągłej, w której orężem jest dezinformacja, kłamstwo i walka informacyjna – mówi ppłk Marcin Faliński w rozmowie z Jakubem Pacanem.

Polski system ochrony zdrowia stoi na krawędzi. Tego zdania są zarówno jego pracownicy jak i pacjenci. W najnowszym numerze „Tygodnika Solidarność” (47/2025) przyglądamy się narastającemu konfliktowi między rządem a środowiskiem medycznym. Działania rządu postrzegane są nie jako potknięcia, ale świadoma próba demontażu kluczowych mechanizmów płacowych, co grozi chaosem i uderza w bezpieczeństwo zawodowe medyków oraz samych pacjentów.

Polska stoi dziś na niebezpiecznym zakręcie historycznym: mimo patriotycznych uniesień i rocznicowych deklaracji ponownie dryfuje w stronę utraty realnej podmiotowości, powtarzając błędy przeszłości i oddając kluczowe decyzje w ręce zewnętrznych ośrodków władzy.

– Dzisiaj powinniśmy sobie życzyć, aby obecna telewizja służyła odbiorcom, a nie tylko władzy, partiom politycznym i zarabiającym w niej ludziom. Niestety wciąż na nowo powielamy wzorzec telewizji partyjnej czy też rządowej – mówi Monika Luft, autorka książki „Oko prezesa. Telewizja PRL od Sokorskiego do Drawicza”, w rozmowie z Marcinem Darmasem.

– Sprowadzamy stal z Brazylii, Indii czy Krzywego Rogu, gdzie jej produkcja jest o wiele bardziej emisyjna niż u nas, transportując ją statkami z potężnymi silnikami diesla przez pół świata. Jednocześnie wstrzymujemy pracę linii i zakładów, w których sami możemy produkować w o wiele bardziej ekologicznych warunkach. Jaka jest w tym logika? – mówi Mirosław Nowak, przewodniczący MOZ NSZZ „Solidarność” ArcelorMittal Poland S.A. w Dąbrowie Górniczej, w rozmowie z Jakubem Pacanem.

Polskie hutnictwo pogrąża się w najpoważniejszym kryzysie od dekad – dławi je unijna polityka klimatyczna, zalew taniej stali spoza UE i brak reakcji rządu, a konsekwencje mogą wykraczać daleko poza samą branżę.

Gdybym miał powiedzieć, które z wydarzeń związanych z Marszem Niepodległości uważam za mówiące najwięcej o obecnym stanie Polski, wymieniłbym zapewne pogłoski o wyłączeniu na czas Marszu kluczowej stacji metra, i reakcję na – tym razem autentyczne – wyłączenie w tym czasie kolejowego Dworca Centralnego. Czy raczej – o wywołanym przez oba te wydarzenia szumie w społecznym polu informacyjnym, owocującym charakterystycznymi emocjami.

„Ameryka też się sypie, to osobny rozdział/ Bill Clinton palił trawę, ale się nie zaciągał” – śpiewał Kazik już dekady temu. I od tamtej pory niewiele się chyba zmieniło, Ameryka się sypie, ale trwa, a Bill Clinton pewnie nadal pali trawę. Sypie się chyba także niestety ruch MAGA, który był nadzieją dla Amerykanów na powrót do względnej normalności.

Temat mediów publicznych dla bardzo wielu odbiorców wydaje się dziś całkowicie nieistotny. O TVP słyszymy wyłącznie przy okazji kolejnych propagandowych wyczynów jej najbardziej znanych dziennikarzy i kolejnych starć Doroty Wysockiej-Schnepf z Krzysztofem Stanowskim i politykami opozycji. O radiu jest dużo ciszej, o Polskiej Agencji Prasowej nie mówi się i nie pisze zbyt wiele, póki nie przydarzy się jej kolejna wpadka lub jawna manipulacja. Niedawny panel poświęcony tej tematyce podczas konwencji PiS stał się dość głośnym wydarzeniem, głównie jednak za sprawą doboru gości. Temat jednak żyje. Właśnie pojawia się ministerialna propozycja nowej ustawy medialnej.

Usuwanie z politycznej sceny partii Szymona Hołowni zbiega się próbą likwidowania politycznego centrum. Donald Tusk doskonale rozumie, że chwiejny elektorat podatny na argumenty prawicy może pozbawić go władzy.

Polskie huty to nie tylko dzieje narodowego przemysłu, ale także kawał historii polskiego ducha. Zrządzeniem Opatrzności zakłady pracy i osiedla, które miały być miejscami bez Boga, stały się z czasem bastionami wiary.

Klimatyści postawili nam na horyzoncie kolejny cel. Emisje CO2 muszą zostać zredukowane o 90 proc. do 2040 roku. Ambicje Unii Europejskiej stają się coraz bardziej wygórowane, ale w tym szalonym wyścigu Europa nie zauważyła, że... nikt się z nią nie ściga.

Łatwo zmanipulować odbiorcę efektowną mieszanką faktów i zmyśleń. Tego właśnie typu mechanizmy zamętu pojawiają się w sporach o konstytucję, gdy polityczna uznaniowość zastępuje rzetelną interpretację prawa.

Jakiś czas temu wynająłem kawalerkę pewnemu studentowi. Początkowo wszystko układało się dobrze, do czasu, gdy po kilku miesiącach mój najemca przestał płacić czynsz. Przypomnienia, prośby, a nawet groźby, nic nie pomagały. W końcu uznałem, że jedyne wyjście to „wyrzucić lokatora”. Wiem, że to dość powszechny temat i w praktyce chyba nie jest to takie proste, ale czy właściciel może samowolnie zabrać klucze takiemu nieuczciwemu najemcy, wynieść jego rzeczy i zmienić zamki?

Zapewne znają Państwo frazę: „Operacja się udała, ale pacjent zmarł”. Pasuje ona jak ulał do obecnej sytuacji w służbie zdrowia, która jest katastrofalna. Choć premier i Ministerstwo Zdrowia robią wszystko, by pudrować rzeczywistość, to coraz mocniej widać postępujący rozkład. Czy to już agonia?