Niemcy nie mają się dobrze. Coraz częściej określa się ich jako „chorego człowieka Europy”. Termin ten służy od czasów upadającego imperium osmańskiego dwieście lat temu za publicystyczny opis kraju cierpiącego na poważny oraz trwały rozkład polityczno-gospodarczy. „Kaputt” – to tytuł świeżutkiej książki wpływowego niemiecko-brytyjskiego komentatora Wolfganga Münchaua. Nie trzeba chyba nawet znać niemieckiego, by wiedzieć, jak się to tłumaczy.

Mamy dla Was mocny numer „Tygodnika Solidarność”. Jego tematem przewodnim jest analiza powyborczej rzeczywistości w Niemczech. Kraju, o którym coraz częściej pisze się dziś i mówi jako o „chorym człowieku Europy”.

Wszystko wskazuje na to, że po wyborach w Niemczech 23 lutego, których wyników nie znam, pisząc te słowa, kanclerzem zostanie Friedrich Merz z CDU. Najprawdopodobniej powstanie także znowu rząd wielkiej koalicji CDU z SPD. Chyba że nastąpi polityczne trzęsienie ziemi niemieckiej i okaże się, że żadna stabilna większość nie jest możliwa bez AfD. Wówczas Niemcy wejdą w epokę wielkich napięć politycznych.

Dopiero co strach było otworzyć buzię w mediach społecznościowych, żeby człowieka nie dopadła chmara nakręconych młodocianych. A to, że planeta płonie, a to że przez takich jak ja „dzieci popełniają samobójstwa” (nie wiadomo, dlaczego ani jak konkretnie, ale wiadomo, że przeze mnie). A tu nagle jakby cisza.

Wyszedł i błysnął. Nie tylko laserem przemówienia, także prezencją. J.D. Vance pokonał całe monachijskie zgromadzenie swym lookiem: połączenie naturalności, elegancji, charyzmy. A nasi prominenci?

Poezja polska nie raz, nie dwa łączyła miłość do ojczyzny z goryczą. Co się dziwić w kraju, który przez tak długi czas a to znikał, a to się pojawiał. A jak się pojawiał, to hodował przekonanie, że to rzadko występujące w przyrodzie dobro – Polska – znalazło się w rękach agentów.

Często się słyszy o osobach, które wykorzystują luki w prawie, np. rejestrując firmy w rajach podatkowych czy korzystając z trików podatkowych lub innych przy prowadzeniu firmy. Czy to jest legalne, czy jednak grozi za to odpowiedzialność karna?

Leszek Miller swój niezwykły awans społeczny – od dziecka ubogich robotników do premiera Polski i uznanego autorytetu politycznego – zawdzięcza w dużej mierze Moskwie. Nic więc dziwnego, że cała jego kariera naznaczona jest wschodnim sentymentem.

Chyba wszyscy znamy baśń „Nowe szaty króla” Hansa Christiana Andersena, w której oszuści, wykorzystując próżność władcy, rozpowiadali, że potrafią utkać niezwykły materiał niewidoczny dla głupców. W efekcie król złożył zamówienie, a cały dwór, nie chcąc dać się ośmieszyć, utwierdził go w przekonaniu, że widział cudowny materiał. Podobnie zachował się lud, a o nagości władcy powiedziało jedynie niewinne dziecko, na które nikt nie zwracał uwagi.

Na swój pokrętny sposób reakcja Europy na działania obecnej administracji Stanów Zjednoczonych w sprawie wojny rosyjsko-ukraińskiej jest zrozumiała. Ale nie stoi za tym rzecz jasna troska o los Ukrainy, a zdecydowanie bardziej próba odzyskania inicjatywy przez tę część światowych elit politycznych, którym zwycięstwo Donalda Trumpa zaserwowało coś w rodzaju ciosu w splot słoneczny i zachwiało ich dotychczasową pozycją. Bo gdyby chodziło tylko o Ukrainę, Europa mogła już na początku konfliktu zrobić znacznie więcej, by zmusić Putina do cofnięcia się.

Przywódcy Unii Europejskiej wpadli w panikę. Wiceprezydent Stanów Zjednoczonych krótkim przemówieniem starł w pył mozolnie budowaną przez nich ideologię nowego modelu demokracji. Pokazał, że w rzeczywistości tworzą tyranię, która tylko pozornie różni się od chińskiej czy rosyjskiej.

- Postawiono nam po przeprowadzeniu czynności zarzuty, do których staram się odnosić publicznie, gdyż zostały one niemal od razu upublicznione. Zarzuty absurdalne. Nie mam żadnej wątpliwości, że sprawa ma charakter polityczny i jest skutkiem mojego zaangażowania i komentowania naszej rzeczywistości – mówi Błażej Spychalski, były rzecznik prasowy prezydenta Andrzeja Dudy, w rozmowie z Igorem Zalewskim.

– Wszystko zaczęło się na początku lat 90. W moim domu w Korei Południowej miałem serię komiksów przedstawiających różne państwa świata. Pamiętam, że były tam opisane wydarzenia w Stoczni Gdańskiej, walka o demokrację i upadek komunizmu – mówi Chang Il You, kierownik Centrum Współpracy Polska-Korea Południowa przy Uniwersytecie Śląskim, w rozmowie z Jakubem Pacanem.

Slavoj Žižek od dawna budzi sympatię bardzo różnorodnych środowisk – i na lewicy, i na prawicy ma zarówno oddanych zwolenników, jak i zagorzałych wrogów. Słoweński marksista słynie z oryginalnych, prowokacyjnych i niekonwencjonalnych wypowiedzi na temat filozofii, polityki czy kultury. Teraz uderza w kolejne tabu, wzywając ateistów do namysłu nad chrześcijaństwem.

Kolejny raz okazało się, że w jedności siła. Że razem można wygrać z potęgami lub walczyć z nimi jak równy z równym. Że wspólne działanie przynosi efekty, których jednostka nie ma szans osiągnąć.

Na emeryturę przechodzą właśnie osoby, które w okolicach 1980 roku rozpoczynały swoją drogę zawodową. Przez te lata zmieniła się Polska, zmienił się także diametralnie rynek pracy i oczekiwania kolejnych pokoleń pracowników co do warunków, w jakich przebiega ich droga zawodowa. Wraz ze zmianami na rynku pracy musiał zmienić się także sam Związek.

Jedno jest pewne. Będziemy mieli w nadchodzących tygodniach i miesiącach powrót wielkiego chaosu informacyjnego w temacie Ukrainy. Znamy to dobrze z przeszłości. Przypomnijcie sobie, jak było, gdy trzy lata temu ruszała rosyjska inwazja. W przestrzeni fruwały najróżniejsze wieści. A to, że ruscy spadochroniarze zajmują właśnie lotnisko w Kijowie. A to znów, że Ukraińcy gromią napastników na wszystkich frontach, a Putin palnął sobie w łeb.

Tradycyjne wartości, nowe technologie, zmiany pokoleniowe. W jaki sposób połączyć historię z nowoczesnością? W najnowszym numerze „Tygodnika Solidarność” pokazujemy, jak robi to największy w Polsce związek zawodowy – NSZZ „Solidarność”.

To jeden z pewników: skoro pojawiliśmy się na ziemi, to musimy się w niej znaleźć. Obrót ciała, bynajmniej nie niebieskiego. Prawo materii. Ale niektóre odejścia mają w sobie coś metafizycznego. Molier, który zmarł na scenie, grając „chorego z urojenia” – i widzowie byli przekonani, że nadal oglądają Argana fingującego własną śmierć, podczas gdy to autor i aktor w jednej osobie żegnał się z doczesnością.

W rozmowie z Bartoszem Boruciakiem, młody artysta Krzysiek Bączkowski opowiedział o swojej życiowej pasji do tenisa ziemnego i o tym jak radzi sobie jako trener. Mówił także o jego drugiej miłości do tworzenia muzyki. Wyjaśnił również, że zamierza tworzyć piosenki z różnych gatunków muzycznych. Opowiedział również o tym jak chciałby pomagać ludziom cierpiącym na traumy z przeszłości.