Mam nadzieję, że wypoczęliście Państwo przez Święta. Jeśli byliście już Państwo zmęczeni polityką, to mam dla Państwa dwie wiadomości – dobrą i złą. Dobra: po jesiennych wyborach wszystko się uspokoi. Zła: to był dopiero przedsmak tego, co nas czeka. A czeka nas naprawdę wiele. Trudno się dziwić, bo stawka wyborów parlamentarnych jest historyczna.

Po pierwsze, Polacy pokażą, czy odpowiada im kierunek zmian, jaki zaproponował obóz Zjednoczonej Prawicy. Jeżeli tak, to mają one szanse “okrzepnąć” i na stałe wpisać się w krajobraz polityczny. Nie jest tajemnicą, że na gruntowną przebudowę państwa potrzeba więcej niż jednej kadencji. Jeżeli jednak Polacy podziękują rządzącym, to opozycja zrobi wszystko, aby odwrócić wprowadzone zmiany i uniemożliwić PiS powrót do władzy.

Po drugie, jesienne wybory będą miały również istotną stawkę kulturową. Przy urnach zdecydujemy, w jakim stopniu zrealizuje się plan agresywnej laicyzacji Polski. Przesada? Odsyłam do ostatniego felietonu, w którym wskazałem pierwsze niepokojące sygnały tego zjawiska. Przy okazji warto też przeanalizować, kto będzie tworzyć blok opozycyjny. Zapewniam jednak, że nie będzie on centrowy.

Po trzecie, wynik wyborów w Polsce wpłynie zapewne na kształt całej Unii Europejskiej. Choć jej kondycja i wewnętrzne uwarunkowania również nie są i dla nas bez znaczenia. W powietrzu unosi się jednak moment politycznego przesilenia, a ostatnie wydarzenia tylko to potwierdzają. Warto mieć tego świadomość.

W związku z powyższym trudno się dziwić, że politycy zaserwują nam niezwykle intensywny spektakl. Jeśli do tej pory wszystko było przedmiotem konfliktu, to teraz będzie jeszcze bardziej. Czeka nas ostatnia odsłona “wojny totalnej”. Wojny, w której nie będzie się brało jeńców. Co to oznacza? To, że już teraz trzeba się mentalnie przygotować na nieustanny atak politycznej propagandy, oszczędne gospodarowanie prawdą i permanentny spór.

Obie partie zresztą sprytnie korzystają z syndromu tzw. oblężonej twierdzy. Grzegorzowi Schetynie udało się utrzymać władzę w PO, spacyfikować wewnętrzne konflikty i pokonać Nowoczesną. Z kolei PiS swoimi działaniami przypomina czasami partię opozycyjną aniżeli ugrupowanie, które rządzi samodzielnie. Chociaż PiS wchodzi w nowy rok jako partia prowadząca w sondażach, to wydaje się, że ugrupowanie Jarosława Kaczyńskiego potrzebuje czegoś więcej niż ograniczenia się do administrowania krajem. Jedno jest pewne – nie będziemy narzekać na nudę.

Karol Gac

Artykuł pochodzi z najnowszego numeru "TS" (02/2019) do kupienia w wersji cyfrowej tutaj.