Roman Giertych i duch Jagona

– Nienawiść do prezesa, to wiary mej wyznanie – syczy mecenas w cieniach sejmowych krużganków. – Czyż to nie on chytrym podstępem strącił mnie z tronu mej chwały? Niech drży tedy, bo oto kroczy mściciel, którego zamysły sam Jagon by pochwalił!
Poseł Roman Giertych Roman Giertych i duch Jagona
Poseł Roman Giertych / screen YT - Tomasz Lis

– Prawda to czy złuda, dość mi tej hańby, by przysiąc pomstę wieczną. A zniewaga ta z dawnych lat się rodzi, z przymierza przeklętego. Nie dla złota ni zaszczytów ja w nie wstępowałem, lecz by układ zmiażdżyć, złoczyńców w lochy rzucić. Ty zaś, prezesie, dla władzy jeno, nie cnót, na tron się wciąż wspinałeś! Psy swe węszące na nas nasłałeś, by szpiegów żerem uczynić przyjaciół akta. Zdrad twych gros cały, więc i moja mi wybaczona – oto sprawiedliwość w mej dłoni płonie! – mija mecensa senator, marszcząc brwi na szaleństwo osobliwe. – Czy Kiero dobry miał pomysł takiego konia narowistego w zaprzęg nasz wpinać? – myśli. – Jeszcze kiedyś komu krzywdę wyrządzi... A mecenas w amoku, złorzeczyć nie przestaje. 

 

Zdrada

– Jak śmiesz, Jarosławie, równać się ze mną? – woła Giertych; cień prezesa wzrok mu mroczy, po sejmowych salach jak lunatyk błądzi. – Jam Sprawie oddan od zarania, Tyś ślepy na idee, co czystość w sercu noszą. Gdy ja na szafot komunistów wiodłem z ogniem w duszy, Tyś lustrację ważył ostrożnie, jak na targu kupczyk. Układność Twa granic nie znała – jam niepodległość naszą tarczą chronił, Tyś zdrady pergaminy z Zachodem podpisywał, w paszczę molocha rzucał. Gdy ja narodu chwałę z junakami krzewiłem, Tyś do ołtarza Ziuka modły wznosił. Oto mych cnót przyczyna, oto Twych skaz źródło! Tyś dyktaturę klecił, nami jak pionkami bawiąc się w mrocznym zamyśle, jam ludowi władzę oddać pragnął... No, może nie w pełni – nieraz 
z ministerstwa tylnymi wrotami uchodziłem, gdy młódź wzburzona pod murami warowała – lecz to dla dobra wszech, nie mego! Jam prawicę ku kontrrewolucji wieść miał, Tyś mi ją podstępem wydarł. Tak, los mnie pokarał za szlachetność mą i wolę czystą. Gdy ja młodzieży serca tradycją poiłem, Tyś w gabinetu otchłani zdrady sztukę ćwiczył – sieci tkał, w sztylety truciznę wcierał, skrytobójstw kunszt Ziuka Twego zgłębiał, co uwzniośleniem ludu wzgardził, jeno siłę nagą czcił – nahajem krucyfiks zastąpił! Taka prawda o Tobie!

– Niestety, rację miałeś, co przyznać po latach muszę. Nauka to była sroga, lecz przeklęta będzie dla Ciebie godzina, w której ją pojąłem. Zwycięża nie ten, kto ideę hołubi, lecz kto na przedmurzu wieczorną porą bandyckie rzemiosło ćwiczy, filozofię rzezi rozwija, intelektem swym mokrej roboty sztukę wznosi w wyższe sfery! Znałem ja takich w adwokackim żywocie – prawnicy: syny księcia ciemności, jak mówią o nich mędrcy. Oni mnie gmatwać uczyli, prawdę zaciemniać, intrygi tkać, nici zatrutych pomówień snuć, co duszą i złapać tchu ofierze nie dają. Gdyś mnie tedy ugodził, upokorzył, partię mą, z trudem plecioną, w proch zdeptał, do szkoły oszustwa mej dawnej sięgnąłem pamięcią. I w takim rynsztunku plugawym, choć potężnym, zawołałem – na pohybel cnocie, niech duch Mefista i Machiavellego wstąpią w mą pierś, i niechaj pomsta ma Kaczyńskiego w pył obróci! – majaczył Mecenas, aż tu straż sejmowa, gdy zoczyła, jak piekielnym płomieniem gorzeje twarz Romana, kroku przyspieszyła, a pot z nogawek wszystkim kapał, na posadzce wysokiej izby trop znacząc.

 

Pakt

– Zrazu w rzemiośle diabelskim byłem niezdarny – szepcze Giertych, nie zważając na niechciane uszy kłębiące się po sali. – Kroczyłem ostrożnie w mrokach piekielnych, niby dziecię od matczynej piersi odjęte i bałem się w limbo zanurzyć, więc drobne tylko złośliwości słałem, by twój żywot, prezesie, zatruć. Wrogów Twych, co miażdżyć chciałeś, togą mą osłoniłem, byś zbyt lekko triumfu nie zaznał. Jak giez brzęczałem, byś w szale mnie odpędzał, aż głowa Ci spuchnie od trudu. Czas dowiódł słuszności mej drogi, bo wśród zaszczutych był syn Kiera Tuskifera, pana czeluści, co mą pomoc ujrzał i w progi swe zaprosił. Ledwom stopę w jego królestwie postawił, zdrada dawnych cnót mnie sparzyła. Kiero, o którym powiadają, że w bezsenne noce moralne kręgosłupy łamie, a ich trzask tylko ukołysać potrafi, słów nie tracił. Wiedziałem: pakt muszę zawrzeć, na ołtarzu zemsty słodkiej ideały złożyć, a on mi pomsty klingę wykuje. I tak się stało.

– Dam Ci, Giertychu, zastępy impów i demonów pomniejszych – rzekł Kiero Tuskifer – co w cyfrowej otchłani ekskrementem ciskają we wszystko, co żywe. Siła w nich drzemie, lecz wodzy im trzeba. Ty, narodowiec surowy, autorytet wzbudzisz, te bestie dzikie ujarzmisz, by ich moc jak płomień w soczewce skupić i prezesa ugodzić. Czyń to z głową, a dziurę w jego kapocie spranej wypalisz niejedną, aż krew jego twe oko nakarmi, a woń skóry spalonej nozdrza nasyci.

– Cena była sroga – w kloakę pospólstwa zstąpiłem, majestat mecenasa w kieszeń skryć musiałem. O, jakże trudny smród plugawych słów i pomówień, co powietrze trują! Z gnoju jednak giganta ulepiłem, co jednym stąpnięciem wrogów miażdży. Niesforne były jego członki, jak u epileptyka co go w niechcianą porę zły duch nawiedza, lecz z czasem nauczyłem go ciosów celnych, ostrzegając, gdzie nie bić, by sądy nie ścigały. Tego potwora wyhodowałem – swąd jego Prezesa i sług kaczych dławi. Takim dziełem się chlubię, choć dusza ma w mroku uwięzła! – tak Giertych przemawiał, nie bacząc, jak oglądają się na niego z ław sejmowych przyjacioły. Każdy drapał się w głowę, pytając, czy medyka nie wezwać; jednak raz po raz uspokajali się, że dziwactwa mecenasa Kiero znosić kazał cierpliwie, bo mała to cena jak jego na wartość w boju.

 

Przepowiednia

– Gdym cyfrowego golema z łajna ulepił tymi dłońmi – szepcze Giertych, w mroku duszy swej brodząc – i gdym go wyuczył kroków niby dziecię własne, mniemałem, że snu spokojnego zaznam, prezesa upokorzenia mszcząc. Lecz tej nocy, gdy bestia ma powstała, widzenie senne mnie nawiedziło. Sprawiedliwość, w bieli szat, o wzroku czystym, jak matka do syna rzekła: „Cóż żeś uczynił, Giertychu? Togę, com Ci powierzyła, ekskrementem splamiłeś, w zemście się spaliłeś, dary me zmarnowałeś. Wiedz, że takiej zdrady talentów nie wybaczę – staniesz przede mną, choćbyś i pomsty dokonał!”. I patrzyła tak przenikliwie, jakby grzechy me ujrzała. Zawstydzon na chwilę, wspomniałem prezesa zniewagi – wzrok mój stwardniał. Tak mierzyliśmy się oczyma, aż sen prysł, a jam się zerwał z ławy sejmowej, roztrzęsion.

– Widziadło minęło, lecz los mój poznałem. Telefon chwyciłem – golem z gnoju, latami lepion, hulał w szale: jak taran w mury PiS-owskie bił, włości Kaczyńskiego burzył, lud jego w krwawą miazgę przemieniał. Czy poskromić go zdołam, gdy w furii wszytko tratuje? Stanę na drodze – sam w proch obrócon zostanę. A Kiero Tuskifer, pan mój piekielny, sabotaż ujrzawszy, mnie twemu stworowi w ofierze złoży, by na oczach ludu mię pożarł!
– Czy dla strzępów dawnych cnót ustąpić, uciec, paść, by Sprawiedliwość pociechę ze mnie miała? Czy zbyt dalekom w dziele zniszczenia zszedł, by duszę ocalić? Gorsze to przepowiednie niźli kąpiel w ogniu zemsty, com codziennie jej zażywał. Podszept, że cofnąć się mogę, że wstydu ustrzec zdołam, że przodków duchy za konszachty z bezbożnikami nie spluną na mnie z pogardą... O, straszne chwile, gdy podszept wiary woła: zawróć! Lecz brzęk prezesa łańcuchów w fantazji mej dźwięczy – i w piekielną wędrówkę brnę dalej, w matni, wiedząc, że u kresu Sprawiedliwość mnie czeka.


 

POLECANE
Symboliczne zdjęcie liderów Trójmorza zgromadzonych wokół Włóczni św. Maurycego i wizerunku Chrobrego z ostatniej chwili
Symboliczne zdjęcie liderów Trójmorza zgromadzonych wokół Włóczni św. Maurycego i wizerunku Chrobrego

We wtorek po południu na Zamku Królewskim w Warszawie rozpoczęło się spotkanie liderów państw Inicjatywy Trójmorza, podczas którego wykonano niezwykle symboliczną fotografię.

Nowa fala oszustw telefonicznych. Co zrobić, aby nie dać się nabrać? Wiadomości
Nowa fala oszustw telefonicznych. Co zrobić, aby nie dać się nabrać?

Coraz więcej Polaków otrzymuje połączenia z nieznanych, zagranicznych numerów – najczęściej z Wielkiej Brytanii, Hiszpanii i Portugalii. Choć na pierwszy rzut oka mogą wyglądać jak oferta pracy lub kontakt od znajomego, to w rzeczywistości mamy do czynienia z próbą oszustwa.

Ministerstwo Klimatu tworzy serwis do walki z... dezinformacją klimatyczną z ostatniej chwili
Ministerstwo Klimatu tworzy serwis do walki z... dezinformacją klimatyczną

Ministerstwo klimatu i środowiska tworzy serwis poświęcony walce z dezinformacją klimatyczną – poinformowała we wtorek minister Paulina Hennig-Kloska. Zjawisko dezinformacji klimatycznej było jednym z tematów nieformalnego spotkania ministrów środowiska i klimatu w Warszawie.

To OZE mogą stać za blackoutem w Hiszpanii i Portugalii tylko u nas
To OZE mogą stać za blackoutem w Hiszpanii i Portugalii

Od 12 godzin pod pełną parą pracuja hiszpańscy śledczy i analitycy rynku energii, aby ustalić, co było faktycznym powodem pierwszego tak dużego w Europie blackoutu. Wstępnie wykluczono atak terrorystyczny. Niemal na pewno nie był to sabotaż pracownika lub pracowników spółek energetycznych. Czy za problemem stoi miks energetyczny kraju Cervantesa? Liczby i eksperci sugerują, że to najbardziej prawdopodobne.

Rosja szykuje się do wojny nad Bałtykiem. To realny scenariusz tylko u nas
Rosja szykuje się do wojny nad Bałtykiem. To realny scenariusz

To nie strachy na Lachy, ale bardzo realny scenariusz. Wojnę z NATO – zapewne początkowo na jak najniższym poziomie eskalacji, by dać pretekst USA i „starej Europie” do wstrzymania się od pełnej odpowiedzi – Rosja rozpocznie nad Bałtykiem.

Ujawniono szczegóły zatrzymania księdza, który miał krytykować aborterkę z Oleśnicy z ostatniej chwili
Ujawniono szczegóły zatrzymania księdza, który miał krytykować aborterkę z Oleśnicy

W rozmowie z RatujŻycie.pl siostra zatrzymanego ks. Grzegorza opisała, w jaki sposób jej brat został zatrzymany przez służby w związku z mailem, jakiego wysłał do dr Gizeli Jagielskiej.

Karol Nawrocki: Zwierzchnik sił zbrojnych musi być stabilny emocjonalnie z ostatniej chwili
Karol Nawrocki: Zwierzchnik sił zbrojnych musi być stabilny emocjonalnie

Popierany przez PiS kandydat Karol Nawrocki stwierdził we wtorek w Nowej Dębie, że Polska potrzebuje zwierzchnika sił zbrojnych, "który będzie stabilny emocjonalnie i stabilny pod względem swoich poglądów". Wskazał, że chodzi o osobę, która m.in. zadba o nasz sojusz z USA i o pozycję Polski w NATO.

Bezpieczeństwo energetyczne Polski. Andrzej Duda zwoła Radę Bezpieczeństwa Narodowego z ostatniej chwili
Bezpieczeństwo energetyczne Polski. Andrzej Duda zwoła Radę Bezpieczeństwa Narodowego

Zwołanie Rady Bezpieczeństwa Narodowego ws. bezpieczeństwa energetycznego Polski zapowiedział prezydent Andrzej Duda po spotkaniu liderów Trójmorza. Jak powiedział, wydarzenia w Hiszpanii i Portugalii to "sygnał alarmowy", aby zadbać o stan sieci energetycznych regionu.

Dariusz Matecki wskazuje: Najbardziej obrzydliwy specjalista od kłamstw polityka
Dariusz Matecki wskazuje: "Najbardziej obrzydliwy specjalista od kłamstw"

"Najbardziej obrzydliwy specjalista od kłamstw wyborczych" – pisze na platformie X poseł PiS Dariusz Matecki o parlamentarzyście PO Sławomirze Nitrasie. W opublikowanym komentarzu Matecki opisał sytuację z 2006 roku, gdy Nitras był szefem sztabu wyborczego kandydata PO Piotr Krzystka na prezydenta Szczecina.

Niemcy w tarapatach. Tapinoma magnum sieją spustoszenie z ostatniej chwili
Niemcy w tarapatach. Tapinoma magnum sieją spustoszenie

Inwazyjne mrówki Tapinoma magnum niszczą infrastrukturę w Niemczech i powodują przerwy w prądzie – informuje Frankfurter Rundschau.

REKLAMA

Roman Giertych i duch Jagona

– Nienawiść do prezesa, to wiary mej wyznanie – syczy mecenas w cieniach sejmowych krużganków. – Czyż to nie on chytrym podstępem strącił mnie z tronu mej chwały? Niech drży tedy, bo oto kroczy mściciel, którego zamysły sam Jagon by pochwalił!
Poseł Roman Giertych Roman Giertych i duch Jagona
Poseł Roman Giertych / screen YT - Tomasz Lis

– Prawda to czy złuda, dość mi tej hańby, by przysiąc pomstę wieczną. A zniewaga ta z dawnych lat się rodzi, z przymierza przeklętego. Nie dla złota ni zaszczytów ja w nie wstępowałem, lecz by układ zmiażdżyć, złoczyńców w lochy rzucić. Ty zaś, prezesie, dla władzy jeno, nie cnót, na tron się wciąż wspinałeś! Psy swe węszące na nas nasłałeś, by szpiegów żerem uczynić przyjaciół akta. Zdrad twych gros cały, więc i moja mi wybaczona – oto sprawiedliwość w mej dłoni płonie! – mija mecensa senator, marszcząc brwi na szaleństwo osobliwe. – Czy Kiero dobry miał pomysł takiego konia narowistego w zaprzęg nasz wpinać? – myśli. – Jeszcze kiedyś komu krzywdę wyrządzi... A mecenas w amoku, złorzeczyć nie przestaje. 

 

Zdrada

– Jak śmiesz, Jarosławie, równać się ze mną? – woła Giertych; cień prezesa wzrok mu mroczy, po sejmowych salach jak lunatyk błądzi. – Jam Sprawie oddan od zarania, Tyś ślepy na idee, co czystość w sercu noszą. Gdy ja na szafot komunistów wiodłem z ogniem w duszy, Tyś lustrację ważył ostrożnie, jak na targu kupczyk. Układność Twa granic nie znała – jam niepodległość naszą tarczą chronił, Tyś zdrady pergaminy z Zachodem podpisywał, w paszczę molocha rzucał. Gdy ja narodu chwałę z junakami krzewiłem, Tyś do ołtarza Ziuka modły wznosił. Oto mych cnót przyczyna, oto Twych skaz źródło! Tyś dyktaturę klecił, nami jak pionkami bawiąc się w mrocznym zamyśle, jam ludowi władzę oddać pragnął... No, może nie w pełni – nieraz 
z ministerstwa tylnymi wrotami uchodziłem, gdy młódź wzburzona pod murami warowała – lecz to dla dobra wszech, nie mego! Jam prawicę ku kontrrewolucji wieść miał, Tyś mi ją podstępem wydarł. Tak, los mnie pokarał za szlachetność mą i wolę czystą. Gdy ja młodzieży serca tradycją poiłem, Tyś w gabinetu otchłani zdrady sztukę ćwiczył – sieci tkał, w sztylety truciznę wcierał, skrytobójstw kunszt Ziuka Twego zgłębiał, co uwzniośleniem ludu wzgardził, jeno siłę nagą czcił – nahajem krucyfiks zastąpił! Taka prawda o Tobie!

– Niestety, rację miałeś, co przyznać po latach muszę. Nauka to była sroga, lecz przeklęta będzie dla Ciebie godzina, w której ją pojąłem. Zwycięża nie ten, kto ideę hołubi, lecz kto na przedmurzu wieczorną porą bandyckie rzemiosło ćwiczy, filozofię rzezi rozwija, intelektem swym mokrej roboty sztukę wznosi w wyższe sfery! Znałem ja takich w adwokackim żywocie – prawnicy: syny księcia ciemności, jak mówią o nich mędrcy. Oni mnie gmatwać uczyli, prawdę zaciemniać, intrygi tkać, nici zatrutych pomówień snuć, co duszą i złapać tchu ofierze nie dają. Gdyś mnie tedy ugodził, upokorzył, partię mą, z trudem plecioną, w proch zdeptał, do szkoły oszustwa mej dawnej sięgnąłem pamięcią. I w takim rynsztunku plugawym, choć potężnym, zawołałem – na pohybel cnocie, niech duch Mefista i Machiavellego wstąpią w mą pierś, i niechaj pomsta ma Kaczyńskiego w pył obróci! – majaczył Mecenas, aż tu straż sejmowa, gdy zoczyła, jak piekielnym płomieniem gorzeje twarz Romana, kroku przyspieszyła, a pot z nogawek wszystkim kapał, na posadzce wysokiej izby trop znacząc.

 

Pakt

– Zrazu w rzemiośle diabelskim byłem niezdarny – szepcze Giertych, nie zważając na niechciane uszy kłębiące się po sali. – Kroczyłem ostrożnie w mrokach piekielnych, niby dziecię od matczynej piersi odjęte i bałem się w limbo zanurzyć, więc drobne tylko złośliwości słałem, by twój żywot, prezesie, zatruć. Wrogów Twych, co miażdżyć chciałeś, togą mą osłoniłem, byś zbyt lekko triumfu nie zaznał. Jak giez brzęczałem, byś w szale mnie odpędzał, aż głowa Ci spuchnie od trudu. Czas dowiódł słuszności mej drogi, bo wśród zaszczutych był syn Kiera Tuskifera, pana czeluści, co mą pomoc ujrzał i w progi swe zaprosił. Ledwom stopę w jego królestwie postawił, zdrada dawnych cnót mnie sparzyła. Kiero, o którym powiadają, że w bezsenne noce moralne kręgosłupy łamie, a ich trzask tylko ukołysać potrafi, słów nie tracił. Wiedziałem: pakt muszę zawrzeć, na ołtarzu zemsty słodkiej ideały złożyć, a on mi pomsty klingę wykuje. I tak się stało.

– Dam Ci, Giertychu, zastępy impów i demonów pomniejszych – rzekł Kiero Tuskifer – co w cyfrowej otchłani ekskrementem ciskają we wszystko, co żywe. Siła w nich drzemie, lecz wodzy im trzeba. Ty, narodowiec surowy, autorytet wzbudzisz, te bestie dzikie ujarzmisz, by ich moc jak płomień w soczewce skupić i prezesa ugodzić. Czyń to z głową, a dziurę w jego kapocie spranej wypalisz niejedną, aż krew jego twe oko nakarmi, a woń skóry spalonej nozdrza nasyci.

– Cena była sroga – w kloakę pospólstwa zstąpiłem, majestat mecenasa w kieszeń skryć musiałem. O, jakże trudny smród plugawych słów i pomówień, co powietrze trują! Z gnoju jednak giganta ulepiłem, co jednym stąpnięciem wrogów miażdży. Niesforne były jego członki, jak u epileptyka co go w niechcianą porę zły duch nawiedza, lecz z czasem nauczyłem go ciosów celnych, ostrzegając, gdzie nie bić, by sądy nie ścigały. Tego potwora wyhodowałem – swąd jego Prezesa i sług kaczych dławi. Takim dziełem się chlubię, choć dusza ma w mroku uwięzła! – tak Giertych przemawiał, nie bacząc, jak oglądają się na niego z ław sejmowych przyjacioły. Każdy drapał się w głowę, pytając, czy medyka nie wezwać; jednak raz po raz uspokajali się, że dziwactwa mecenasa Kiero znosić kazał cierpliwie, bo mała to cena jak jego na wartość w boju.

 

Przepowiednia

– Gdym cyfrowego golema z łajna ulepił tymi dłońmi – szepcze Giertych, w mroku duszy swej brodząc – i gdym go wyuczył kroków niby dziecię własne, mniemałem, że snu spokojnego zaznam, prezesa upokorzenia mszcząc. Lecz tej nocy, gdy bestia ma powstała, widzenie senne mnie nawiedziło. Sprawiedliwość, w bieli szat, o wzroku czystym, jak matka do syna rzekła: „Cóż żeś uczynił, Giertychu? Togę, com Ci powierzyła, ekskrementem splamiłeś, w zemście się spaliłeś, dary me zmarnowałeś. Wiedz, że takiej zdrady talentów nie wybaczę – staniesz przede mną, choćbyś i pomsty dokonał!”. I patrzyła tak przenikliwie, jakby grzechy me ujrzała. Zawstydzon na chwilę, wspomniałem prezesa zniewagi – wzrok mój stwardniał. Tak mierzyliśmy się oczyma, aż sen prysł, a jam się zerwał z ławy sejmowej, roztrzęsion.

– Widziadło minęło, lecz los mój poznałem. Telefon chwyciłem – golem z gnoju, latami lepion, hulał w szale: jak taran w mury PiS-owskie bił, włości Kaczyńskiego burzył, lud jego w krwawą miazgę przemieniał. Czy poskromić go zdołam, gdy w furii wszytko tratuje? Stanę na drodze – sam w proch obrócon zostanę. A Kiero Tuskifer, pan mój piekielny, sabotaż ujrzawszy, mnie twemu stworowi w ofierze złoży, by na oczach ludu mię pożarł!
– Czy dla strzępów dawnych cnót ustąpić, uciec, paść, by Sprawiedliwość pociechę ze mnie miała? Czy zbyt dalekom w dziele zniszczenia zszedł, by duszę ocalić? Gorsze to przepowiednie niźli kąpiel w ogniu zemsty, com codziennie jej zażywał. Podszept, że cofnąć się mogę, że wstydu ustrzec zdołam, że przodków duchy za konszachty z bezbożnikami nie spluną na mnie z pogardą... O, straszne chwile, gdy podszept wiary woła: zawróć! Lecz brzęk prezesa łańcuchów w fantazji mej dźwięczy – i w piekielną wędrówkę brnę dalej, w matni, wiedząc, że u kresu Sprawiedliwość mnie czeka.



 

Polecane
Emerytury
Stażowe