M. Ossowski, red. nacz. "TS": Pedofilia to nieuleczalne rany ofiar i poczucie bezkarności sprawców
Czy twórcy filmu „Zabawa w chowanego”, kolejnej po „Tylko nie mów nikomu” próbie ukazania problemu pedofilii w Kościele, mieli intencje wykraczające poza chęć zwrócenia uwagi na problem, poza pomoc ofiarom? Tak sądzę. Podobnie jak w przypadku twórców filmu „Nic się nie stało”, który w swoim zamierzeniu miał ukazać problem pedofilii w środowisku celebrytów, co się wprawdzie nie do końca udało, ale wobec nerwowości, jaką wywołał, również wydaje się potrzebny. Te ukryte intencje jednak są w tym przypadku rzeczą zupełnie drugorzędną.
/ screen YouTube TVP Info
„Zamiast zastanawiać się, komu to zaszkodzi, a komu pomoże, dlaczego teraz, a nie kiedy indziej, zamiast szukać intencji, warto zastanowić się, o kim i o czym jest film «Zabawa w chowanego». Wtedy można go zobaczyć z zupełnie nieoczekiwanej strony” – pisze nasz portalowy publicysta red. Tomasz Terlikowski. Pisze wprawdzie o pierwszym z filmów, ale ta kwestia dotyczy obydwu.
To jest właśnie istota sprawy. Bezmiar krzywdy, nieuleczalne rany ofiar, bezczelność i poczucie bezkarności sprawców, którzy brutalnie odarli i zapewne każdego dnia ciągle odzierają dzieci z niewinności dzieciństwa.
Dopiero kiedy ten bezmiar dostrzeżemy, zrozumiemy, że nie tyle jest istotne, kto kogo mocniej uderzy pałką oskarżeń o pedofilię, ale to, co można zrobić, żeby to zakończyć, a przynajmniej możliwie skutecznie walczyć z procederem, który na całym świecie zdaje się być pod ochroną możnych. Procederze pożerania dzieciństwa.
Jako ojciec, jako członek Kościoła, jako człowiek żądam, aby tym razem sprawa nie rozeszła się po kościach. Aby podjęte zostały realne kroki przeciwko próbom seksualizacji dzieci na poziomie szkoły, aby organa państwa zajęły się problemem do kości. Niezależnie od tego, czy konsekwencje miałyby dotyczyć księży, hydraulików czy popularnych celebrytów.
To jest właśnie istota sprawy. Bezmiar krzywdy, nieuleczalne rany ofiar, bezczelność i poczucie bezkarności sprawców, którzy brutalnie odarli i zapewne każdego dnia ciągle odzierają dzieci z niewinności dzieciństwa.
Dopiero kiedy ten bezmiar dostrzeżemy, zrozumiemy, że nie tyle jest istotne, kto kogo mocniej uderzy pałką oskarżeń o pedofilię, ale to, co można zrobić, żeby to zakończyć, a przynajmniej możliwie skutecznie walczyć z procederem, który na całym świecie zdaje się być pod ochroną możnych. Procederze pożerania dzieciństwa.
Jako ojciec, jako członek Kościoła, jako człowiek żądam, aby tym razem sprawa nie rozeszła się po kościach. Aby podjęte zostały realne kroki przeciwko próbom seksualizacji dzieci na poziomie szkoły, aby organa państwa zajęły się problemem do kości. Niezależnie od tego, czy konsekwencje miałyby dotyczyć księży, hydraulików czy popularnych celebrytów.
