– Macronowi udało się zwiększyć konkurencyjność francuskiego eksportu. Mimo wszystko jego dziedzictwo będzie dla Francji niekorzystne z szeregu innych powodów – mówi dr Łukasz Jurczyszyn, analityk PISM ds. Francji, w rozmowie z Jakubem Pacanem.

Wołodymyr Zełenski przyjechał do Polski podjąć rozmowy na trudne tematy. Warto docenić tę otwartość i jednocześnie egzekwować polską rację stanu.

„Nie lękajcie się! Otwórzcie drzwi Chrystusowi” – to słowa Jana Pawła II, które kojarzy większość Polaków. Ojciec Święty wypowiedział je podczas mszy inaugurującej pontyfikat na placu św. Piotra w Watykanie 22 października 1978 roku.

– Obecna Francja to w jakiejś mierze schodzące imperium, które jeszcze odmawia pogodzenia się z tym, że się kończy. Gdyby chcieć być złośliwym, można powiedzieć, że Francja dobrze rozumie Rosję, ponieważ podobnie jak ona przechodzi konwulsje konającej potęgi – mówi dr Jacek Saryusz-Wolski, ekonomista, europeista, poseł do Parlamentu Europejskiego, w rozmowie z Agnieszką Żurek.

Emmanuel Macron wszystko postawił na jedną kartę i chce przejść do historii jako ten prezydent, któremu się w końcu udało. Problem w tym, że podwyższenie wieku emerytalnego godzi we francuskie poczucie wyjątkowości modelu socjalnego.

Choć pojechał na Śląsk na cały długi tydzień, choć obiecywał wszystko, co tylko miłe uszom wyborców z Katowic czy Bytomia, i „miażdżył” PiS, ile się da, to plotki wokół Donalda Tuska wcale nie cichną.

Na ekranach telewizorów oglądamy dantejskie sceny z Francji.

Druga wizyta prezydenta Joe Bidena w Polsce spowodowała większe zainteresowanie świata Polską, dlatego też na spotkaniu w Ministerstwie Edukacji i Nauki wypowiedziałem właśnie te słowa: „Jesteśmy tutaj, bo prezydent Biden zwrócił oczy całego świata na Polskę”.

„Emmanuel Macron wszystko postawił na jedną kartę i chce przejść do historii jako ten prezydent, któremu się w końcu udało. Problem w tym, że podwyższenie wieku emerytalnego godzi we francuskie poczucie wyjątkowości modelu socjalnego” – pisze w artykule „Brutalne c’est la vie” Jakub Pacan. Najnowszy numer „Tygodnika Solidarność” poświęcony jest właśnie sytuacji we Francji.

Trójmorze to szeroki pas krajów Europy Środkowej, między Adriatykiem, Bałtykiem i Morzem Czarnym. Stanowiący bogatą mozaikę narodowych i etnicznych odmienności, ale też pewną naturalną wspólnotę. Nie tylko nieżyczliwości dziejów i fatalnych losów. Także wspólnotę wywodzącą się z wyznawanej Ewangelii. Świadectwem są wciąż zachowane i żywe zwyczaje związane z obchodzeniem Święta Zmartwychwstania.

Pan Jezus śni się pielgrzymom zdążającym do Mekki, z których wielu przyjmuje Go jako Pana i Zbawiciela, skazując się tym samym na wykluczenie ze społeczności i wyklęcie przez rodzinę, a nawet na śmierć. Ich świadectwa zebrał w książce „Przyśnił mi się Jezus” misjonarz Tom Doyle.

– Niekiedy chcielibyśmy, aby Bóg działał bardziej po naszemu, to znaczy, zmusił człowieka, by ten uznał Jego moc i wolę. Tyle że Bóg działa inaczej. Bo – jak pisze św. Paweł – Bóg „pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy”. W konsekwencji Bóg jest cierpliwy, czeka, nie zmusza. Pamiętajmy też, że zbawienie polega na przyjęciu Bożej miłości miłosiernej. A do miłości nie można zmusić – mówi ks. prof. Dariusz Kowalczyk SJ, wykładowca teologii dogmatycznej na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, w rozmowie z Jakubem Pacanem.

Doświadczenie Świąt Wielkiej Nocy – najważniejszego święta Kościoła katolickiego – jest, a przynajmniej powinno być, dla każdego katolika momentem szczególnym. Z jednej strony w Triduum Paschalnym otwierającym na głębię Męki Pańskiej, a z drugiej, uskrzydlającym wzruszeniem i nadzieją, które niesie ze sobą Zmartwychwstanie Pana Jezusa. Czy można wyobrazić sobie większą rozpiętość pomiędzy emocjami duchowych doświadczeń?

Jest pewien problem z życzeniami z okazji Świąt Wielkiej Nocy. Spora część ludzi życzy sobie wtedy „Wesołych Świąt”. Wydaje się to jednak być pomysłem dość kontrowersyjnym.

„Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?” (Łk 18,8). To pytanie dla polskiego katolika jeszcze kilka lat temu było raczej z tych abstrakcyjnych. Dzisiaj nabiera już niepokojącej treści. Wielu chrześcijan żyje w przekonaniu czasów ostatecznych.

Czy luzowanie doktryny oraz wieczna skrucha ocalą zachodnie Kościoły przed kolejną falą sekularyzacji? Nie wydaje mi się.

„Tak jak co roku, tak i w następne lata będę przychodził na swój grób, aby zapalić świeczkę i położyć kwiaty na grobie nieznajomego człowieka, który uratował mi życie” – wspominał Stanisław Miedza-Tomaszewski w „Benefisie konspiratora”, który wydał po wojnie. Na grobie napisano: „Stanisław Władysław Tomaszewski. Żył 28 lat. Student ASP. Zginął 15 XII 1941 roku”.

7 kwietnia wchodzi w życie nowelizacja Kodeksu pracy wprowadzająca uregulowania dotyczące pracy zdalnej. Po trzech latach pandemicznych doświadczeń wreszcie doczekaliśmy się systemowych rozwiązań w tym zakresie. Teraz przekonamy się, jak będzie z ich realizacją.

Minęło kilka tygodni od ataku na kard. Adama Sapiehę i św. Jana Pawła II. Warto więc spojrzeć z pewnego dystansu na te wydarzenia. Zwłaszcza że już za chwilę Triduum Paschalne, co zawsze skłania do refleksji.

Unię Europejską buduje się głównie traktatem. Kontrakt jest podstawowym mechanizmem prawnym Unii. Właściwie jest to jedyny akt, z którego dyskretnie i stopniowo wyłania się w pełnej krasie Unia Europejska. Jest to cywilizacja prawnicza, wdrażana dyskretnie. Areopag mędrców, operujący wbrew wierzeniom religijnym i narodowej samoidentyfikacji większości Europejczyków – nie tylko tych z obszaru postsowieckiego – używając kruczków prawnych, buduje niepostrzeżenie superpaństwo.