Michał Ossowski, red. naczelny "TS": Antysemityzm Polaków
Stosunki polsko-żydowskie, choć nie pozbawione czarnych kart po obu stronach, mają wieloletnią wspólną historię.
/ pixabay.com
Polak antysemita, Polska antysemicka, te hasła niesione na sztandarach niektórych środowisk żydowskich, a ochoczo i bezrefleksyjnie kolportowane przez szeroko rozumianą opozycję, zdają się determinować polską politykę zagraniczną w ostatnich tygodniach. Pretekst dała nowelizacja ustawy o IPN i tak oto, podobnie jak wielu Polaków, dowiedziałem się, że jestem antysemitą. Bo nie przepraszam za Holokaust, za Marzec ‘68, bo nie potrafię przejść obojętnie wobec kłamstw o „polskich obozach śmierci” czy „polskim holokauście”. Brutalny atak medialny na rysownika, redaktora naczelnego portalu tysol.pl, za rzekomo „antysemicki” rysunek pokazuje, jak niewiele wystarczy, by dziś w Polsce zostać antysemitą. Na marginesie na drugim biegunie mamy seks ze statuetką Ojca Świętego. Ale to przecież sztuka.
Niewiele ponad rok temu miałem okazję spędzić kilka dni w Izraelu. Największym zaskoczeniem była dla mnie ogromna sympatia Izraelczyków do Polaków; na każdym kroku – w restauracjach, hotelu czy na ulicy – spotykałem się z objawami sympatii. Wielu ludzi z dumą przyznawało się do polskich korzeni. A ja byłem dumny wraz z nimi. Jak to więc się stało, że dzisiaj jest tak jak jest? Czy komuś zależy na podsycaniu sporu polsko-izraelskiego? Tego nie wiem. Ale wiem, że stosunki polsko-żydowskie, choć nie pozbawione czarnych kart po obu stronach, mają wieloletnią wspólną historię. O niej piszemy w najnowszym wydaniu „Tygodnika”. Nie dlatego, że w stosunkach polsko-żydowskich nie ma kwestii spornych. Są. Ale łatwiej o nich rozmawiać, mając wiedzę o całokształcie relacji, niż opierając się jedynie na wygodnych dla danej strony faktach czy stereotypach lub, co niestety też się zdarza, na utrwalaniu stereotypów i twierdzeń stojących z faktami w zdecydowanej sprzeczności.
Michał Ossowski
Artykuł pochodzi z najnowszego numeru "TS" (11/2018) do kupienia w wersji cyfrowej tutaj.
#REKLAMA_POZIOMA#
Niewiele ponad rok temu miałem okazję spędzić kilka dni w Izraelu. Największym zaskoczeniem była dla mnie ogromna sympatia Izraelczyków do Polaków; na każdym kroku – w restauracjach, hotelu czy na ulicy – spotykałem się z objawami sympatii. Wielu ludzi z dumą przyznawało się do polskich korzeni. A ja byłem dumny wraz z nimi. Jak to więc się stało, że dzisiaj jest tak jak jest? Czy komuś zależy na podsycaniu sporu polsko-izraelskiego? Tego nie wiem. Ale wiem, że stosunki polsko-żydowskie, choć nie pozbawione czarnych kart po obu stronach, mają wieloletnią wspólną historię. O niej piszemy w najnowszym wydaniu „Tygodnika”. Nie dlatego, że w stosunkach polsko-żydowskich nie ma kwestii spornych. Są. Ale łatwiej o nich rozmawiać, mając wiedzę o całokształcie relacji, niż opierając się jedynie na wygodnych dla danej strony faktach czy stereotypach lub, co niestety też się zdarza, na utrwalaniu stereotypów i twierdzeń stojących z faktami w zdecydowanej sprzeczności.
Michał Ossowski
Artykuł pochodzi z najnowszego numeru "TS" (11/2018) do kupienia w wersji cyfrowej tutaj.
#REKLAMA_POZIOMA#
![Peregrynacja obrazu Matki Bożej Robotników Solidarności w Warszawie [Relacja]](https://www.tysol.pl/imgcache/60x42/c/uploads/news/128618/1727682909470e880682ad9ce6466169.jpg){kind=small}
![[Felieton „TS”] Cezary Krysztopa: Dzieją się rzeczy straszne](https://www.tysol.pl/imgcache/60x42/c/uploads/news/128602/1727629186769d46c0b1c91c1f51eb7e.png){kind=small}
