Josep Borrell, szef eurodyplomacji, wbrew sugestiom krajów Europy Środkowej odbył pielgrzymkę pokutną do Moskwy. Podczas jego wspólnej konferencji z ministrem Siergiejem Ławrowem, który po ojcowsku upomniał Unię Europejską, aby zrozumiała konieczność uznania uprzywilejowania Rosji w stosunkach międzynarodowych, wyrzucono z Federacji Rosyjskiej trzech dyplomatów krajów UE za to, że ośmielili się obserwować demonstracje w Moskwie po aresztowaniu Aleksieja Nawalnego.

Partia Republikańska nigdy jeszcze nie była tak podzielona jak dzisiaj. Po jednej stronie mamy młodego kongresmana z Illinois Adama Kinzingera, jednego z 10 republikańskich kongresmanów, którzy głosowali za usunięciem Donalda Trumpa z urzędu Prezydenta Stanów Zjednoczonych.

Histeria wywołana zapowiedzią wprowadzenia podatku od reklam przekroczyła granicę logiki. Nie chodzi tu o sam fakt protestu ani nawet o jego formę. W końcu nikt nie lubi być obciążany dodatkowymi podatkami i w związku z tym ma prawo protestować, a co do formy i tu także jest duża dowolność.

– Ludzie po 1989 r. nie tylko wybrali Warszawę, Wrocław albo i Londyn, ale urodzili dzieci gdzieś indziej, a one nie urodzą swoich dzieci w Radomiu, Wałbrzychu itd. Ludzie zagłosowali nogami – mówi prof. dr hab. Przemysław Śleszyński z Instytutu Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN w rozmowie z Mateuszem Kosińskim. To właśnie problemom demograficznym miast średniej wielkości poświęcony jest najnowszy numer „Tygodnika Solidarność”.

Jako społeczeństwo w tworzeniu coraz lepszych warunków życia, coraz mocniejszej ochrony prawnej i innych rzeczy, które czynią nasze życie bezpieczniejszym i wygodniejszym doszliśmy naprawdę daleko. Chyba tak daleko, że ktoś gdzieś musiał stwierdzić: „No i dość tego”.

Pamiętacie takie dziwactwo jak tamagoczi? Kompletne kretyństwo. Plastikowe jajko z mieszkającym w środku elektronicznym pieskiem czy smokiem. Jeśli dobrze pamiętam, można było sobie wybrać opcję. Przy pomocy niewielkiego ekranu w jajku i kilku przycisków można było ze swoim zwierzątkiem nawiązać różnego rodzaju kontakt.

Bezideowa, bez przywództwa, skłócona, pogrążona w marazmie i stęskniona za Donaldem Tuskiem – Platforma Obywatelska obchodzi swoje 20-lecie. I chociaż partia Borysa Budki jest cieniem samej siebie sprzed lat, to wciąż pozostaje największą partią opozycyjną. Pytanie, czy na długo?

Po odrzuceniu nacjonalizmu „jagiellońskiego” – i jakiegokolwiek związku z polskością, zarówno tradycyjną, jak i „nowoczesną” – nacjonaliści ludowi odnoszący się do narodów ukraińskiego, białoruskiego, litewskiego czy żydowskiego zwykle zwracali się do wzorców zachodnich tak jak „nowocześni” Polacy. Ale odwrotnie niż polscy endecy nacjonaliści ludowi innych etnosów z reguły ignorowali źródła religijne w swojej ideologii. Brak też świadomego odnoszenia się do konserwatywnych inspiracji anglosaskich, a szczególnie do Edmunda Burke’a. Oprócz okrutnego darwinizmu społecznego mamy zapożyczenia z niemieckiego nacjonalizmu romantycznego oraz integralnego, jak i socjalistycznych form kolektywizmu. Wpływały na nich „krew i ziemia” (Blut und Boden) oraz ludowy ruch etniczny (Völkische Bewegung), jak również popłuczyny marksizmu. To ostatnie było ważnym elementem, pozwalało bowiem ludowym nacjonalistom pożenić elementy walki klas i walki etnosów przeciw „polskim panom”. Z tego wyrastał integryzm ludów niehistorycznych. Krystalizował się on powoli, a często wyartykułowano go w pełni dopiero już po I wojnie światowej. 

Prezydent Bronisław Komorowski nie uznawał rzezi wołyńskiej za ludobójstwo, choć jego poprzednik śp. Lech Kaczyński nie miał w tej sprawie wątpliwości. Nawet Aleksander Kwaśniewski w 2003 r. podczas uroczystości w jednym z miejsc polskiej kaźni – Porycku, w obecności prezydenta Ukrainy Leonida Kuczmy nazwał rzeczy po imieniu: morderstwa UPA były ludobójstwem.

Rozwój medycyny, a także odkrycia neurobiologii sprawiają, że coraz trudniej wyznaczyć ostrą granicę między życiem a śmiercią, a także między terapią uporczywą a zwyczajną. I nic nie wskazuje na to, by w najbliższym czasie cokolwiek miało stać się prostsze.

W liberalnych mediach amerykańskich próbuje się dopasować nową administrację Joe Bidena do wielkich wydarzeń z historii Stanów Zjednoczonych. W poprzednim felietonie pisałem o nowej książce Joego Scarborough „Saving Freedom: Truman, the Cold War, and the Fight for Western Civilization”.

Najnowsze wydanie „TS” poświęcamy świętości życia. Nie tylko w sakralnym znaczeniu tego słowa, ale także, a może nawet przede wszystkim, w wymiarze etycznym.

O dziedzictwie wojny z lat 90., sentymencie do Jugosławii i Tito, regionalnej muzyce Sevdah i przyszłości Bośni i Hercegowiny – z Argymirem Iwickim, dziennikarzem, autorem książki „Bośnia. Muzyka, kuchnia i dobrzy ludzie”, rozmawiał Mateusz Kosiński. 

On żył, lekarze ze szpitala mówili, że może żyć i 10 lat. Nawet konsultant sądowy dawał mu 20 procent szans na dojście do stanu minimalnej świadomości. Prof. Maksymowicz dawał szansę na rehabilitację i dojście do stanu świadomości – mówi Renata Szpaczyńska, siostra Pana Sławka, który zmarł w szpitalu w Plymouth, w rozmowie z Cezarym Krysztopą. Najnowszy numer "Tygodnika Solidarność" poświęcony jest świętości życia.

Zawsze miałem psy. Najpierw Atosa, pięknego puszystego szczeniaka, który niestety uciekł. Potem Pimpę, którą jako małego szczeniaczka na śmietniku znalazła Siostra. Pimpa mieszkała z nami kilkanaście lat. Była bardzo urodziwa, psy za nią szalały, sierść ciągnęła się za nią jak sukienka. Ten mały piesek przez wiele lat biegał ze mną po 20 kilometrów dziennie. Dopiero na starość, kiedy nakładałem dres, Pimpa chowała się pod fotel. A kiedy któregoś razu byłem na uczelni, potrącił ją samochód, doczołgała się do domu, zawinęła się w moją koszulę i zdechła. 

Szymon Hołownia przekonywał, że lepsza polityka jest możliwa, a on chce wprowadzić do niej nową jakość. Na razie wygląda to jednak tak, jakby były prezenter chciał udowodnić wszystkim, że możliwa jest lepsza... Platforma Obywatelska.

Nie jest lekko Zjednoczonej Prawicy, ruchy odśrodkowe są oczywiste, przymierzanie się do roli przywódcy, który miałby zająć miejsce Jarosława Kaczyńskiego, nie ustaje, a do tego ta nieznośna pandemia: gigantyczne obciążenie budżetu, krążące gdzieś widmo załamania służby zdrowia i najzwyklejsze w świecie „zmęczenie materiału” po pięciu latach rządów. Dziś jednak w Europie jest to standard. Wszystkie rządy, nawet te z najbogatszych państw unijnej wspólnoty, mają podobne problemy jak my, często zresztą dużo większe od naszych. Nie mają jednak tak zaciętej opozycji, potępiającej w czambuł każdy ruch rządu. Po prostu nic się nie udaje, nic nie wychodzi, panuje chaos, a katastrofa całego państwa to kwestia tygodni. Nic takiego się jednak nie dzieje, choć trudno odmówić racji części biznesu, który chce się koniecznie otwierać pomimo groźby trzeciej fali pandemii. Dzieje się za to, i to dużo, w rozgrzanym łonie opozycji, i to nie tylko za sprawą Szymona Hołowni. 

Cykl był zawsze ten sam. Zainteresowania folklorystyczne polskiej szlachty i inteligencji po pewnym czasie ogniskowały się w etnicznej „chłopomanii” niektórych z nich, co dawało energię do rozwoju poczucia narodowego u miejscowego ludu. Następnie „obudzone” w ten sposób dzieci chłopskie emancypowały się od polskich emancypatorów.

Kiedy 2 lutego 1965 r. – po trwającym półtora miesiąca procesie – wypożyczony z Sądu Najwyższego Roman Krzyże wydaje wyrok w tzw. aferze mięsnej, wielu pamięta jeszcze jego krwawy plon w okresie „błędów i wypaczeń”.

Historia nie jest nauczycielką niczego, a ludzie generalnie nie uczą się na błędach: ani własnych, ani cudzych. Te dwie gorzkie refleksje towarzyszą mi, gdy myślę o sprawie pana Sławomira, który w tym tygodniu zmarł w szpitalu w Plymouth.