Sprawa finansowania obchodów zorganizowanych przez TK wywołuje najwięcej wątpliwości, a przez wielu uprawnia do postawienie Rzeplińskiemu poważnych zarzutów. Pierwszy z nich to skorzystanie z pieniędzy fundacji obcego państwa.

Przechodzę na stronę internetową, tam feministyczny manifest prawa do aborcji i siostrzane poparcie dla Natalii Przybysz

Od kliku dni pojawiają się publikacje i wypowiedzi podsumowujące rok działalności rządu Prawa i Sprawiedliwości, choć 25 października minął rok od rozstrzygnięcia wyborów parlamentarnych, a rząd premier Beaty Szydło został zaprzysiężony 19 listopada, więc do rocznicy jego funkcjonowania jeszcze prawie miesiąc.

Wczoraj na konferencji prasowej zastępca dyrektora Centrum Operacyjnego MON Beata Perkowska poinformowała, że po raz pierwszy od wielu lat w roku 2016 resort obrony wyda na zakup nowego uzbrojenia wszystkie pieniądze przewidziane na ten cel.

W swoim czasie pracowałem nad aktami osób sądzonych w latach czterdziestych i pięćdziesiątych z paragrafów „Dekretu Sierpniowego” (Dekret o „ Wymiarze kary dla faszystowsko – hitlerowskich zbrodniarzy winnych zabójstw których znęcania się nad ludnością cywilną i jeńcami oraz dla zdrajców Narodu Polskiego „ z dnia 31.VIII.1944 roku ),  które skazywano na najcięższe (włącznie z tym ostatecznym - karą śmierci) wyroki pod różnymi urojonymi i uwłaczającymi godności „oskarżanych”, zarzutami. Byli to wielcy polscy patrioci (Pilecki, Fieldorf, Płużański, Szelągowska, Kontrym, Siedzikówna - Inka, Łupaszka - Szendzielarz). Przy wspomnianej wyżej okazji  natknąłem się na dokumenty dotyczące Edwarda Marcina Kemnitza, które składają się  głównie z informacji pochodzących od ubeckiego „źródła Adam” i liczą wiele stron.

Owe trzy pogańskie święta, Noc Samhaina, Święto Pomony, oraz Noc Czarownic przetrwały w znakomitej formie jako All Hallows Evening, którego nazwa skrócona została w pewnym momencie do Hallows Evening, następnie do Hallows Eve, by wreszcie odnaleźć się w bardzo popularnej zabawie, którą bandy pożytecznych głupków uprawiają to tu to tam jako Hallowe’en.

Dwa kolory polskiej flagi to od zawsze były dwa narody. Wisła tu nie ma nic do rzeczy, podział na Polskę A i B nie rozpoczął się w roku 1918 ani od walki PO z PiS. Dwa narody to największe szczęście naszej Ojczyzny.

Dowiedziałem się ze źródeł francuskich, że ludzie w Libii tęsknią za Muammarem Kadafim. Za dyktatorem i tyranem. Wyjaśnienie jest proste. Ludzie nie tęsknią za dyktaturą i prześladowaniami, a jedynie za stabilnością i spokojem, który jest znakiem tyranii. Władza despotyczna bowiem rozprawia się ze swoimi przeciwnikami w sposób zorganizowany, odgórny, ograniczony i stąd przewidywalny.

Wczoraj w Parlamencie Europejskim odbyła się debata na temat ostatecznego kształtu unijnego budżetu na 2017 rok tym razem połączona z śródokresowym przeglądem Wieloletniej Perspektywy Finansowej na lata 2014-2020.

To jest – przykro mi to powtarzać za tym durniem Korwinem-Mikke – ale to jest w rzeczy samej koryto do którego stoi kolejka, której końca nie widać, a w niej wszystko to co najgłupsze i najmniej udane. I wcale nie chodzi tylko o jakieś nędzne, nikomu niepotrzebne szkolenia, ale o również o książki, filmy, przedstawienia teatralne i inne, często najbardziej absurdalne tak zwane „społeczne” inicjatywy.

Jak mawiał Baron Rothschild; „Żeby złapać ptaszki trzeba rozsypać cukier” i tego zadłużeniowego cukru rozsypano na świecie zbyt już wiele (ok. 150bln dol.). Skutecznie rozsypano go też tu nad Wisłą.

Andrzej Duda udzielił obszernego wywiadu tygodnikowi wSieci, w którym między innymi podsumowuje rok swojej prezydentury, ale także blisko już rok działalności rządu premier Beaty Szydło.

To jednak, co mnie tym razem martwi najbardziej, to właśnie fakt, że kiedy oni zostali wyproszeni z kościołów, pozwolono im opanować miasto, i to w sposób absolutnie najgorszy z możliwych, bo charakteryzujący organizacje tajne i ezoteryczne, które posługują się głownie nie słowem, lecz znakiem.

Już w połowie grudnia kończy się kadencja profesora Andrzeja Rzeplińskiego i huczne obchody 30-lecia powstania Trybunału Konstytucyjnego miały być okazją do pokazania sukcesów tego organu pod jego światłym kierownictwem.

Taki kamyczek został ruszony kilkadziesiąt lat temu we Francji i Niemczech w latach 70. Wówczas znane, bogate i podziwiane kobiety, między innymi Catherine Deneuve, przyznały się do nielegalnej wówczas aborcji. Podtekst ich przekazu był jasny: Skoro my, tak wspaniałe, utalentowane, niezwykłe, TO zrobiłyśmy, to TO nie może być złe. Zaczyna się od uruchomienia kamyczka, a uruchomiona lawina spada na wrażliwość, sumienia, mentalność. Właśnie taki jest cel przedsięwzięcia, rozpoczętego przez panią Przybysz. Chodzi o banalizację zła, odwrócenia znaków, nazwanie zła dobrem

Nazwisko Navida Kermaniego, jako potencjalnego kandydata na urząd prezydenta Niemiec, pojawiało się ostatnio dość często w niemieckiej prasie. Cieszy się on poparciem Zielonych i skrajnej lewicy, jak również najwidoczniej i części SPD, głównie w osobie wicekanclerza i ministra gospodarki, Sigmara Gabriela. Słowo Angeli Merkel będzie miało, jak wiadomo, największą wagę, ale kanclerz Niemiec na razie milczy. Nie milczą jednak sondaże – już ponad miesiąc temu gruchnęła wiadomość, że około 30% Niemców chętnie widziałoby Kermaniego w fotelu prezydenckim.

Gwiazda bezrefleksyjnego doktrynerstwa w polskim dziennikarstwie, Jacek Żakowski, szczery demokrata według własnej opinii i takiej deklaracji, uznaje za celowe naprawić polską demokrację siłą. I „zmusić”  PiS oraz Prezesa Kaczyńskiego do zmiany postępowania na takie, które za słuszne uważa dziennikarz i Jego otoczenie.

Bycie nauczycielem w roku 1939 wymagało bardzo wiele

Proszę więc, nie dajmy się uśpić. To są ludzie bez serc, bez duszy, bez uczuć innych, jak tylko pragnienie śmierci, i nawet wtedy, gdy im już wszystko odbierzemy, zawsze zostanie im owa szatańska przebiegłość, na którą my nie mamy żadnej innej broni, jak tylko znak krzyża. Proszę więc, nie wchodźmy z nimi w dyskusję, bo na tym polu nie mamy żadnych szans. Możemy tylko robić ów znak krzyża i niezmiennie powtarzać: „Jezus jest moim Panem”. Tylko tyle i aż tyle. Wystarczy z nawiązką.

Dlaczego piszę o Gedanii? \nBo martwię się, że kolejny historyczny skrawek Gdańska padnie łupem mieszkaniowych deweloperów i to w sytuacji, gdy taka zabudowa w tym miejscu nie tylko ze względów historycznych, ale również z powodów rozsądnego gospodarowania tym terenem, nie znajduje uzasadnienia.