„Jest już nowy numer «Tygodnika Solidarność»! Numer 8. w tym roku. I już 1829. w całej historii «Tygodnika Solidarność». Dla nas jest to numer wyjątkowy i fundamentalny. Taki, w którym mówimy, gdzie jako «Tysol» stoimy i jakie sprawy uważamy za filary dobrej przyszłości dla Polski. Niezależnie od tego, kto będzie Polską w najbliższych latach rządził” – pisze Rafał Woś, zastępca redaktora naczelnego „Tygodnika Solidarność”.

Choć wojna toczona przez Rosję na Ukrainie nie schodzi z pierwszych stron gazet, rzadko przedostają się do zachodnich mediów informacje o echach tej wojny z serca Rosji. A ukraińskie służby specjalne przez ostatnie dwa lata nie zasypywały gruszek w popiele, finansując – choć skromnie – i wspierając rosyjski ruch oporu przeciwko Władimirowi Putinowi oraz przeprowadzając coraz odważniejsze ataki na rosyjską cyberprzestrzeń. Ukraińcom pod koniec stycznia udało się nawet wyłączyć serwer rosyjskiego ministerstwa obrony odpowiedzialny za łączność specjalną.

– PiS w ostatnich ośmiu latach było tak dużą przeszkodą, ponieważ Polska pełniła – w domykającym się projekcie superpaństwa – rolę podobną do roli Solidarności w ramach ówczesnego „bloku wschodniego”, jako kraj rodzącej się alternatywy dla jednej obowiązującej ideologii. Dlatego podobnie jak Solidarność w latach 80. Polska była tak niebezpieczna dla ideologów federalizacji UE – mówi prof. Zdzisław Krasnodębski, socjolog, europoseł, w rozmowie z Jakubem Pacanem.

„Gigantomania”, „Nieliczenie się z kosztami”, „Pogłębianie nierówności”, „Oaza szczęśliwości” – takie zarzuty kierowano pod adresem ministra Eugeniusza Kwiatkowskiego niemal 90 lat temu, gdy opracowywał i wdrażał kolejne wielkie inwestycje, które nie tylko sprawiały, że o Polsce było głośno w całej Europie, ale które przede wszystkim miały zabezpieczyć Polaków na dziesiątki, a może nawet setki lat, dać im pracę i bezpieczeństwo, którego kilkanaście lat po odzyskaniu własnego państwa tak bardzo potrzebowali.

W trudnym dziele ojcostwa nie zawsze odnosiłem sukcesy. Wprawdzie w modnych księgarniach można znaleźć na ten temat mnóstwo „poradników”, ale wybaczcie, jakoś nie bardzo mam do nich zaufanie.

W polskiej demokracji nie ma bardziej demokratycznego organu niż Prezydent RP. Dlatego trwający dziś atak na powagę, znaczenie i sprawczość tego urzędu może mieć dla nas wszystkich straszliwe konsekwencje.

Francuscy rolnicy pierwsi wyszli na ulice Brukseli i Paryża, aby wymusić wycofanie Unii Europejskiej z ideologicznych celów ekologicznych. Ich hasła generalnie żądające odejścia od radykalnej polityki klimatycznej Unii zyskały popularność. Także wśród polskich rolników.

Dyskusja wokół powstania Centralnego Portu Komunikacyjnego zaczyna zataczać coraz szersze kręgi. Można wręcz odnieść wrażenie, że tworzy się wokół tego tematu ruch społeczny, zdecydowanie idący w poprzek dotychczasowym podziałom politycznym. I dobrze. Na budowie CPK powinno bowiem zależeć wszystkim tym, którym na sercu leży dobro Polski.

O tym, jak wygląda świat dżihadystów, opowiada Omar Nasiri w swoich wspomnieniach „Inside the Jihad: My Life with Al Qaeda” [Wewnątrz dżihadu: Moje życie z Al-Kaidą] (New York: Basic Books, 2006). „Omar Nasiri” to pseudonim podwójnego czy potrójnego agenta, a jednocześnie świetny wgląd w duszę takiego człowieka, a raczej paranoiczny system psychiczny, który takich ludzi charakteryzuje. Nasiri zdradza wszystkich, łącznie z samym sobą. Właściwie trudno stwierdzić, co w tym pamiętniku jest prawdą. Wiele rzeczy wygląda na naciągane, szczególnie tam, gdzie z butów dżihadysty – zachodniego szpiega wystaje bohaterska słoma muenchhasenowska. Chociaż z drugiej strony prawie wszystko jest możliwe.

Nowa władza mówi o sprzątaniu po PiS, ale w rzeczywistości daje pole do narracji rozbiorowej. Obecny rozkład państwa przypomina czasy saskie.

Jako jeden z niewielu najwyższych rangą polskich oficerów walczył kolejno z Rosjanami, Austriakami, Niemcami, Ukraińcami i Bolszewikami. Stał się wzorem żołnierza, obywatela, społecznika i wychowawcy młodzieży. Generał Józef Haller dawał przykład osobistego męstwa, wiary i poświęcenia. Ten Honorowy Obywatel Warszawy zasłużył na upamiętnienie w stolicy.

W światowej prasie trwa wyścig w relacjonowaniu tego, co dzieje się na południowej granicy Stanów Zjednoczonych. Blogerzy i dziennikarze, którzy nigdy nie byli w Stanach Zjednoczonych, a tym bardziej na granicy z Meksykiem, opowiadają bzdury i tworzą teorie spiskowe, kiedy to Teksas odłączy się od reszty Stanów Zjednoczonych.

Ktoś mógłby uznać to za gruby żart, gdybym stwierdził, że żaden z wcześniejszych prezydentów w większym stopniu niż dzisiaj Andrzej Duda nie zasługiwał na określenie „prezydent wszystkich Polaków”. Paradoksalnie to stwierdzenie jest uprawnione przede wszystkim dlatego, że prawie nikt, bez względu na to, czy popiera obecną władzę, czy też opozycję, nie powie dzisiaj z przekonaniem, że Andrzej Duda jest jego prezydentem. W sytuacji podziałów, które teraz są wśród Polaków tak boleśnie widoczne, jest to dla prezydenta doskonała rekomendacja.

To Solidarność jako jedna z pierwszych uwierzyła w 2015 roku, że Andrzej Duda może zostać prezydentem i że może to być początek dobrych zmian w Polsce. Dalsze lata pokazały, że wielopłaszczyznowa przyjaźń prezydenta z NSZZ „Solidarność” ma głębokie podstawy i nie raz prowadziła do rozwiązań, które zmieniły polski rynek pracy na lepsze.

Prezydent stał się po zmianie rządu naturalnym ośrodkiem, wokół którego zjednoczyła się znaczna część wyborców konserwatywnych, a zarazem „ostatnim bastionem” stojącym na przeszkodzie we wdrażaniu ośmiogwiazdkowego programu wyborczego Koalicji Obywatelskiej.

Dla Solidarności emerytury stażowe to do dziś niezrealizowany 14. Postulat Sierpniowy. Jego realizacja po ponad 44 latach oczekiwania wydaje się jednak dzisiaj bliższa niż kiedykolwiek.

„Od październikowych wyborów parlamentarnych mamy nieustanne nękanie, prowokowanie i zastraszanie prezydenta Andrzeja Dudy przez zwycięską antypisowską koalicję” – pisze Rafał Woś w temacie numeru nowego „Tygodnika Solidarność”. Faktycznie prezydent znalazł się na celowniku obozu Donalda Tuska, bo jako strażnik konstytucji wybrany w bezpośrednich wyborach ma niepodważalny mandat do tego, by móc blokować i prostować zapędy nowego rządu. Takie są zasady demokracji, których nie potrafi zaakceptować Donald Tusk, który najwyraźniej chciałby złamać zasadę trójpodziału władzy. Właśnie o tym piszemy w najnowszym „TS”.

„Największym osiągnięciem ludzkości w XX wieku bezspornie jest stworzenie praw człowieka – to przepisy przyjęte dobrowolnie przez większość państw świata i stanowiące wyznacznik tego, jakie prawa ma jednostka ludzka bez względu na kolor jej skóry, wyznanie, narodowość czy poglądy polityczne. Kraj, w którym rząd łamie prawa człowieka lub zezwala na ich łamanie, jest obłożony infamią, podobnie jak jego politycy – to kwestia lat, kiedy podobny los czeka Polskę. Politycy z Warszawy – w tym Donald Tusk, Adam Bodnar czy Radosław Sikorski – już się z infamią stykają – pisze na łamach „Tygodnika Solidarność” Paweł Pietkun, dyrektor regionalny U.S. Institute of Diplomacy and Human Rights.

– Donald Tusk twierdzi, że jest gotowy do wcześniejszych wyborów, ale wie, że nie może tego zrobić głosami koalicji rządzącej, ponieważ nie ma 307 głosów. Może to zrobić wspólnie z PiS. Tusk tym samym zaszachował swoich koalicjantów i będzie tym grał do końca kadencji – mówi dr Andrzej Anusz z Instytutu Józefa Piłsudskiego w rozmowie z Jakubem Pacanem.

Ekumenizm, którego wartość chętnie podkreśla papież Franciszek, został w istotny sposób zahamowany za sprawą niedawno opublikowanego watykańskiego dokumentu „Fiducia supplicans”.