W dniu 28 października 1942 r. pod Ścianą Straceń na dziedzińcu bloku nr 11 rozstrzelano około 280 Polaków więzionych w KL Auschwitz. Była to największa egzekucja w historii tego obozu, która miała charakter odwetu na więźniach za sabotaż i akcje partyzanckie prowadzone na terenie Lubelszczyzny, a ofiarami jej byli głównie więźniowie przywiezieni z więzień w Lublinie oraz Radomiu w 1941 r. i 1942 r.

Apelem poległych, salwą honorową, minutą ciszy i złożeniem kwiatów na Polskim Honorowym Cmentarzu Wojskowym w Bredzie - gdzie spoczywa gen. Stanisław Maczek i ponad 160 jego podkomendnych - oddano w niedzielę hołd 1. Dywizji Pancernej. W 1944 r. pancerniacy wyzwolili Bredę i inne holenderskie miasta.

W akcie narodzin Leo Hochberga czytamy: „W obecności Szoela Gohberga (Gochberga) - inspektora towarzystwa ubezpieczeniowego i Gabiela Ołata (Oleła), miejscowego podrabina, urodził się (3) 15 lutego 1899 r. w Łodzi o godz. 11 w nocy z żony Rejzli z domu Wajntraub, 21 lat. Przy obrzezaniu nadano dziecku imię Lew”. Jako sędzia Najwyższego Sądu Wojskowego zatwierdził wyrok śmierci na wielu polskich patriotów, w tym rotmistrza Witolda Pileckiego.

Do dzisiaj mało znanym faktem jest, że wśród około 15 tysięcy jeńców sowieckich przywiezionych do KL Auschwitz w latach 1941-1944 r. była dość znaczna ilość Polaków, pochodząca głównie z Kresów Południowo-Wschodnich II Rzeczypospolitej, które zostały zajęte w wyniku agresji z dnia 17 września 1939 r., a następnie w wyniku sowiecko-niemieckich ustaleń w Moskwie z dnia 28 września 1939 r. włączone do Związku Sowieckiego

Przez lata był patronem stołecznej ulicy łączącej Aleję Niepodległości z ulicą Rakowiecką. Z niepodległością Polski nie miał nic wspólnego, z Rakowiecką i owszem. Sam – jako komunistyczny zdrajca II Rzeczpospolitej – spędził chwilę w tutejszym areszcie, a gdyby dożył Polski powojennej - sowieckiej, o której marzył, patronowałby więzieniu i mordowaniu żołnierzy wyklętych i polskich działaczy politycznych sprzeciwiających się stalinizacji.

- Przez trzy miesiące co wieczór wyprowadzano ją z celi, mówiąc, że idzie na śmierć - o historii siostry Izabeli (Zofii Łuszczkiewicz) opowiada dr Anna Mandrela, historyk, autorka książki na jej temat w rozmowie z Joanną Płotnicką.

Był 11 października 1999 r. W słuchawce odezwał się męski głos:...

25 września 1908 r. jest w kierowanej przez Józefa Piłsudskiego grupie PPS-Frakcja Rewolucyjna, która w napadzie na pociąg pocztowy na małej podwileńskiej stacji Bezdany konfiskuje 200 tys. rubli należących do rosyjskiej kasy rządowej. Walery Sławek stoi na czele bojowców, którzy przebrani za pasażerów rozbrajają wojskową eskortę.

Powoli odchodzą ludzie bliższy mojemu sercu. Choć nikt z nas żyjących nie zna recepty na zatrzymanie zegara biologicznego, ciężko się z tym pogodzić. Wczoraj odeszła na Ostatnią Wartę Pani Lucyna Adamkiewicz

Ksiądz Władysław Gurgacz, jezuita, jako kapelan wspierał duchowo młodych chłopaków z antykomunistycznego oddziału „Żandarmeria” Polskiej Podziemnej Armii Niepodległościowców. Zamordowany przez komunistów w wyniku haniebnego wyroku krzywoprzysiężnego „sądu”, został potajemnie pogrzebany. Odnaleziony przez IPN, został teraz z honorami pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Dzisiaj rocznica Wiktorii Wiedeńskiej. 338 lat temu, 12 września 1683 roku, pod Wiedniem wojska polsko-austriacko-niemieckie pod wodzą króla Jana III Sobieskiego pokonały armię Imperium Osmańskiego, dowodzoną przez wezyra Kara Mustafę. Było to jedno z ostatnich wielkich zwycięstw I Rzeczypospolitej.

Mam nadzieję, że w ciągu dwóch lat powstanie Muzeum Dzieci Polskich - Ofiar Totalitaryzmu w Łodzi - powiedział w sobotę PAP Rzecznik Praw Dziecka Mikołaj Pawlak na spotkaniu z ocalałymi z niemieckiego obozu dla dzieci w Litzmannstadt, jak nazwano włączoną do III Rzeszy Łódź.

Jako Redakcja Tysol.pl otrzymaliśmy list od Środowiska Kombatantów Kresowych Okręgów Armii Krajowej, w którym ci opisują proces starań o budowę Pomnika Armii Krajowej na Jasnej Górze. List publikujemy w całosci.

Od września 1950 r. do stycznia 1955 r. był prokuratorem Naczelnej Prokuratury Wojskowej do spraw szczególnej wagi – decydował o życiu i śmierci najgroźniejszych "wrogów ludu" - polskich niepodległościowców. Henryk Ligięza, stalinowski morderca sądowy, spoczywa bezprawnie na Powązkach Wojskowych w Warszawie.

Pierwsze powojenne lata w Szczecinie można podsumować jako trudny, rozpisany na kilka etapów proces odbudowy i kulturowego oswajania. Mimo sowieckiej okupacji Polacy odnajdywali w zakamarkach miasta okruchy historycznych emocji, skazanych wcześniej na zapomnienie.

Rozpoczęta we wrześniu 1939 r. II wojna światowa okazała się jedną z największych tragedii w historiach polskiej narodowości i państwowości. W jej wyniku zginęło nawet do 5 mln 670 tys. obywateli II RP, w tym liczna grupa Polaków pochodzenia żydowskiego. Zmiany granic dokonane po zakończeniu konfliktu spowodowały, że utraciliśmy istotne dla polskości miasta – Lwów i Wilno, będące ośrodkami akademickimi, kuźniami elit narodowych.

15 sierpnia odbyły się pod pomnikiem upamiętniającym wydarzenie obchody 77. rocznicy katastrofy alianckiego Liberatora pod Michalinem, który niósł pomoc walczącej Warszawie. W katastrofie zginęło dwóch lotników brytyjskiego RAF i jeden południowoafrykański.

28 sierpnia 1946 r. w gdańskim więzieniu przy ul. Kurkowej komuniści zamordowali 17-letnią sanitariuszkę 5 Wileńskiej Brygady AK Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki”. Wcześniej, bo 2 sierpnia 1946 r. naczelnik wydziału śledczego WUBP w Gdańsk Józef Bik w piśmie do tamtejszej prokuratury wojskowej informował: „Przesyłam akta sprawy przeciwko Siedzikównie Danucie, ps. Inka, w celu przekazania do Wojskowego Sądu Rejonowego w trybie postępowania doraźnego”. Za ten okres „pracy” Bik, który używał potem nazwisk Bukar i Gawerski, oraz uciekł do Szwecji, domagał się od III RP wyższej emerytury.

We wschodnich Niemczech apele o dekomunizację przestrzeni publicznej i demitologizacja komiwojażerów bolszewizmu nadal budzą spore emocje. W Polsce jesteśmy już o kilka kroków dalej, choć niektórym redakcjom wciąż nie szkoda papieru na lansowanie komunistycznych zbrodniarzy, zwłaszcza w 85. rocznicę powstania Brygady im. Jarosława Dąbrowskiego

Za wstęp do tematu Bitwy Warszawskiej i jej znaczenia dla Polski i Europy niech posłużą słowa ówczesnego świadka tych wydarzeń. Ambasador Wielkiej Brytanii w Berlinie, członek Misji Międzysojuszniczej do Polski, lord Edgar Vincent D’Abernon, pisał: „Współczesna historia cywilizacji zna mało wydarzeń posiadających znaczenie większe od bitwy pod Warszawą w roku 1920. Nie zna zaś ani jednego, które by było mniej docenione... Zadaniem pisarzy politycznych... jest wytłumaczenie europejskiej opinii publicznej, że w roku 1920 Europę zbawiła Polska”.