[Pitu Pitu na środę] Świadectwo polskości, czyli długie ręce warszawskiego ratusza

Kilka lat temu, jeszcze przed wybuchem afery reprywatyzacyjnej w Warszawie, mój dobry znajomy starał się o odzyskanie ziemi zagrabionej przez komunistów po 1945 roku. Dużo je nie zostało, większość sprywatyzowali lokalni działacze PSL, i nazwiska znane z listy 100 najbogatszych Polaków.
 [Pitu Pitu na środę] Świadectwo polskości, czyli długie ręce warszawskiego ratusza
/ morguefile.com
Ów znajomy często śmiał się przez zaciśnięte zęby, że III RP jest rajem ludzi przedsiębiorczych. Jego rodzina potrzebowała na zgromadzenie, rozkradzionego następnie jak wspomniałem, majątku blisko trzystu lat. W tym czasie od zera, ciężko pracując, walcząc z zaborcami, przetrwawszy różnorakie zawieruchy zgromadziła ziemię i budynki. Tymczasem wystarczyło zaledwie kilka lat wolnej Polski, żeby cały ten majątek znalazł się w posiadaniu osób, których jedyną kompetencją były układy w sądach i kompletny brak skrupułów.

Co istotne, opowieść ta nie dotyczy Warszawy, ani żadnego innego z dużych polskich miast. Rozgrywa się na wsi daleko od ulicznego zgiełku i wieżowców pełnych białych kołnierzyków, zwanych przez wybitnego polskiego aktora, Jana Nowickiego, klonami. Wsi spokojna, wsi wesoła, będąca wymarzonym miejscem do spokojnego życia, którego skosztować chciał ów znajomy.

Miast jednak sielanki, szarpał się on przez ponad dekadę z kolejnymi urzędami, które non stop rzucały mu kłody pod nogi, jednocześnie lekką ręką oddając jego przecież ziemię, lokalnym kacykom. Zostało jej w końcu tak niewiele, i tak podłej jakości, że nikt przy zdrowych zmysłach, nie chciał pozostałości składających się głownie z bagien i rachitycznego brzozowego lasku. Wtedy stał się cud.

Ci sami urzędnicy, którzy wcześniej blokowali mu możliwość odzyskania majątku, zaczęli wydzwaniać do niego z ponagleniami. Panie drogi, toż to szkoda, żeby taka żyzna ziemie leżała odłogiem - słyszał w telefonie. Przypominam, że owa „żyzna ziemia” to bagno i parę brzózek. A i zapomniałbym całkiem, resztki zabudowań, dawno porosłe mchem i straszące zarwanym stropem. Cena jaką agencja rządowa zawiadująca ziemię żądała za ten ugór była wysoka, jednak mój znajomy postanowił zawalczyć choćby o ten skrawek rodzinnych włości i pojawił się w urzędzie.

I tu zaczyna się odsłona tej opowieści, która z kilku powodów powinna zainteresować szanownego czytelnika. Warunkiem, jaki postawiła spadkobiercy owa rządowa agencja, pod którym to mógł kupić niczym od pasera ukradziony majątek, było udowodnienie, że ostatni z przodków sprawujących piecze nad areałem, był Polakiem. Nic to, że rodzina znana była z wielowiekowego wspierania polskości pod zaborami w których przyszło jej żyć. Sam fakt, że ów przodek spędził ostatnie lata swego życia w oflagu, w którym niemieccy naziści zamknęli go wraz z innymi oficerami broniącymi ojczyzny w 1939 roku. Potrzebny był papier. Papier, potwierdzający polskość, jednego z najbardziej polskich rodów tamtych ziem.

Szukając potrzebnych dokumentów, bohater naszej opowieści trafił do Warszawy, konkretnie zaś do warszawskiego ratusza. Wyłożył tam urzędnikom sedno sprawy, a ci obiecali jak najszybciej pomóc. Tak też się stało. Nie dalej jak miesiąc po wizycie w ratuszu, odpowiednie dokumenty dotyczące polskości przodka trzymał w swych rękach, szczęśliwy, że wkrótce skończy się jego wieloletnia przygoda.

Sen z powiek spędzał mu jednak pewien fakt. Kilka dni po wizycie w ratuszu, do drzwi mieszkania w którym zatrzymał się w Warszawie zapukał nieznajomy mu kompletnie człowiek. O dziwo, bohater naszej opowieści był mu doskonale znany. Widział wszystko na temat parceli będącej tematem sprawy, znał całą jej historię, ba przysięgał się na Boga, że w samej stolicy zna miejsca w których znaleźć można dobra zrabowane z majątku przodków mego znajomego. Co jednak najdziwniejsze, znał adres pod którym tymczasowo zatrzymał się mój kolega. Adres znany tylko i wyłącznie urzędnikom warszawskiego ratusza, pozostawiony w nim w celach korespondencyjnych.

Nie żebym oskarżał warszawskich urzędników o współpracę z tym panem, jednak fakt, że jest on dziś jednym z głównych podejrzanych komisji do spraw reprywatyzacji warszawskich kamienic, daje mi sporo do myślenia.

Rafał Otoka-Frąckiewicz "Pitu Pitu"

Oceń artykuł
Wczytuję ocenę...

 

POLECANE
Tusk: Nie chcę nikogo straszyć, ale wojna nie jest już pojęciem z przeszłości z ostatniej chwili
Tusk: "Nie chcę nikogo straszyć, ale wojna nie jest już pojęciem z przeszłości"

Nie chcę nikogo straszyć, ale wojna nie jest już pojęciem z przeszłości. Jest realna, w gruncie rzeczy zaczęła się ponad dwa lata temu. To, co obecnie najbardziej niepokoi, to fakt, że możliwy jest dosłownie każdy scenariusz. Takiej sytuacji nie mieliśmy od 1945 roku – uważa szef polskiego rządu Donald Tusk.

Wojsko poderwało samoloty. Dowództwo Operacyjne wydało komunikat z ostatniej chwili
Wojsko poderwało samoloty. Dowództwo Operacyjne wydało komunikat

Dzisiejszej nocy obserwowana jest intensywna aktywność lotnictwa dalekiego zasięgu Federacji Rosyjskiej, związana z uderzeniami rakietowymi wykonywanymi na obiekty znajdujące się na terytorium Ukrainy – przekazało na platformie X Dowództwo Operacyjne.

Odmrożenie cen energii. To uderzy w portfele Polaków z ostatniej chwili
Odmrożenie cen energii. To uderzy w portfele Polaków

Spółdzielnie mieszkaniowe planują od końca czerwca podwyżki opłat, przeważnie wynikające ze wzrostu cen energii elektrycznej i ciepła – informuje w piątkowym wydaniu „Rzeczpospolita”. Drogą ucieczki przed nimi może być fotowoltaika – dodaje.

Dramat w Niemczech. Polka wśród ofiar śmiertelnych z ostatniej chwili
Dramat w Niemczech. Polka wśród ofiar śmiertelnych

47-letnia Polka jest jedną z ofiar śmiertelnych wypadku autobusowego, do którego doszło w środę na autostradzie A9 w pobliżu Lipska na wschodzie Niemiec. Policja przekazała w czwartek informacje na temat tożsamości trzech spośród czterech osób zabitych w wypadku.

Dziwne zachowanie Kołodziejczaka na spotkaniu z Ukraińcami. Jest reakcja wiceministra z ostatniej chwili
Dziwne zachowanie Kołodziejczaka na spotkaniu z Ukraińcami. Jest reakcja wiceministra

W środę i w czwartek przedstawiciele resortów infrastruktury, funduszy, rozwoju, finansów, aktywów państwowych oraz rolnictwa uczestniczyli w spotkaniach ze stroną ukraińską. W sieci Ukraińcy opublikowali zdjęcie z nietypową pozą Michała Kołodziejczaka. Jest reakcja wiceministra.

Zełenski: Nie mamy już prawie artylerii z ostatniej chwili
Zełenski: Nie mamy już prawie artylerii

Rosja na 100 proc. wykorzystuje przerwę we wsparciu USA dla Ukrainy; nie mamy już prawie w ogóle artylerii - powiedział w wyemitowanym w czwartek wywiadzie dla amerykańskiej telewizji CBS prezydent Ukrainy Wołodymyr Zełenski. Ostrzegł, że bez amerykańskiego wsparcia Ukraina przegra, a wojna bardzo szybko może "przyjść do Europy".

Dramatyczne wyznanie Zbigniewa Ziobry z ostatniej chwili
Dramatyczne wyznanie Zbigniewa Ziobry

"Choroba bardzo przyspieszyła. W ciągu miesiąca schudłem 10 kilogramów, pojawiły się bardzo mocne bóle i towarzyszył mi coraz większy problem z głosem" - powiedział w programie "Debata Dnia" o stanie swojego zdrowia Zbigniew Ziobro.

Naukowy wieczór z dr Kaweckim: Przez 10 lat Polak nominował do Nobla z fizyki Wiadomości
Naukowy wieczór z dr Kaweckim: Przez 10 lat Polak nominował do Nobla z fizyki

Przez ponad 10 lat Polak formalnie nominował do Nagród Nobla z fizyki! To pierwszy przypadek, gdy opinia publiczna się o tym dowiaduje.

Były minister Tuska zaatakował Dominika Tarczyńskiego: Bedzie miał proces z ostatniej chwili
Były minister Tuska zaatakował Dominika Tarczyńskiego: "Bedzie miał proces"

Były minister finansów, Jan Vincent Rostowski zaatakował na Twitterze [X] Dominika Tarczyńskiego. "Będzie miał proces za publikowanie obrzydliwych fake newsów" - odpowiada europoseł Prawa i Sprawiedliwości

Adam Bodnar powinien podać się do dymisji z ostatniej chwili
"Adam Bodnar powinien podać się do dymisji"

Radosław Fogiel, poseł PiS uważa, że służby złamały prawo, wchodząc do domu b. ministra sprawiedliwości Zbigniewa Ziobry. Jak mówił w czwartek w Studiu PAP, w jego ocenie prokurator Marzena Kowalska i szef MS Adam Bodnar powinni za to ponieść odpowiedzialność i podać się do dymisji.

REKLAMA

[Pitu Pitu na środę] Świadectwo polskości, czyli długie ręce warszawskiego ratusza

Kilka lat temu, jeszcze przed wybuchem afery reprywatyzacyjnej w Warszawie, mój dobry znajomy starał się o odzyskanie ziemi zagrabionej przez komunistów po 1945 roku. Dużo je nie zostało, większość sprywatyzowali lokalni działacze PSL, i nazwiska znane z listy 100 najbogatszych Polaków.
 [Pitu Pitu na środę] Świadectwo polskości, czyli długie ręce warszawskiego ratusza
/ morguefile.com
Ów znajomy często śmiał się przez zaciśnięte zęby, że III RP jest rajem ludzi przedsiębiorczych. Jego rodzina potrzebowała na zgromadzenie, rozkradzionego następnie jak wspomniałem, majątku blisko trzystu lat. W tym czasie od zera, ciężko pracując, walcząc z zaborcami, przetrwawszy różnorakie zawieruchy zgromadziła ziemię i budynki. Tymczasem wystarczyło zaledwie kilka lat wolnej Polski, żeby cały ten majątek znalazł się w posiadaniu osób, których jedyną kompetencją były układy w sądach i kompletny brak skrupułów.

Co istotne, opowieść ta nie dotyczy Warszawy, ani żadnego innego z dużych polskich miast. Rozgrywa się na wsi daleko od ulicznego zgiełku i wieżowców pełnych białych kołnierzyków, zwanych przez wybitnego polskiego aktora, Jana Nowickiego, klonami. Wsi spokojna, wsi wesoła, będąca wymarzonym miejscem do spokojnego życia, którego skosztować chciał ów znajomy.

Miast jednak sielanki, szarpał się on przez ponad dekadę z kolejnymi urzędami, które non stop rzucały mu kłody pod nogi, jednocześnie lekką ręką oddając jego przecież ziemię, lokalnym kacykom. Zostało jej w końcu tak niewiele, i tak podłej jakości, że nikt przy zdrowych zmysłach, nie chciał pozostałości składających się głownie z bagien i rachitycznego brzozowego lasku. Wtedy stał się cud.

Ci sami urzędnicy, którzy wcześniej blokowali mu możliwość odzyskania majątku, zaczęli wydzwaniać do niego z ponagleniami. Panie drogi, toż to szkoda, żeby taka żyzna ziemie leżała odłogiem - słyszał w telefonie. Przypominam, że owa „żyzna ziemia” to bagno i parę brzózek. A i zapomniałbym całkiem, resztki zabudowań, dawno porosłe mchem i straszące zarwanym stropem. Cena jaką agencja rządowa zawiadująca ziemię żądała za ten ugór była wysoka, jednak mój znajomy postanowił zawalczyć choćby o ten skrawek rodzinnych włości i pojawił się w urzędzie.

I tu zaczyna się odsłona tej opowieści, która z kilku powodów powinna zainteresować szanownego czytelnika. Warunkiem, jaki postawiła spadkobiercy owa rządowa agencja, pod którym to mógł kupić niczym od pasera ukradziony majątek, było udowodnienie, że ostatni z przodków sprawujących piecze nad areałem, był Polakiem. Nic to, że rodzina znana była z wielowiekowego wspierania polskości pod zaborami w których przyszło jej żyć. Sam fakt, że ów przodek spędził ostatnie lata swego życia w oflagu, w którym niemieccy naziści zamknęli go wraz z innymi oficerami broniącymi ojczyzny w 1939 roku. Potrzebny był papier. Papier, potwierdzający polskość, jednego z najbardziej polskich rodów tamtych ziem.

Szukając potrzebnych dokumentów, bohater naszej opowieści trafił do Warszawy, konkretnie zaś do warszawskiego ratusza. Wyłożył tam urzędnikom sedno sprawy, a ci obiecali jak najszybciej pomóc. Tak też się stało. Nie dalej jak miesiąc po wizycie w ratuszu, odpowiednie dokumenty dotyczące polskości przodka trzymał w swych rękach, szczęśliwy, że wkrótce skończy się jego wieloletnia przygoda.

Sen z powiek spędzał mu jednak pewien fakt. Kilka dni po wizycie w ratuszu, do drzwi mieszkania w którym zatrzymał się w Warszawie zapukał nieznajomy mu kompletnie człowiek. O dziwo, bohater naszej opowieści był mu doskonale znany. Widział wszystko na temat parceli będącej tematem sprawy, znał całą jej historię, ba przysięgał się na Boga, że w samej stolicy zna miejsca w których znaleźć można dobra zrabowane z majątku przodków mego znajomego. Co jednak najdziwniejsze, znał adres pod którym tymczasowo zatrzymał się mój kolega. Adres znany tylko i wyłącznie urzędnikom warszawskiego ratusza, pozostawiony w nim w celach korespondencyjnych.

Nie żebym oskarżał warszawskich urzędników o współpracę z tym panem, jednak fakt, że jest on dziś jednym z głównych podejrzanych komisji do spraw reprywatyzacji warszawskich kamienic, daje mi sporo do myślenia.

Rafał Otoka-Frąckiewicz "Pitu Pitu"


Oceń artykuł
Wczytuję ocenę...

 

Polecane
Emerytury
Stażowe