Mieczysław Gil

Były zastępca Jerzego Urbana w „NIE”, późniejszy poseł ugrupowania Palikota, Andrzej Rozenek stanął na czele akcji zachęcającej do składania indywidualnych odwołań do sądu. Spraw takich jest już podobno nawet 8 tysięcy. Organizowane są także protesty, w które włączyli się politycy opozycji, dziennikarze i byli szefowie MSW. Wzywają do wstrzymania dezubekizacji „przynajmniej wobec chorych i w podeszłym wieku”. Interesujący, przewrotny punkt widzenia, bo wszyscy z Informacji Wojskowej czy UB są dziś chorzy i w podeszłym wieku... Zresztą nie tylko oni.

Nośnym argumentem przeciwników dezubekizacji jest to, że dopiero po wielu latach dokonuje się politycznej zemsty, nawet „prymitywnej zemsty”, jak to określił Jerzy Dziewulski. Też wolałbym, żeby sprawy te sprawnie załatwiono 28 lat temu lub w pierwszych latach tzw. transformacji. Ale nie było na to politycznego przyzwolenia. Przypomnijmy sobie krótki żywot rządu Jana Olszewskiego, przypomnijmy sobie liberalno-lewicową obstrukcję oświadczeń lustracyjnych osób publicznych. W końcu przypomnijmy, że w 2006 r. Bronisław Geremek odmówił złożenia oświadczenia lustracyjnego, co Władysław Frasyniuk podsumował zgrabnym, acz szokującym bon motem, że „niektórym ludziom pewnych pytań się nie zadaje”.
Z roku na rok funkcjonariusze aparatu bezpieczeństwa PRL uzyskiwali coraz mocniejsze poczucie bezkarności, a generał Jaruzelski, główny narrator najnowszej historii Polski, przekonywał, że „Solidarność nie była hufcem aniołów”. Współgrało to z lekceważącym tonem elit politycznych. Adam Michnik już na początku ogłosił, że styropianowcom musi wystarczyć satysfakcja. Odznaczenia państwowe zaczął przyznawać dopiero prezydent Lech Kaczyński. Rządy PO wprowadziły pomoc finansową dla działaczy opozycji, ale ich skala, wysokość i sposób przyznawania (przez MOPS) szargała godność zasłużonych dla Polski opozycjonistów. Dopiero teraz wszystkim zweryfikowanym przez IPN bez względu na dochody przysługuje comiesięczny dodatek w wysokości 402,72 zł. Tak na marginesie: pamiętajmy, że wyroki wojskowych sądów stanu wojennego prócz więzienia zawierały też kary pozbawienia praw publicznych (najczęściej 10 lat). Że powrót do pracy był niemożliwy, kariera zawodowa zablokowana, rodziny z powodu biedy w rozsypce, a okres pozostawania bez pracy – liczony jako nieskładkowy. I że przez całe lata decydentów to nie mierziło.

Artykuł pochodzi z najnowszego numeru "TS" (41/2017) do kupienia w wersji cyfrowej tutaj.

#REKLAMA_POZIOMA#